สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1030

เสี่ยวหนานเฟิงยื่นมือเล็กป้อมออกมาทันที กอดคอของอินชิงเสวียน แล้วกดใบหน้าเล็กๆ ที่เรียบเนียนซุกคอของอินชิงเสวียน เฉกเช่นกระต่ายตัวน้อยที่รู้ความ

“เด็จแม่ไม่ร้องไห้ ลูกไม่ลำบากเลย ถ้าท่านร้องไห้ ลูกจะไม่ชอบเอาน้า”

เสี่ยวหนานเฟิงเกลือกใบหน้ากับตัวนาง จากนั้นถอยหลังเล็กน้อย ขมวดคิ้วมอง และเชิดริมฝีปากใส่อินชิงเสวียน แสดงท่าทางข่มขู่เล็กๆ

เมื่อเห็นเขาที่ดูเหมือนผู้ใหญ่ในร่างเด็ก อินชิงเสวียนก็หัวเราะออกมา

“เจ้าตัวแสบ กล้าขู่แม่งั้นรึ”

เสี่ยวหนานเฟิงซบตัวเข้าไปในอ้อมแขนของอินชิงเสวียนอีกครั้ง หอมแก้มนางอย่างอ่อนหวาน พูดด้วยเสียงเล็กๆ “ลูกไม่ขู่เด็จแม่เสียหน่อย ลูกชอบเด็จแม่ที่สุด คนแก่นั่นเป็นคนไม่ดี ลูกกลัวๆ”

อินชิงเสวียนอุ้มเสี่ยวหนานเฟิงขึ้นมานั่งบนตัก แล้วพูดปลอบใจ “ไม่กลัวนะคนดี แม่จะแก้แค้นแทนลูกรักแน่นอน แต่ในช่วงนี้ เกรงว่าเจ้าจะเหงานิดหน่อย ต้องอยู่เล่นในนี้คนเดียวแล้ว”

เสี่ยวหนานเฟิงเงยหน้าเล็กๆ ขึ้นมาแล้วถามว่า “เด็จแม่จะไปตีคนแก่ชั่วคนนั้นหรือ”

“อื้ม แม่จะหาทางจัดการกับเขา แม่จะไม่ให้เจ้าอยู่คนเดียวนานเกินไป ถ้าเจ้าพูด แม่ยังได้ยินเสียงเจ้าอยู่”

อินชิงเสวียนโบกมือ ทันใดนั้นหน้าจอขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นในมิติ ทำให้มองเห็นทิวทัศน์มุมกว้างของทุกฉากด้านนอก

จะโทษก็ต้องโทษที่มิติของนางมีจำกัดเกินไป ไม่สามารถรองรับคนได้มากเท่ากับเย่จิ่งหลาน ไม่เช่นนั้นนางอาจพาอวิ๋นฉ่ายและจังอวี้จิ่นด้วยได้

เมื่อนึกถึงทั้งสองคน อินชิงเสวียนก็นึกถึงยายหลี่และเสี่ยวอานจื่อขึ้นมา

ไม่รู้ว่าตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ไหนแล้ว จะตั้งรกรากอยู่ในเมืองหลวง หรือว่าติดตามอินจ้งออกจากเมืองหลวงไปแล้ว?

ในขณะที่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เสี่ยวหนานเฟิงก็กระโดดลงไปที่พื้น มองไปยังหน้าจอขนาดยักษ์ด้วยแววตาเป็นประกาย

“ว้าว~ สุดยอดมาก!”

อินชิงเสวียนพูดด้วยรอยยิ้ม “มีสิ่งนี้ เจ้าก็สามารถมองเห็นแม่แล้ว แต่แม่อาจจะไม่ตอบเจ้าทุกครั้ง เพราะที่นี่มีคนไม่ดี แม่ไม่สามารถบอกให้พวกเขารู้ว่าเจ้าอยู่ที่ไหน”