สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1127

ณ ตำหนักเทพหอทองคำ

อินชิงเสวียนยืนเหม่อลอยอยู่ในมิตินั้น เสี่ยวหนานเฟิงดูเหมือนจะสัมผัสถึงแม่ได้ เงยหน้าขึ้นทันที

“เด็จแม่”

เขากางแขนเล็กๆ ทันที และวิ่งไปหาอินชิงเสวียน

“เด็กดี”

อินชิงเสวียนอุ้มเสี่ยวหนานเฟิงขึ้นมา แล้วจูบแก้มจ้ำม่ำของเขา

“คิดถึงแม่หรือไม่”

เสี่ยวหนานเฟิงพยักหน้าอย่างแรง

“คิดถึง”

“เด็กดีเก่งมาก”

อินชิงเสวียนถูไถใบหน้าเล็กๆ ที่เรียบเนียนของเขาไปมา หัวใจพลันอ่อนยวบลงทันที

เหมยชิงเกอก็เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม ริ้วรอยบนใบหน้าดูเรียบเนียนขึ้น คนทั้งคนเหมือนจะเยาว์วัยขึ้นหลายปี

เมื่อเห็นว่านางมีสีหน้าแช่มชื่น อินชิงเสวียนก็โล่งใจ

“สองวันที่ผ่านมาสถานการณ์ข้างนอกเป็นอย่างไรบ้าง เจ้าที่อยู่ข้างนอกตกอยู่ในอันตรายหรือเปล่า”

เหมยชิงเกอถามด้วยความเป็นห่วง

อินชิงเสวียนอุ้มเสี่ยวหนานเฟิง และพูดว่า “ทุกอย่างเรียบร้อยดี ผู้อาวุโสไม่ต้องกังวล เห็นผู้อาวุโสมีสีหน้าไม่เลว คงดีขึ้นมากแล้ว”

เหมยชิงเกอพยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้ม “น้ำพุวิญญาณสุดยอดมากจริงๆ ไม่เพียงแต่ร่างกายเท่านั้น แต่จิตใจกำลังวังชาก็เกือบจะฟื้นตัวเช่นกัน”

ในตอนแรกนางไม่กล้าใช้น้ำพุวิญญาณมากเกินไป แต่เมื่อเห็นว่ามันไม่มีวันหมด นางจึงใช้อย่างอิสระ

หลังจากแช่น้ำได้ไม่กี่วัน ไม่เพียงแต่ร่างกายที่ฟื้นตัวเหมือนเมื่อก่อน แต่พลังก็ฟื้นตัวขึ้นพอสมควรเช่นกัน ยิ่งได้อยู่กับหลานชายทุกวัน หัวใจยิ่งสงบสุขอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน

หากหัวใจปราศจากความเกลียดชัง เหมยชิงเกอก็อยากจะอยู่ที่นี่ไปตลอดชีวิตของนางจริงๆ

อินชิงเสวียนกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ผู้อาวุโสสามารถฟื้นตัวได้เหมือนเดิม นับเป็นของพรจากสวรรค์จริงๆ ข้าจะหาโอกาสเหมาะๆ ให้ผู้อาวุโสได้กลับไปที่ตำหนักเทพ ผู้อาวุโสโปรดอย่าเพิ่งใจร้อน”

เดิมทีเหมยชิงเกอต้องการออกไปดูหน่อย แต่เมื่ออินชิงเสวียนพูดเช่นนี้แล้ว นางก็ไม่กล้าเอ่ยปาก จึงพยักหน้าพูดว่า “ได้ ข้าเชื่อการจัดการทุกอย่างของแม่นางอิน”