สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 945

บทที่ 945 ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

บทที่ 945 ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

มู่ซืออวี่ยืนอยู่ที่หน้าต่าง มองดูดวงดาวบนท้องฟ้า

เสียงหรีดหริ่งเรไรชัดเจนเป็นพิเศษในราตรีอันเงียบสงบ เสียงมากมายผสานเข้าด้วยกันกลั่นกรองเป็นท่วงทำนอง

อย่างไรก็ตาม ในยามนี้มู่ซืออวี่กำลังกลัดกลุ้ม ย่อมไม่ได้ยินเสียงเหล่านั้น ยิ่งนางฟังมากเท่าไรก็ยิ่งจิตใจสับสนวุ่นวายราวกับด้ายพันกัน รู้สึกเหมือนนางมองข้ามบางสิ่งบางอย่างไป

“ชิงไต้ สุราบ๊วยที่ข้าหมักดื่มได้แล้วหรือยัง?”

“พระชายา คำนวณเวลาดู ถึงเวลาขุดออกมาแล้วจริง ๆ เจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นเจ้าไปขุดมันออกมา บอกให้คนในครัวเตรียมกับแกล้มให้ข้า ข้าอยากจะดื่มสักหน่อย”

“เจ้าค่ะ”

ขณะที่ชิงไต้และเจ๋อหลานกำลังง่วนอยู่กับเรื่องของนาง มู่ซืออวี่ก็เดินวนไปวนมารอบ ๆ ห้อง

นางอยู่เพียงลำพังในห้อง ทั่วทั้งห้องจึงเงียบงันยิ่งกว่าเดิม อย่างไรก็ตาม จู่ ๆ มู่ซืออวี่ก็เข้าใจว่านางมองข้ามสิ่งใดไป

“ฉีเซียวมีโรคเดิมจริง ด้วยร่างกายของเขาเคยได้รับความเสียหายมาก่อนจึงไม่อาจใช้พลังภายในได้ ยามนี้เขาเพิ่งจะเกษียณอายุออกไปครึ่งก้าว อย่างไรก็ตาม รากฐานของเขานั้นยอดเยี่ยม อีกทั้งยังไม่ได้แก่ถึงเพียงนั้น ไม่มีเหตุผลที่โรคเดิมจะกำเริบในยามนี้ แถมยังมีอารมณ์ฉุนเฉียวนั่นอีก นี่ยิ่งน่าสับสน คงไม่ได้เกิดอะไรขึ้นกับฉีเซียวใช่หรือไม่? หากมีคนคิดใช้อุบายกับเขาโดยเทพไม่รู้ผีไม่เห็น แม้กระทั่งคนที่สติปัญญาล้ำเลิศเช่นนั้นยังไม่รู้สึกตัวก็น่ากลัวยิ่งนัก”

ชิงไต้และเจ๋อหลานยกสุราและกับแกล้มเข้ามา

“ชิงไต้ นี่ยามใดแล้ว?”

“ประเดี๋ยวก็จะยามไฮ่*[1] แล้วเจ้าค่ะ”

“เจ้าไปที่บ้านหมอหลวงหลี่สักเที่ยว เชิญหมอหลวงหลี่มา พวกเราจะไปที่จวนฉีป๋อเจวี๋ย”

“ดึกเพียงนี้แล้ว เกรงว่าใต้เท้าฉีจะพักผ่อนไปแล้วนะเจ้าคะ”

“เช่นนั้นก็ปลุกเขาขึ้นมา”

ในห้องตำรา ฉีเซียวตวัดลายเส้นสุดท้ายลงไป มองภาพวาดตรงหน้าด้วยแววตาสับสน

เหตุใดจู่ ๆ เขา…

นึกถึงเรื่องก่อนหน้านี้ขึ้นมา?

ในภาพวาด เขาปลอมตัวเป็นสตรีเดินทางไปที่ ‘ทะเลสาบไท่พัว’ กับมู่ซืออวี่

“หรือว่าข้าแก่แล้วจริง ๆ? นึกไม่ถึงว่าจู่ ๆ จะเริ่มนึกถึงอดีตขึ้นมาแล้ว”

ตอนนั้นเขาแต่งกายเป็นสตรี ทว่าไม่ได้มีความเป็นสตรีมากนัก การแต่งกายยังไม่อาจแยกแยะได้ว่าเป็นสตรีหรือบุรุษ คิดมาถึงตรงนี้แล้ว ตอนนั้นเขาก็ยอมรับบทลงโทษแต่โดยดี ราวกับโชคชะตาได้กำหนดเอาไว้แล้ว

“ใต้เท้า พระชายามาขอรับ” ผู้ติดตามเปิดประตูเข้ามารายงาน

“พระชายาคนใด?” ภายในใจฉีเซียวคาดเดาบางอย่างได้ ทว่าเขาคิดว่ามันไม่อาจเป็นไปได้ วันนี้เพิ่งพบ นางคงไม่โผล่มาอีกครั้ง

คนบ้างานผู้นั้น ไม่ต้องเอ่ยถึงเขา ยามยุ่งขึ้นมา แม้กระทั่งสามีของนางก็เกรงว่าจะไม่ได้เห็นเงา ช่วงที่นางไปอาณาจักรเฟิ่งหลิน หากลู่อี้ไม่วุ่นวายอยู่กับเรื่องในราชสำนักก็จะดื่มสุราอยู่กับเขา นั่นเพราะไม่ยินดีกลับไปอยู่บ้านที่อ้างว้างหลังนั้นเพียงลำพัง

“พระชายาลู่ขอรับ”

“เป็นนางจริง ๆ” ฉีเซียวเอ่ย “เกรงว่าจะมีเรื่องอะไรกระมัง อย่างไรนั่นก็เป็นคนงานรัดตัวผู้หนึ่ง”

มู่ซืออวี่นำหมอหลวงหลี่เข้ามา เมื่อฉีเซียวเห็นหมอหลวง ศีรษะของเขาก็วิงเวียนขึ้นมา

“พระชายา วันนี้ข้าเพิ่งพบหมอหลวง”

“ถูกดังนั้น ด้วยเหตุนี้ข้าจึงพาท่านหมอหลวงหลี่มายืนยันผลการตรวจอีกครั้ง” มู่ซืออวี่เอ่ย “ท่านหมอหลวงหลี่เป็นคนของหุบเขาเทพโอสถ เชี่ยวชาญโรคที่พบเจอได้ยากและซับซ้อนทุกชนิด”

“พระชายา ข้าไม่ได้ป่วย”

“ไม่ว่าจะป่วยหรือไม่ นั่นไม่ได้ขึ้นอยู่กับคำพูดของท่าน ให้ท่านหมอหลวงตรวจดูเถอะ”

หลังจากหมอหลวงหลี่เข้าไปในห้องก็ได้กลิ่นภายในห้องตำรา “ใต้เท้าฉี ท่านใช้กำยานอะไร?”