สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 981

บทที่ 981 สิงเจียเวยผิดปกติ

บทที่ 981 สิงเจียเวยผิดปกติ

ฮูหยินผู้เฒ่าสิงมองตามหลังสิงเจียเวยที่เดินออกไป แล้วเอ่ยกับฮูหยินรองสิง “ดูลูกสาวคนดีที่เจ้าเลี้ยงดูมาสิ อยู่ต่อหน้าคนนอกแม้กระทั่งผายลมยังไม่กล้า อยู่ต่อหน้าคนของตนกลับพูดจาได้คล่องปากเสียนี่กระไร”

สะใภ้สกุลสิงไม่กล้ารับคำ

ฮูหยินผู้เฒ่าสิงเป็นคนเข้มงวดกวดขันมาโดยตลอด ยามนี้นางโมโหเสียจนผรุสวาทออกมา แสดงให้เห็นว่าวันนี้นางอารมณ์ไม่ดีเพียงใด

หากจะกล่าวให้ชัดเจนยิ่งขึ้น ก่อนที่สิงเจียซือจะกลับมา อารมณ์ของนางก็ไม่แน่นอนมาโดยตลอด หลังจากขึ้น ๆ ลง ๆ อยู่พักหนึ่ง นางก็พาสิงเจียซือกลับมาได้ ทว่าอารมณ์ของนางกลับมีท่าทีว่าจะระเบิดออกมาแล้ว

มู่ซืออวี่พาสิงเจียซือเข้าไปในสวนอันเงียบสงบ มองนางแล้วกล่าวขึ้นว่า “ตอนนี้เจ้ายังชอบหินแปลก ๆ อยู่หรือไม่?”

สิงเจียซือมองมู่ซืออวี่ด้วยความประหลาดใจ

มู่ซืออวี่เอ่ยยิ้ม ๆ “ตอนที่เราพบกันครั้งแรก เจ้าขอหินแปลกตาในจวนข้า ตอนนั้นเจ้าทั้งมีชีวิตชีวาทั้งซุกซน เจ้าโพล่งคำขอออกมาตรง ๆ ตอนนั้นข้าคิดว่าแม่นางน้อยผู้นี้ไม่เลวเลย ช่างร่าเริงแจ่มใสนัก ผ่านไปหลายปีเพียงนี้ เติบใหญ่กลายเป็นหญิงสาวแล้ว เห็นได้ว่าเวลาไม่ปรานีผู้คนจริง ๆ!”

“พระชายา ตอนที่พบท่านครั้งแรก ข้าก็รู้สึกว่าท่านเป็นคนที่เปล่งประกายเจิดจรัสที่สุด ท่านแม่ข้าบอกว่าฮูหยินลู่คือผู้ที่ทั่วหล้าล้วนอิจฉา ตอนนั้นข้าก็คิดว่าข้าอยากเป็นอย่างนั้นเช่นกัน”

มู่ซืออวี่หัวเราะเบา ๆ “นิสัยของเจ้าช่างเหมาะกับคนสกุลลู่เรานัก เมื่อครู่เห็นเจ้าไม่ยินดีไปที่ห้องหอ ข้าจึงเรียกเจ้ามาที่นี่เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหา ยามนี้ไม่มีผู้ใดแล้ว เจ้าอยากไปเล่นที่ใดก็ไปเถอะ!”

“ให้เจียซือไปกับท่านได้หรือไม่เจ้าคะ?” สิงเจียซือกล่าว “งานเลี้ยงทุกครามักจะพบเจอปัญหาต่าง ๆ อยู่เสมอ ถึงแม้ข้าจะจัดการมันได้แต่ก็รู้สึกรำคาญอยู่บ้างจริง ๆ หากข้าหลบเลี่ยงได้ก็ยังคงต้องการหลบเลี่ยงปัญหาเหล่านั้น ข้างกายพระชายาจะต้องไม่มีปัญหาเหล่านั้นเป็นแน่”

“ได้ยินว่าเจ้าไปมาหลายที่แล้ว เช่นนั้นเจ้าเล่าเรื่องภายนอกให้ข้าฟังเถอะ! ก่อนงานเลี้ยงเริ่มยังมีเวลาอีกเล็กน้อย พวกเราค่อย ๆ เดินพูดคุยกันไป”

การตัดสินใจของสิงเจียซือ เห็นได้ชัดว่าเป็นการตัดสินใจที่ชาญฉลาด

นางอยู่กับมู่ซืออวี่จนกระทั่งงานเลี้ยงเริ่ม กระทั่งงานเลี้ยงเริ่มนางก็ยังติดตามมู่ซืออวี่ไปยังโต๊ะอาหาร ถูกมู่ซืออวี่รั้งให้อยู่ข้างกายด้วยเหตุผลที่ว่า ‘ชอบผู้เยาว์คนนี้’ สิงเจียซือจึงหลบเลี่ยงวาจาเยาะเย้ยเสียดสีของผู้คนไปได้จำนวนมาก

มู่ซืออวี่ย่อมต้องนั่งในที่นั่งประธาน คนที่นั่งด้วยกันล้วนเป็นฮูหยินสูงศักดิ์ในเมืองหลวง เหล่าฮูหยินสกุลหัวล้วนอยู่กับมู่ซืออวี่เช่นกัน สิงเจียซือเป็นแขกที่อายุน้อยที่สุดในโต๊ะ ทุกคนต่างก็มองนางด้วยสายตาครุ่นคิด

สิงเจียซือก็เป็นผู้ที่ยอดเยี่ยมผู้หนึ่ง

หากเปลี่ยนเป็นผู้อื่นตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมพลอยทานอาหารไม่ลงอย่างแน่นอน อย่างไรก็ตาม ยกเว้นตอนคีบอาหารให้มู่ซืออวี่เป็นครั้งคราว นางก็ทานได้ตามเหมาะสม ถือว่าเจริญอาหารทีเดียว

“เมื่อครู่นี้เพิ่งเห็นพี่หญิงสกุลหัวกราบไหว้ฟ้าดินกับคุณชายสกุลผัง รูปโฉมของคุณชายสกุลผังผู้นั้น…”

“ชู่ว! ผู้ใดให้เอ่ยถึงเจ้าบ่าวกัน”

“พี่หญิงสกุลหัวก็งามสง่ามีเสน่ห์ออกปานนั้น ไยนางจึงต้องแต่งให้บุรุษที่อัปลักษณ์ด้วย หากสามีข้าอัปลักษณ์เช่นนั้น ข้ายอมโกนผมออกบวชเป็นแม่ชี ยังดีกว่าแต่งให้เขา”

“เจ้าคิดว่าบุรุษทุกคนบนโลกเหมือนกับใต้เท้าลู่น้อยหรือ…”

หลี่เยียนหรานมองไปฝั่งตรงข้าม คุณหนูข้าง ๆ เอ่ยอะไรนางก็ไม่ได้ยินแล้ว

“พี่หญิงหลี่ ท่านมองอะไรน่ะ?”