สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1129

“เจ้าเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงรู้จักวรยุทธ์ของตำหนักเทพ”

ผู้อาวุโสหันตะโกนเสียงดัง ใช้นิ้วทั้งห้าเป็นกรงเล็บ หมายขย้ำลำคอของอินชิงเสวียน

อินชิงเสวียนไม่ได้พูดอะไร เคลื่อนไหวเร็วขึ้นๆ จนต่อสู้กับผู้อาวุโสหันได้อย่างทัดเทียม

ผู้อาวุโสหันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวาดกลัว ตำหนักเทพมียอดฝีมือเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

ทางด้านของเย่จิ่งหลานก็ต่อสู้อย่างทัดเทียมกับอาคันตุกะสามคนเช่นกัน

ผู้อาวุโสหันตะโกนด้วยโทสะ “พวกเจ้าเป็นใครกันแน่ มีเจตนาใดถึงมาบุกในตำหนักเทพ?”

เย่จิ่งหลานพูดด้วยน้ำเสียงแปลกๆ “ทำไม จะมาตำหนักเทพของพวกเจ้าไม่ได้งั้นรึ”

“กล้าบุกเข้ามาในตำหนักเทพ ฆ่าไม่เว้น!”

อาคันตุกะเซี่ยเฉียนคุนอยู่ในตำหนักเทพมาหลายวันแล้ว แต่ยังไม่เคยประลองยุทธ์ ตอนนี้เมื่อเห็นคนนอก ก็รวบรวมกำลังทั้งหมดเพื่ออวดกำลังของตนทันที

วันนี้ได้รู้ว่ามีของวิเศษที่ขัดกฎธรรมชาติเช่นน้ำพุวิญญาณ ซึ่งทำให้รู้สึกตื่นเต้นมากยิ่งขึ้น การฝึกวรยุทธ์ต้องการแสวงหาเพียงอย่างเดียว นั่นคือการไปถึงจุดสูงสุดของวรยุทธ์ เพื่อให้บรรลุเป้าหมายนี้ สามารถทำทุกอย่างได้โดยไม่เลือกวิธีการ

เย่จิ่งหลานจิ๊ปากพูดว่า “เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นเล่าจื๊อฮ่องเต้งั้นหรือ ตาแก่ ก่อนจะโม้ช่วยร่างจดหมายก่อนได้ไหม ข้าคิดว่าเจ้าน่ะ แก้มซ้ายต้องตบ แก้มขวาต้องเตะ ลาเห็นลาก็เตะ หมูเห็นหมูก็เหยียบย่ำ เจ้าเป็นคางคกอยากติดขนไก่ สรุปอยากจะเป็นสัตว์ปีกหรืออยากจะเป็นสัตว์บกกันแน่”

เย่จิ่งหลานร่ายยาว อินชิงเสวียนก็เกือบจะหัวเราะออกมาดังๆ คนที่ต่อสู้กับเย่จิ่งหลานต้องมีจิตใจหนักแน่นจริงๆ ไม่เช่นนั้นก็จะล้มเหลวง่ายๆ ได้ทุกเมื่อ

เซี่ยเฉียนคุนถูกด่าจนอึ้ง ไม่เคยได้ยินคำค่าคนแบบที่ไม่ใช่คำหยาบแบบนี้มาก่อน ใบหน้าพลันแดงก่ำด้วยความโกรธ

“ชาติหมา เชิญเจ้าพูดพล่ามได้เต็มที่เลย ในวันนี้ต้องทำให้เจ้าตายอยู่ที่นี่ให้ได้”

เย่จิ่งหลานหัวเราะเสียงแปลกๆ

“คนอื่นเป็นลูกเป็ดขี้เหร่ที่กลายเป็นหงส์ เจ้าเหมือนด้วงมูลสัตว์ที่กลายเป็นผีเสื้อ วันนี้หากข้าไม่ได้เตะเจ้าจนฉี่ราด ก็จะทำให้เข้าขับถ่ายสะดวก”

“หุบปากเน่าๆ ของเจ้าไปซะ”