สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 926

บทที่ 926 ด่านสุดท้าย

บทที่ 926 ด่านสุดท้าย

ลู่จื่อชิงหันกลับไปจึงเห็นว่าสตรีชาวเหมียวเหลือเพียงผู้เดียว คนแคระหายไป คิดว่าคงถูกกำจัดออกไปแล้ว ทว่าชายหนุ่มอาภรณ์ขาวขี้โรคนั่น นึกไม่ถึงว่าจะรอดมาได้

นอกจากนี้ ยังมีคนสองสามคนจากสำนักชิงซานและสำนักจ้งซานที่เหลืออยู่ สตรีผู้หนึ่งจากหอคอยย่ำหิมะ และเติ้งจิ่วอวี๋จากตำหนักเซิ่งหวาที่มาถึงด่านสุดท้าย

เมื่อนับรวมคุณชายอี้หรานที่ล่วงหน้ามาก่อน พวกเขายังเหลือถึงสิบห้าคน

ทุกคนรุดเข้าไปในหอคอยพร้อมกัน

พลั่ก! เกิดการต่อสู้ขึ้นอีกครั้ง

ในยามนี้ พวกเขาแบ่งออกเป็นหลายกลุ่ม ต่อสู้ภายนอก แล้วจึงต่อสู้ภายใน

“ชิงเอ๋อร์” ฉินโม่ถงมาถึงแล้ว

“มีมาเพิ่มอีกคน” เว่ยชิงอิง สตรีชาวเหมียวที่ยังเหลืออยู่กล่าว

ลู่จื่อชิงเห็นฉินโม่ถงจึงโบกมือให้เขา

ผู้อื่นเริ่มลงมือโจมตีฉินโม่ถง ไม่ให้เขาขึ้นไป

ลู่จื่อชิงฟันกระบี่ของนางฝ่าออกไปหาเขา ร่วมมือกับฉินโม่ถง ในขณะที่คนอื่น ๆ เริ่มต่อสู้กันอุตลุดอีกครั้ง

จี้ซ่งเฉิงเหลือบมองทุกคนแล้วกล่าวกับลู่จื่อชิง “เสี่ยวชิงเอ๋อร์ สหายผู้นี้จะไปรอเจ้าอยู่ข้างบน เจ้าวางใจ ข้าไม่สนใจตำแหน่งประมุขพันธมิตรยุทธภพ ถึงตอนนั้นหากข้าชนะแล้ว ข้าจะมอบให้เจ้าเล่น”

ลู่จื่อชิง “…”

คนอื่น ๆ “…”

คนผู้นี้เย่อหยิ่งจองหองเกินไปแล้ว

ด้วยเหตุนี้จึงมีหลายคนเข้าโจมตีจี้ซ่งเฉิงพร้อม ๆ กัน

จี้ซ่งเฉิงแสดงความสามารถ ‘ไม่รนหาที่ตายก็ไม่ตาย’ ออกมา

หากเขาถ่อมตัว ย่อมไม่สร้างความไม่พอใจให้คนหมู่มาก บัดนี้ทุกคนเห็นเขาเป็นเป้าหมายแล้ว ลู่จื่อชิงและฉินโม่ถงจึงปลอดภัย รุดไปที่หอคอยทันที

หอคอยนั้นสูงเป็นอย่างยิ่งจึงมีคนไม่น้อยใช้อุบายขัดขวางพวกเขา

“มีบางอย่างผิดปกติ” ลู่จื่อชิงเอ่ย “คนเหล่านี้จับตามองเราโดยที่เราไม่ทันสังเกตเห็น ทว่าเราไม่รู้สึกถึงตัวตนพวกเขาแม้แต่น้อย กล่าวกันตามเหตุผลแล้ว หอคอยมีพื้นที่ไม่มากนัก หากมีคนซ่อนตัวอยู่ที่นี่ เราไม่ควรไม่รู้สึกตัว เว้นเสียแต่ว่า…”

“เว้นเสียแต่ว่าที่นี่จะมีกลไกซ่อนพวกเขาไว้ พวกเขาซ่อนตัวอยู่ในเงามืด รอให้พวกเราเข้าใกล้ก่อนจะโจมและฆ่าทิ้งโดยไม่ทันตั้งตัว” ฉินโม่ถงกล่าวเสริมสิ่งที่นางยังกล่าวไม่จบ

จากนั้น ลู่จื่อชิงจึงคอยสังเกตหากลไกเป็นอย่างแรกทุกครั้งก่อนขึ้นไปยังหอคอยชั้นถัดไป

เป็นดังคาด เมื่อนางสังเกตเห็นกลไกลเหล่านั้นแล้ว คนที่ซ่อนตัวอยู่จึงออกมาจากกลไกเพื่อโจมตี เนื่องด้วยลู่จื่อชิงระมัดระวังอยู่ก่อนแล้ว คนเหล่านั้นจึงไม่มีข้อได้เปรียบอะไรทั้งสิ้น

พวกเขาพบว่าลู่จื่อชิงและฉินโม่ถงรับมือได้ยากจึงหยุดโจมตี ทั้งคู่จึงขึ้นไปด้านบนได้อย่างราบรื่น

คุณชายอี้หรานและลูกน้องสองคนรออยู่ที่นั่นแล้ว

“พวกเราไม่สู้กันไม่ได้หรือ?” คุณชายอี้หรานตกอยู่ในสภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

“เหตุใดจะไม่สู้เล่า?” ลู่จื่อชิงเอ่ย “ข้าอยากรู้ว่า ระหว่างท่านกับข้าผู้ใดอ่อนแอกว่ากัน”

“เช่นนั้น ไม่ใช่ว่าท่านรังแกคุณชายของพวกเราหรือ?” ลูกน้องคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

“อย่าได้พูดจาเหลวไหล” คุณชายอี้หรานปรามลูกน้องผู้นั้น

ลูกน้องผู้นั้นพึมพำ “เดิมทีก็เป็นอย่างนั้นไม่ใช่หรือ! หากนางสู้กับท่าน ท่านจะต้องยอมแพ้อย่างแน่นอน!”

เสียงฝีเท้าของคนอื่น ๆ ใกล้เข้ามาแล้ว

ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่เพียงพวกเขาที่ทะลวงมาได้

หลังจากจี้ซ่งเฉิงขึ้นมาชั้นบน เขาก็นั่งลงข้าง ๆ ลู่จื่อชิง “เจ้าช่างเป็นสตรีที่โหดร้ายยิ่งนัก นึกไม่ถึงว่าจะไม่สนใจข้า”

“เมื่อครู่นี้ไม่ใช่เจ้าที่ไม่สนใจข้าหรือ?” ลู่จื่อชิงเอ่ย “ข้าคิดว่าพวกเราตกลงกันได้แล้วเสียอีก”