สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 949

บทที่ 949 ความขัดแย้งภายใน

บทที่ 949 ความขัดแย้งภายใน

“ในเมื่อไม่มีเรื่องใดแล้ว นายท่านรองก็กลับไปที่หอหมิงหนิงเถอะ!” มู่ซืออวี่เอ่ยเตือน

หอหมิงหนิงเป็นสถานที่รับรองแขกบุรุษ

ลู่เซวียนจึงเอ่ยว่า “ได้ เช่นนั้นข้ากลับก่อนแล้ว”

หลังจากลู่เซวียนจากไป ฉู่หนิงจูก็เอ่ยขึ้น “ข้าจะไปดูที่ห้องครัวเสียหน่อย พวกท่าน…”

“ท่านไปจัดการเถอะ พวกเราเพียงแค่เดินเล่นเท่านั้น สวนของท่านค่อนข้างงามทีเดียว ไม่ทันรู้สึกตัวก็มาถึงที่นี่เสียแล้ว”

“พูดถึงสวนแล้ว อันที่จริงข้ายังอยากจะรบกวนพระชายาบางอย่าง” ฉู่หนิงจูเอ่ย “ข้าคิดจะปรับเปลี่ยนสวนใหม่ พระชายาเชี่ยวชาญด้านนี้ ไม่รู้ว่ามีคำแนะนำใดหรือไม่?”

“วันนี้วุ่นวายเกินไป เช่นนั้นวันหลังค่อยพูดคุยกันเถิด” มู่ซืออวี่เอ่ย “เรื่องเช่นนี้ไม่อาจอธิบายได้ชัดเจนเพียงสองสามประโยค”

“ได้ เช่นนั้นข้าต้องรบกวนวันหลังแล้ว”

หลังจากฉู่หนิงจูไปแล้ว ซูจือหลิ่วก็มองตามเงาร่างนาง กล่าวด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด “พวกท่านสุภาพใส่กันเช่นนี้ ข้าไม่ชินเอาเสียเลย ก่อนหน้านี้พวกเราเคยแลกเปลี่ยนจดหมายกัน ตอนนั้นยังไม่รู้สึกห่างเหินเช่นนี้”

“หลายปีมานี้ไม่ได้พบกัน เกิดหลาย ๆ อย่างขึ้น สถานะของเราก็เปลี่ยนไป จะใกล้ชิดกันดังแต่ก่อนได้อย่างไร ถึงแม้นางยินดี เจ้าจะไม่รู้สึกกระอักกระอ่วนหรือ? เรื่องเมื่อครู่นี้ เจ้าเห็นแล้วเหตุใดต้องซ่อนตัวเล่า? หรือไม่ใช่เพราะเจ้ากำลังกังวลอะไร?” มู่ซืออวี่เอ่ยแทงลงกลางใจซูจือหลิ่ว “ในชีวิตของเราจะต้องพบเจอกับผู้คนมากมาย ระหว่างทางย่อมมีบางคนแยกย้ายกันไป หากยังสนิทสนมกันได้ก็ดีมากแล้ว สนิทสนมกันเพียงผิวเผินก็นับว่าสนิทสนมกัน เหตุใดต้องโลภมากเพียงนั้น”

“ร่างกายท่านพี่…”

“ไม่ต้องกังวล จะต้องไม่เป็นไรอย่างแน่นอน เพียงแค่รออีกสองสามวัน”

มู่ซืออวี่และซูจือหลิ่วเดินเล่นไปรอบ ๆ จากนั้นก็กลับไปที่สวนซึ่งเป็นที่รับรองแขกสตรี

เมื่อฮูหยินคนอื่น ๆ เห็นพวกนางกลับมาก็มอบที่นั่งสำคัญให้ทั้งคู่

“ละครเรื่องนี้ค่อนข้างดีทีเดียว” ฮูหยินผู้เฒ่าโม่เอ่ย “พวกท่านไม่ฟังงิ้ว ไปที่ใดมาหรือ?”

“เดินเล่นรอบ ๆ น่ะ สัดส่วนของจวนหลังนี้ค่อนข้างน่าสนใจทีเดียว ข้าจึงสงสัยใคร่รู้เล็กน้อย”

“นิสัยนี้ของท่านผ่านไปกี่ปีล้วนเป็นเช่นเคย ยามเห็นบ้านเรือนใหม่ ๆ ก็มักจะศึกษาการวางสัดส่วนบ้านของผู้อื่นเสมอ” ฮูหยินผู้เฒ่าโม่หัวเราะน้อย ๆ

ฉีซืออี้และพี่หญิงน้องหญิงหลายคนพูดคุยหัวเราะกัน

นางเพิ่งมายังเมืองหลวง ไม่มีสหายที่รู้จักมักคุ้น งานเลี้ยงครั้งนี้เป็นโอกาสให้นางได้ทำความรู้จักกับสหาย

คุณหนูผู้สูงศักดิ์ทั้งหลายล้วนอยู่ในแวดวงเดียวกัน ปกติมักจะทะนงตน หากมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันกับทุกคน นางย่อมสามารถหลอมรวมเข้าสู่แวดวงนี้ได้เร็วขึ้น

“นั่นผู้ใดหรือ?” ฉีซืออี้ถามหยางเข่อเจีย คุณหนูภรรยาเอกของจวนหยางกั๋วกงน้องหญิงคนใหม่ของนาง

หยางเข่อเจียเหลือมองแวบหนึ่งแล้วกล่าวว่า “พี่หญิงหลี่เยียนหรานแห่งจวนเสนาบดีหลี่”

“เหตุใดนางดูไม่มีความสุขถึงเพียงนั้น? ข้ารับรองนางไม่ดีพอหรือ?” ฉีซืออี้รู้สึกงุนงง

“ได้ยินว่าที่จวนกำลังหารือกันเรื่องงานแต่งงานของนาง” หยางเข่อเจียกระซิบเสียงเบา “ทุกคนในเมืองหลวงล้วนรู้ดีว่านางต้องตาใต้เท้าลู่น้อย เพียงแต่ใต้เท้าลู่น้อยเสมือนกับเทพเซียนบนสรวงสวรรค์ ไม่ใช่ผู้ที่คนธรรมดาอย่างเราจะแตะต้องได้ ฮูหยินหลี่ไม่ได้สนใจว่านางจะร้องไห้โวยวายเพียงใด ตอนนี้กำลังหารือเรื่องการแต่งงานกับฮูหยินอีกหลายท่านแล้ว”

“ใต้เท้าลู่น้อย…” ฉีซืออี้เหลือบมองหลี่เยียนหรานอีกสองสามครั้ง

หลี่เยียนหรานนับได้ว่าสะสวย เพียงแต่ไม่ได้โดดเด่นมากมาย อย่างน้อยในความคิดของฉีซืออี้ รูปร่างหน้าตาของตนก็ดียิ่งกว่านาง

“ใต้เท้าลู่น้อยอายุอานามไม่น้อยแล้ว เหตุใดยังไม่หมั้นหมายเล่า? หรือว่าเขามีคนรักแล้ว?”

“มีสิ!”

ฉีซืออี้ “…”

ก่อนหน้านี้เคยได้ยินพระชายาลู่เอ่ยถึงแล้ว เพียงแต่นางยังไม่คิดยอมแพ้ ยังคิดจะสอบถามดูอีกครั้ง นึกไม่ถึงว่า…

เป็นดังคาด เขาโดดเด่นถึงเพียงนั้น จะไม่มีคนรักได้อย่างไร?