สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 950

บทที่ 950 ข้อพิพาทในงานเลี้ยง

บทที่ 950 ข้อพิพาทในงานเลี้ยง

หรงซื่อ ภรรยาของเจียงหว่านเฉินอาการไม่สู้ดีนัก การพานางไปรักษาในทันทีคือเรื่องที่สำคัญที่สุดในตอนนี้

ฉู่หนิงจูจัดเตรียมให้บ่าวรับใช้อุ้มหรงซื่อหรือฮูหยินเจียงไปยังห้องรับรองแขก จากนั้นจึงขอให้หมอหลวงผู้ชำนาญด้านโรคสตรีไปที่นั่น เมื่อครู่นี้ฉุกละหุกจนเกินไปจึงเชิญหมอประจำจวนมา บัดนี้เมื่อหมอประจำจวนคอยดูแลอยู่ข้าง ๆ คนเจ็บแล้ว พวกเขาจึงไปเชิญหมอหลวงมา

ถึงแม้ว่าจะมีเพียงความหวังริบหรี่ ทว่าทั้งสกุลเจียงและสกุลโม่ต่างก็หวังว่าจะรักษาเด็กในท้องไว้ได้

หลังจากที่ฉู่หนิงจูจากไปแล้ว เรื่องทะเลาะเบาะแว้งเมื่อครู่นี้ก็ถูกนำขึ้นมาพูดคุยกันในที่เกิดเหตุ

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

“ฮูหยินโม่และฮูหยินเจียงเดิมทีเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน”

“นั่นไม่ควรมีความสัมพันธ์ดีต่อกันหรือ?”

“เป็นเพราะความสัมพันธ์ไม่ดีอย่างไรเล่า พบกันทีไรเป็นต้องทะเลาะกันอยู่ร่ำไป ครานี้นึกไม่ถึงว่าจะกระทบต่อเด็กในท้องฮูหยินเจียงด้วย”

ฮูหยินเจียงและฮูหยินโม่ทะเลาะเบาะแว้งกัน ลูกในท้องจึงพลอยถูกดึงเข้ามาเกี่ยวข้อง ฉู่หนิงจูทำได้เพียงให้บ่าวรับใช้ของนางรายงานเรื่องนี้ต่อฉีเจิน ฉีเจินจึงรีบรุดมาพร้อมกับเจียงหว่านเฉินและโม่ชิงเหยียน

“เกิดอะไรขึ้น?” โม่ชิงเหยียนหันไปมองอวิ๋นซื่อซึ่งเป็นภรรยา

อวิ๋นซื่อกล่าวทั้งน้ำตา “ข้าไม่ได้แตะต้องนางจริง ๆ นางยืนไม่มั่นคงเอง”

โม่ชิงเหยียนขมวดคิ้ว

เจียงหว่านเฉินเอ่ยถามท่านหมอ “เด็กเป็นอย่างไรบ้าง?”

หมอหลวงกล่าว “เด็กรักษาไว้ไม่ได้แล้ว”

“ฮูหยินเล่า?”

“ข้าน้อยต้องการทำความสะอาดทารกที่เหลืออยู่ในท้องของฮูหยิน เช่นนี้อีกหนึ่งปีครึ่งก็จะฟื้นตัวขอรับ”

“รบกวนท่านหมอหลวงแล้ว”

ทุกคนออกมาจากห้อง

โม่ชิงเหยียนเอ่ย “ใต้เท้าเจียง เรื่องฮูหยินของท่าน ข้าขออภัยเป็นอย่างยิ่ง ข้าจะตรวจสอบให้ชัดเจน ถึงตอนนั้นจะมอบคำอธิบายให้”

เจียงหว่านเฉินเอ่ยเรียบ ๆ “ข้าจะรอคำอธิบายจากท่าน”

คนอื่น ๆ ล้วนไม่กล้าเอ่ยสิ่งใดอีก

ฉีเจินเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมา “ทุกท่านสงบใจเถิด ข้าเชื่อว่าฮูหยินโม่ไม่ได้ตั้งใจ เรื่องนี้จะต้องมีการเข้าใจผิดกันแน่ นอกจากนั้น เรื่องก็เกิดขึ้นแล้ว กังวลไปก็ไร้ประโยชน์ พวกเราไปดื่มสุราสักสองสามจอก ดับความโกรธในใจเถิด”

“ไม่ต้องแล้ว ข้าจะอยู่ที่นี่ดูแลฮูหยิน” เจียงหว่านเฉินเอ่ย “หลังจากฮูหยินของข้าฟื้นขึ้นมา นางจะต้องทนรับความจริงครั้งนี้ไม่ไหวอย่างแน่นอน หากข้าอยู่กับนาง นางอาจรู้สึกดีขึ้น”

“เช่นนั้นพวกเราก็…” ฉีเจินมองคนอื่น ๆ

โม่ชิงเหยียนเอ่ย “ข้ากับฮูหยินจะรออยู่ด้านนอก รอฮูหยินเจียงฟื้นขึ้นมา ข้าและฮูหยินจะกล่าวขอโทษนางด้วยตนเอง”

ฮูหยินผู้เฒ่าหลายคนล้วนอารมณ์ไม่ดี ฮูหยินผู้เฒ่าเจียงและฮูหยินผู้เฒ่าโม่ซึ่งเดิมทีความสัมพันธ์ไม่เลว ครานี้กลับบาดหมางกัน มีสีหน้าเยือกเย็นตลอดเวลา

บรรยากาศทั่วทั้งห้องอึมครึมเป็นอย่างยิ่ง

ฉีเจินขอให้ฉู่หนิงจูพาฮูหยินผู้เฒ่าทั้งสองคนกลับไปทานอาหาร ส่วนเขาจากไปพร้อมกับแขกบุรุษอีกสองสามคน

แน่นอนว่าหมอหลวงต้องรั้งอยู่ที่นี่เพื่อดูแลฮูหยินเจียง

ข้างนอกห้อง โม่ชิงเหยียนพาฮูหยินโม่ไปยังมุมหนึ่ง

“เจ้าเล่าเรื่องเมื่อครู่นี้ให้ข้าฟังเถอะ อย่าได้ปิดบังสิ่งใด”

“ข้ากับญาติผู้พี่ทะเลาะเบาะแว้งกันตลอด ท่านก็รู้ ปกติแค่เพียงทะเลาะกันไม่กี่คำ วันนี้เราก็ทะเลาะกันเพียงไม่กี่คำเช่นเคย ส่วนเรื่องที่ทะเลาะกันนั้น ไม่ต้องกล่าวถึง…”

“กล่าวมา”

“เอ่อ…”

“พูด”

“มีฮูหยินผู้หนึ่งเอ่ยถึงคุณหนูใหญ่ลู่ บอกว่าคุณหนูใหญ่ลู่ใกล้จะกลับมาอาณาจักรฮุ่ยแล้ว ญาติผู้พี่ของข้ากล่าวว่า… คุณหนูใหญ่ลู่กลับมาแล้ว ในใจท่าน…”

โม่ชิงเหยียน “…”