สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 116

สวีจือย่วนสะดุ้งตกใจ และทันใดนั้นฝาในมือของนางก็ตกลงไปบนแท่นบูชา ทำให้เกิดเสียงเครื่องลายครามที่ปะทะกันดังก้อง

เสียงดังกร๊อบแกร๊บอยู่ด้านหลังของนาง ไทเฮาได้พาชุยไห่และยายเฒ่าหลิวเดินเข้ามาแล้ว

สวีจือย่วนคุกเข่าลงบนพื้นด้วยความลนลาน

“หม่อมฉันสวีจือย่วน ถวายบังคมไทเฮา”

ไทเฮาเหลือบมองโกศอัฐิ และเหลือบมองสวีจือย่วน

ความเย็นชาในแววตาหายวับไป นางยิ้มด้วยเมตตาและพูดว่า “ลุกขึ้นเถิด เจ้าคือหญิงงาม นายหญิงคนใหม่สินะ เหตุใดจึงคิดมาที่นี่ได้”

สวีจือย่วนพูดอย่างนอบน้อม “หม่อมฉันอยากสวดมนต์ให้ประชาชนเพคะ จึงขอร้องฝ่าบาทให้พาหม่อมฉันมายังหอสวดมนต์ ขอไทเฮาโปรดประทานอภัยด้วย”

ไทเฮายื่นมือจับสวีจือย่วนลุกขึ้น ยิ้มและพูดว่า “จิตใจเช่นเจ้าหาได้ยากยิ่ง จะมีโทษได้อย่างไร หากพระสนมในวังหลังล้วนเป็นเช่นเจ้า ไทเฮาคงเบาใจไม่น้อย”

สวีจือย่วนพูดขึ้นเสียงเล็กเสียงน้อย “ไทเฮาทรงเยินยอเกินไปแล้วเพคะ หม่อมฉันเพียงแค่คิดเผื่อราษฎรใต้หล้าเท่านั้น”

“การสวดขอพรเป็นเพียงการทำจิตใจให้สงบเท่านั้น หากมีประโยชน์จริง โลกนี้จะไม่มีผู้หิวโหยอีกต่อไป”

ไทเฮายิ้มและตบมือของนางเบาๆ เมื่อเปลี่ยนบทสนทนาจึงถามขึ้นอีกว่า “ได้ยินว่าเจ้าตกน้ำเมื่อหลายวันก่อน ร่างกายดีขึ้นแล้วหรือไม่?”

สวีจือย่วนพยักหน้าเล็กน้อย พลางก้มศีรษะตอบว่า “ขอบพระทัยไทเฮาที่ทรงถามถึง หม่อมฉันดีขึ้นมากแล้วเพคะ”

ไทเฮาพูดขึ้นอย่างอ่อนโยน “เช่นนั้นก็ดี คิดอยากปรนนิบัติฝ่าบาท ต้องมีร่างกายที่แข็งแรงดีก่อน เจ้าออกมานานมากแล้ว ควรกลับได้แล้ว พักผ่อนให้มากจึงจะดีขึ้นโดยไว”

“ขอบพระทัยไทเฮา เช่นนั้นหม่อมฉันทูลลาเพคะ”

สวีจือย่วนค้อมตัวคำนับ ก็เดินนำหานปิงออกไปจากหอสวดมนต์

ไทเฮายืนอยู่ในหอด้วยความล่องลอยครู่หนึ่ง จึงพูดกับชุยไห่เสียงเบาว่า “ไปหาอัฐิหญิงสาวมาคู่หนึ่ง และห้ามให้ฝ่าบาทผิดสังเกตโดยเด็ดขาด...”

นางชะงักไปชั่วครู่ และพูดขึ้นว่า “เสี่ยวเสวียนจื่อกลับวังทุกเย็นมิใช่หรือ ใช้โอกาสตอนที่ฝ่าบาทอยู่ห้องหนังสือ เจ้ารีบไปยังตำหนักเฉิงเทียน บอกว่าไทเฮาต้องการพบพระองค์”

“พ่ะย่ะค่ะ หม่อมฉันจะไปจัดการเดี๋ยวนี้”

เมื่อชุยไห่ไปแล้ว ไทเฮาก็กำชับกับหลิวหมัวมัวเสียงเบาว่า “หาคนฉลาดมาตรวจสอบสวีจือย่วน ไปสืบดูว่านางมีภูมิหลังเป็นอย่างไร พวกเรากลับกันเถอะ”

“เพคะ”

ไทเฮาและคนอื่นๆ ก็ออกไปจากหอสวดมนต์อย่างรวดเร็ว

ชุยไห่ได้ส่งขันทีสองคนไปยังสุสานร้าง และตนเองไปยังตำหนักเฉิงเทียน

เมื่อเห็นเสี่ยวฮว๋ายจื่อยืนอยู่ด้านใน ก็โบกมือเรียกเข้ามา

“เสี่ยวเสวียนจื่อเล่า?”

เสี่ยวฮว๋ายจื่อมองซ้ายมองขวา พร้อมพูดเสียงเบา “ไม่อาจทราบได้พ่ะย่ะค่ะ เขาออกไปตั้งแต่เมื่อวานยังไม่กลับมาเลย”

“พักอยู่นอกวังงั้นหรือ?” ชุยไห่ถาม

เสี่ยวฮว๋ายจื่อส่ายหัวและพูดว่า “ไม่น่าใช่ขอรับ เขากลับมาแล้วครั้งหนึ่ง และเมื่อออกไปอีกครั้งก็ไม่กลับมาอีก”

ชุยไห่หมดปัญญา

“ไปหาข่าวมา ไทเฮาอยากพบเสี่ยวเสวียนจื่อ”

เสี่ยวฮว๋ายจื่อพยักหน้ารับ “ขอรับ บ่าวรู้แล้ว”

ชุยไห่มองไปรอบๆ สักพักเขาก็กลับไปที่วังเพื่อทำหน้าที่ต่อไป

...

ณ วังเย็น

อินชิงเสวียนกินองุ่นอยู่ในตำหนัก มองสมาร์ตโฟนสับปะรดของตัวเอง

นอกจากห้องสำคัญนั้น บนต้นไม้ก็มีคนหนึ่งนั่งอยู่ หน้าของเขาหันมายังวังเย็น

สุดท้ายเย่จิ่งอวี้ก็หาคนมาคอยสังเกตการณ์ตัวเอง เขาคงไม่สงสัยว่าพระสนมยังไม่ตายและความจริงที่ว่าเด็กเป็นลูกของตัวเอง

อินชิงเสวียนพ่นเม็ดองุ่นออกมาปาก และอยากพูดว่า หากเขาเก่งขนาดนั้น ตัวเองคงโดนจับได้เสียนานแล้ว

เมื่อคิดว่าตัวเองปลอมตัวเป็นขันที และติดตามอยู่ข้างกายเขามานาน อินชิงเสวียนก็แอบดีใจเล็กน้อย

ฉลาดหลักแหลมและเก่งวรยุทธ์แบบไหนกัน ถุย ที่แท้ก็แค่คนตาบอด!

เมื่อนางคิดถึงวันที่สิบห้า เย่จิ่งอวี้จะทำอย่างไร ไม่มีโกลนม้าเป็นของตัวเอง เขาจะเอาอะไรไปชนะซ่งเฉียวอัน

ยังมีรายละเอียดปลีกย่อยในการสร้างประตูน้ำ หากไม่มีนางคอยแก้ปัญหาให้ ให้ตายอย่างไร ฉินไฮ่ฉิวก็คิดไม่ออก

เมื่อนึกถึงเรื่องพวกนี้ อินชิงเสวียนกลับไม่ร้อนใจอีกแล้ว

ความจริงเป็นแบบนี้ก็ดี พอเพียงเย่จิ่งอวี้ปล่อยนางออกจากวังเย็น นางก็จะสามารถพาลูกออกจากวังได้อย่างสบายใจ ไม่แน่ว่าอาจเป็นความโชคดีในความโชคร้ายก็ได้

แต่ก็โชคดีที่ตัวเองติดกล้องวงจรไว้ หากยังคงหวาดผวาอยู่ในวังเย็นเหมือนเมื่อก่อน ความลับก็คงถูกเปิดเผย