สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1144

ในที่ห้องโถงหินทั้งหมด เวลานี้เหลือเพียงอินชิงเสวียนและเย่จิ่งหลานเท่านั้น

“วิ่งหนีกันไปหมดแล้ว ไม่ใช่นักรบจริงๆ นี่นา”

เย่จิ่งหลานถ่มน้ำลาย อินชิงเสวียนก็หันกลับมา

ใบมีดยักษ์ที่ลอยอยู่กลางอากาศก็หันคมไปทางเย่จิ่งหลานทันที

เย่จิ่งหลานตกใจ รีบเบี่ยงตัวหลบ

“ยัยบ้า ยังไม่รีบเก็บสิ่งวิเศษของเจ้าไปอีก!”

อินชิงเสวียนพูดล้อๆ “เมื่อครู่เจ้าเรียกข้าว่าพี่สะใภ้ไม่ใช่หรือ”

เย่จิ่งหลานเอามือปิดปากแล้วไอแห้งๆ

“อร่อยไม่เท่าเกี๊ยว สนุกไม่เท่าเล่นพี่สะ...แค่กๆ ตามความอาวุโสแล้ว ข้าเรียกเจ้าพี่สะใภ้ก็ถูกต้องแล้ว เร็วเข้าเถอะ ของเล่นของเจ้าน่ากลัวเกินไป ข้ายังไม่อยากตาย”

เย่จิ่งหลานมองใบมีดสีดำด้วยความอิจฉาและริษยา

ในมิติของเขา แม้ว่าเขาอยู่ในนั้นจะไร้เทียมทาน แต่ก็ไม่เจ๋งเท่าอินชิงเสวียน แง่มๆ เขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ แม่งเอ๊ย เป็นมิติเหมือนกันยังแตกต่างกันอีก

อินชิงเสวียนนึกในใจ ใบมีดสีดำขนาดใหญ่ก็ค่อยๆ หายไป

นางรู้สึกเสียดายเหมือนกัน สิ่งที่ร้ายกาจขนาดนี้ ต้องรอถึงสามวันกว่าจะใช้ได้สักครั้ง ถ้าสามารถใช้ได้ตามต้องการ มิเท่ากับไร้เทียมทานแล้วหรอกหรือ

นอกจากนี้ยังมีมิติถึงขั้นสูงสุดนั่นอีก มันคืออะไรกันแน่

อินชิงเสวียนอยากเข้าไปตรวจสอบในมิติสักหน่อย แต่ได้ยินเย่จิ่งหลานถามว่า “จะไปตามหาตาแก่ใจทรามนั่นอีกไหม ข้าคิดว่าเขาหนีไปจากที่นี่แล้ว”

เย่จิ่งหลานเตะอิฐบนพื้น แต่ไม่มีการตอบสนอง

อินชิงเสวียนก็เดินไปยกอิฐขึ้น แต่ประตูลับก็ยังไม่ปรากฏ

“ดูเหมือนว่าที่นี่จะมีกลไกอื่น”

“ขอข้าลองดูหน่อย”

เย่จิ่งหลานถ่ายทอดกำลังภายในไว้ในฝ่ามือขวา และกระแทกเข้ากับกำแพงหินอย่างแรง