สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1150

ชิงอานปวดใจ รีบอุ้มเสี่ยวหนานเฟิงขึ้นมา พลางโยกตัวกล่อม พลางกล่าวปลอบใจ “จ้าวเอ๋อร์ไม่ร้องไห้นะ สักวันเจ้าจะได้เจอพ่อเอง”

ชิงผิงพยักหน้าอยู่ข้างๆ

“ใช่แล้ว บางทีแม่ของเจ้าอาจมีงานทำให้เสียเวลาอยู่ที่นี่ เมื่อนางเสร็จธุระแล้ว ก็จะพาเจ้ากลับไปเอง”

เสี่ยวหนานเฟิงเช็ดหน้า จากนั้นกอดคอของชิงอาน และถามด้วยเสียงแผ่วเบาไร้เดียงสาว่า “พวกท่านเป็นยอดฝีมือที่เก่งกาจมากใช่ไหม”

“อา?”

ชิงอานตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง สำหรับคนธรรมดาทั่วไป พวกเขาสามารถเรียกได้ว่าเป็นยอดฝีมือจริงๆ

หวังซุ่นขยับเข้ามาฟังใกล้ๆ ทันที แต่เสี่ยวหนานเฟิงยกมือขึ้นห้ามเขา

“หยุด อย่าเข้ามานะ”

“เอ่อ...พวกเขาสองคน...”

หวังซุ่นชี้ไปที่นักพรตเต๋าสองคน

“พวกเขาไม่มีทางทำร้ายข้า ข้ารู้สึกได้”

เสี่ยวหนานเฟิงดื่มน้ำพุวิญญาณมาตั้งแต่เด็ก และเช่นเดียวกับแม่ เขาสามารถสัมผัสได้ถึงความอาฆาตพยาบาท

จากนั้นเขาก็ชี้นิ้วบอกชิงอาน

“เราไปคุยกันที่นั่นดีไหม”

เมื่อพวกเขามาถึงสุดทางเดิน เสี่ยวหนานเฟิงก็กระซิบข้างหูของชิงอานว่า “พวกท่านต้องรู้วรยุทธ์แน่ๆ ช่วยสอนข้าหน่อยได้หรือไม่ ข้าอยากช่วยท่านแม่ข้าต่อสู้กับชายชราผู้เลวร้ายคนนั้น”

เมื่อมองดูดวงตาสีขาวตัดกับตาดำชัดเจนคู่โตของเสี่ยวหนานเฟิง ชิงอานก็ไม่สามารถพูดปฏิเสธได้ แต่เด็กคนนี้อายุเพียงหนึ่งปีเท่านั้น แม้ว่าตัวเองต้องการสอนเขา เขาก็ไม่เข้าใจคำศัพท์นั้น

“แต่ว่า ให้หวังซุ่นรู้เรื่องไม่ได้ ข้าอยากแอบฝึก”

เสี่ยวหนานเฟิงเคยเห็นเหมยชิงเกอฝึกวรยุทธ์ในมิติ เขาอิจฉามากที่เห็นนางเหาะเหินเดินอากาศไปรอบๆ มิติ