สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1051

ธิดาเทพแห่งตำหนักเทพ!

นางสวมชุดสีขาวโพลนทั้งตัว ซึ่งเป็นที่จดจำได้ง่ายมาก

อินชิงเสวียนสนใจสตรีผู้นี้มาก ในบรรดาศิษย์ที่บ้าคลั่งเกือบทั้งหมดนี้ การดำรงอยู่ของนาง ทำให้คนรู้สึกสดชื่นไร้มลทิน

“แม่นาง”

อินชิงเสวียนลดเสียงลง เรียกนางเบาๆ

สตรีในชุดขาวยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ราวกับไม่ได้ยินเสียงใด

รองเท้าของนางเปียกจากธารน้ำ ชายเสื้อก็เปียกเช่นกัน แต่ดูเหมือนไม่รับรู้ เสมือนยืนอยู่ตรงนั้นชั่วนิจนิรันดร์

“แม่นาง?”

อินชิงเสวียนเดินเข้าไปหานาง แพขนตายาวปรากฏสู่คลองจักษุทันที

ธิดาเทพในชุดขาวผู้นี้ กลับทำเหมือนไม่ได้ยิน สายตามองตรงไปยังเขาสูงที่อยู่ไกลออกไป

“ที่นั่นมีอะไรงั้นหรือ”

อินชิงเสวียนเงยหน้าขึ้นมองตาม ยอดเขาเขียวขจี หมอกหนาทึบ ทิวทัศน์ดูดีทีเดียว แต่ไม่มีอะไรพิเศษ

เมื่อเห็นว่าสตรีผู้นั้นยังคงไม่ปริปาก อินชิงเสวียนจึงเดินไปที่ฝั่งตรงข้ามของนาง

ภายใต้ผ้าคลุมหน้าสีขาว เผยให้เห็นลูกตาดำตัดกับตาขาวชัดเจนคู่หนึ่ง ดวงตานั้นสุกใสราวกับน้ำพุ ใสสะอาดยิ่งกว่าลำธารที่ไหลผ่านเท้าของนาง

แต่ดวงตาคู่นั้นกลับเหมือนมองไม่เห็นคน แม้ว่าอินชิงเสวียนจะยืนอยู่เบื้องหน้าของนาง แต่นางก็ยังคงรักษากิริยาไว้ดังเดิม ดวงตามองจับไปยังใบหน้าของอินชิงเสวียน แต่ก็คล้ายจะมองทะลุผ่านใบหน้าของนาง ไปสู่ความว่างเปล่า

นี่จะแปลกเกินไปแล้วกระมัง

นางได้ยินคำพูดของผู้อาวุโสหันอยู่ชัดๆ ซึ่งก็หมายความว่านางไม่ได้หูหนวก หรือว่านางเป็นใบ้?

แต่ถึงแม้จะพูดไม่ได้ เมื่อเจอคนก็ควรมีปฏิกิริยาอะไรบ้างไม่ใช่หรือ

อินชิงเสวียนชูนิ้วออกมา แล้วโบกนิ้วไปมาข้างหน้านาง

ดวงตาของสตรีผู้นั้นขยับตามนิ้วเล็กน้อย แล้วก็หยุดลง