สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1057

ตามที่คาดไว้ ไม่มีคนเฝ้าอยู่ที่หน้าประตูบ้านหินจริงๆ สันนิษฐานว่าผู้อาวุโสหันคงรู้แล้วว่าคนเหล่านั้นไม่สามารถหยุดตัวเองได้ จึงให้พวกเขาเหล่านั้นแยกย้ายกันกลับ

เมื่อไม่มีสายตาชั่วร้ายที่คอยจับตาดูตัวเองอย่างใกล้ชิด อินชิงเสวียนก็รู้สึกสบายใจขึ้นทันที นางโบกมือเรียกอาหารสุนัขและอาหารกระป๋อง ออกมาให้ไป๋เสวี่ยกิน จากนั้นหยิบน้ำพุวิญญาณออกมา และค่อยๆ ล้างทำความสะอาดขนของมัน

เดิมทีไป๋เสวี่ยก็ประพฤติตนดีอยู่แล้ว ตอนนี้ที่หิวมากกว่าเดิม มันกินเอากินเอา ไม่สนใจสิ่งอื่นใดอีก

พอไป๋เสวี่ยกินอิ่มแล้ว อินชิงเสวียนก็ดูแลเส้นขนให้มัน ไป๋เสวี่ยเหมือนจะรู้ว่าอินชิงเสวียนกำลังช่วยทำความสะอาดให้ตัวเอง มันเห่าโฮ่งๆ สองครั้งเพื่อแสดงความขอบคุณ

อินชิงเสวียนยิ้มและลูบหัวของมันเบาๆ

“ข้าต้องเข้าไปในมิติก่อน เจ้าดูต้นทางอยู่หน้าประตูให้ข้าด้วยนะ ถ้าเห็นใครเข้ามา ก็เห่าเลย”

ไป๋เสวี่ยเห่าอีกครั้ง จากนั้นกระดิกหางอันใหญ่โตไปมา

มันสามารถเข้าใจได้จริงๆ อินชิงเสวียนรู้สึกชื่นใจมาก นางเอื้อมมือออกไปปิดประตูหิน จากนั้นก็เข้าไปในมิติ

เหมยชิงเกอกำลังอุ้มเสี่ยวหนานเฟิงพร้อมทั้งเล่านิทานไปด้วย เสี่ยวหนานเฟิงฟังด้วยสีหน้าจริงจังดวงตาสีดำโตจ้องตาแป๋ว

นิทานที่เหมยเหนียงเหนียงเล่าให้ฟัง สนุกกว่าเรื่องหลวงจีนน้อยที่เด็จพ่อเคยเล่าให้ฟังตั้งเยอะ

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า หนึ่งผู้ใหญ่หนึ่งเด็กก็หันขวับมาพร้อมกัน

“เด็จแม่!”

เสี่ยวหนานเฟิงกระโดดออกจากอ้อมแขนของเหมยชิงเกออย่างมีความสุข จากนั้นขาสั้นๆ กระโจนใส่อินชิงเสวียนทันที

อินชิงเสวียนเอื้อมมือออกไปกอดเจ้าเด็กอ้วน

“คิดถึงแม่หรือเปล่า”

เสี่ยวหนานเฟิงโอบรอบคอของนางทันที ทำปากจู๋แล้วจูบแก้มของอินชิงเสวียน พูดเสียงนุ่มนิ่ม “คิดถึง~”