สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1076

หลังจากพูดจบ นักพรตเทียนชิงพูดกับตัวเองว่า “ข้าไม่รู้ว่าเรื่องบัญชาทัณฑ์ดำเนินการไปถึงขั้นใดแล้ว ชิงฮุยใช้กระดองเต่าทำนายดู อาจารย์อยากรู้ผล”

“ขอรับ”

ชิงฮุยหยิบกระดองเต่าขนาดเท่าฝ่ามือออกมาจากแขนเสื้อ ใส่เหรียญอีแปะสามเหรียญเข้าไปในกระดองเต่า จากนั้นเขย่าหลายครั้ง แล้วค่อยๆ หยิบเหรียญอีแปะออกมา

หลังจากอ่านภาพทำนายที่ประกอบกันหลายครั้ง สีหน้าของชิงฮุยก็ดูยุ่งยากใจ เงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า “อาจารย์ ทำนายได้ว่าไม่เหลวไหล”

นักพรตเทียนชิงมองลงมา ลูบเคราแล้วพูดว่า “ไม่เหลวไหลไม่คาดหวัง กระทำการสิ่งใดต้องระมัดระวัง ต้องรับผิดชอบผลที่ตามมาเอง!”

ชิงฮุยพยักหน้าทันที พูดว่า “ภาพทำนายมาได้แบบนี้”

นักพรตเต๋าวัยกลางคนที่อยู่ข้างๆ พูดว่า “นี่เป็นหลักการอะไรกันแน่ พวกเราได้รับบัญชาจากสวรรค์ ให้ลงทัณฑ์ผู้ที่ก่อเหตุเข่นฆ่าสังหาร ผู้ใดจะกล้าหยุดเรา”

นักพรตเทียนชิงยกมือขวาขึ้น แล้วนับนิ้วทำนาย

“คนชั่วร้ายผู้นี้เป็นคนบ้าคลั่งไปแล้ว ชิงหมิง เจ้ากับชิงเหิงชิงอวี้ไปด้วยกัน ไม่ว่าจะต้องทุ่มเทเพียงใด ก็ต้องจับกุมคนชั่วนี้ไปรับโทษให้ได้ หากการปล้นฆ่าที่เป็นหายนะร้ายแรงเช่นนี้ไม่ถูกหยุดยั้ง เมื่อใดที่จิตใจเขามีอคติ ย่อมหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะสร้างความปั่นป่วนในใต้หล้า”

“ขอรับ”

นักพรตเต๋าทั้งสามคนพยักหน้าพร้อมกัน และเดินตามกันออกจากอารามซ่างชิงกวนโดยไม่ได้เก็บสัมภาระด้วยซ้ำ

ขณะมองตามหลังของทั้งสามคน นักพรตเทียนชิงก็ถอนหายใจ

“ทางแห่งเต๋าเราซีดจางลงทุกวัน ไม่รุ่งโรจน์เหมือนวันวาน อันเวลา โชคชะตา ความเสียใจ ความโศกเศร้าเอ๋ย! โชคดีที่ใต้หล้าสงบสุขแล้ว ข้ายอมไม่เห็นสัญญาณของศิลาตอบสวรรค์ ยอมนั่งบนยอดเขาตลอดไป เพื่อแลกกับความสงบสุขชั่วนิรันดร์ในใต้หล้า”

ชิงฮุยโค้งคำนับทันทีและกล่าวว่า “เป็นพรอันหาที่สุดสิได้ อาจารย์ห่วงใยใต้หล้า ชาวประชาย่อมเข้าใจความพยายามอุตสาหะของอาจารย์อย่างแน่นอน แต่ข้าไม่รู้ว่าทำไมเราถึงเทศนาในเมืองหลวงในครั้งนี้ ในอดีตของเรา คนรุ่นก่อนเลือกที่จะอาศัยอยู่ในเมืองเล็กๆ ในชายแดน ไม่เคยเข้ามาในเมืองอันวุ่นวายนี้”

นักพรตเทียนชิงยิ้มเล็กน้อยและกล่าวว่า “นี่ก็นับว่ามีวาสนาต่อกัน ข้าทำนายได้ว่าจะมียอดอัจฉริยะในเมืองหลวง ตอนนี้พอพิจารณาดูแล้วก็เป็นไปได้ ข้าจึงอยากเชิญเขาเข้าร่วมสำนักเต๋าของเรา เพื่อร่วมชมความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ในวิถีแห่งสวรรค์”

ทันใดนั้น ใบหน้าที่หล่อเหลาก็แวบขึ้นมาในใจของชิงฮุย

คนผู้นี้มาฟังเทศน์ติดต่อกันทุกวัน ทุกครั้งที่เจอกัน มักจะรู้สึกว่าเขาแตกต่างจากวันก่อนๆ ซึ่งนั่นเป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้

ราวกับว่าเขามองเห็นทางใหญ่ได้อย่างทะลุปรุโปร่ง รัศมีรอบตัวเขาค่อยๆ เปลี่ยนจากเฉียบคมไปสู่ความสงบ เฉกเช่นกระแสน้ำที่เอื้อต่อทุกสิ่งโดยไม่ต้องแข่งขัน...

ชั่วครู่หนึ่ง ชิงฮุยดูเหมือนจะมีความกระจ่างแจ้ง แต่กลับรู้สึกอิจฉากว่าเดิม

อาจารย์กล่าวว่านักพรตเต๋าจะให้ความสำคัญกับโชคชะตามากที่สุด ผู้ที่ไร้วาสนาต่อให้ทุ่มเทเวลาทั้งชีวิต ก็ทำได้เพียงฝึกฝนกายใจเท่านั้น ส่วนผู้ที่มีวาสนาหากได้บำเพ็ญเต๋า จะกลายเป็นยอดคนที่อยู่บนสุด

ขณะที่กำลังเหม่อ นักพรตเทียนชิงก็วางมือลงบนไหล่ของเขาแล้ว

อินชิงเสวียนเหาะเข้ามา ยกแขนเสื้อขึ้นแล้วปิดประตูหิน

ใบหน้าของเฟิงเอ้อร์เหนียงซีดลงเล็กน้อย

“แม่นางอิน เจ้า...”

ร่างของอินชิงเสวียนหายไป และมาปรากฏอยู่หน้าเตียง

เฟิงเอ้อร์เหนียงตื่นตระหนก

“แม่นางอิน ทุกอย่างเป็นการทำไปโดยพลการของข้าเอง ไม่เกี่ยวข้องกับฉุยอวี้ ถ้าเจ้าจะเกลียดก็เกลียดข้าเถอะ”

ก่อนที่นางจะพูดจบ นิ้วของอินชิงเสวียนก็จี้สกัดจุดบริเวณหน้าอกของฉุยอวี้อย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้า

เฟิงเอ้อร์เหนียงตกใจ รีบมาหยุดนางทันที

“แม่นางอิน อย่าทำร้ายนาง...”

อินชิงเสวียนสะบัดแขนเสื้อ พูดอย่างไม่อนุญาตให้กังขา “ถอยไป!”