สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1221

ทันทีที่เฮ่อยวนพูดจบ ร่างหลายร่างก็เหาะลงมาจากภูเขา

ผู้นำสวมชุดสีแดงสด แววตาคมกริบ ที่ด้านหลังมีสตรีสองคนที่อายุใกล้เคียงกับนาง ซึ่งไม่ใช่ใครอื่นนอกจากฉุยอวี้และเฟิงเอ้อร์เหนียง

“ใครกล้าบุกเข้าประตูภูเขา”

สตรีที่เป็นผู้นำยืนอยู่บนถนนบนเขา น้ำเสียงที่ชัดเจนของนาง ก็แว่วกระทบโสตประสาทของเฮ่อยวน

เฮ่อยวนอดไม่ได้ที่จะตัวสั่น เสียงนี้เขาคุ้นเคยยิ่งนัก เหมยชิงเกอ นางยังมีชีวิตอยู่จริงๆ

“ชิงเกอ ข้าเอง ข้าเฮ่อยวน”

เหมยชิงเกอจำเสียงของเขาได้เช่นกัน ไฟโทสะสองลูกพลันระเบิดออกมาจากดวงตาของนาง

“ท่านมันคนใจร้ายไร้น้ำใจ กล้าดีอย่างไรมาถึงตำหนักเทพ ตายซะเถอะ!”

เหมยชิงเกอตวาดอย่างเย็นชา โบกมือโจมตีไปยังเฮ่อยวน

เฮ่อยวนไม่ได้หลบเลี่ยง ภายในหัวของเขาคือภาพของเหมยชิงเกอถูกมัดด้วยโซ่เหล็ก ถูกดาบลมหนาวเชือดเฉือนทุกวัน

ไม่ต้องพูดถึงผู้หญิงที่อ่อนแอเลย แม้แต่ผู้ชายที่แข็งแกร่ง ก็อาจไม่สามารถอยู่รอดได้เกินสิบปี

โชคดีที่นางมีความเกลียดชังตัวเองอยู่ในใจเสมอ ถึงทำให้นางต้องรอจนกว่าลูกสาวมาช่วยเหลือได้

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ เฮ่อยวนก็ถอนหายใจหนักๆ

ทั้งหมดนี้เป็นเขาที่ติดค้างนาง แม้ว่าเหมยชิงเกอจะปลิดชีพเขาไป เขาก็ยินดีให้ทำเช่นนั้น

เมื่อนึกถึงทุกฉากความรักของพวกเขา เฮ่อยวนก็หลับตาด้วยความโล่งใจ

เปรี้ยง

มีเสียงดังอึกทึก มือหยกขาวเรียวของเหมยชิงเกอก็ประทับลงบนหน้าอกของเขาทันที

เฮ่อยวนกระเด็นออกไปทันทีราวกับว่าวที่เชือกขาด และกระแทกต้นไม้ที่อยู่ข้างหลังอย่างแรง

แรงมหาศาลทำให้ต้นไม้หักสะบั้นลง เฮ่อยวนล้มลงกับพื้นอย่างแรง เลือดเต็มปากกระเซ็นลงบนพื้น เสื้อผ้าเปื้อนสีแดงสดทันที

เหมยชิงเกอดูตกตะลึง นางคิดไม่ถึงว่าเฮ่อยวนจะไม่หลบหลีก

นางเหาะไปหาเฮ่อยวน คว้าคอเสื้อของเขา แล้วมองดูเขาอย่างเย็นชา

“เจ้าเป็นใคร บังอาจมาสวมรอยเป็นเฮ่อยวน?”

วรยุทธ์ของเฮ่อยวนไม่ได้แย่ขนาดนั้น

เฮ่อยวนจับต้นไม้ข้างหลังเขา แล้วพูดอย่างอบอุ่นว่า “ชิงเกอ เราไม่ได้เจอกันมานานกว่าสิบปีแล้ว เจ้าจำข้าไม่ได้หรือ”

เขาหมุนข้อมือขวา ลูกแสงสีขาวก็ปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของเขา

“นี่คือเคล็ดวิชาใจเพียวเหมี่ยวของเพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิง เจ้าคงรู้จักอยู่กระมัง”

เหมยชิงเกอก้มหน้าลงมองไปที่ฝ่ามือของเฮ่อยวน นี่คือวรยุทธ์ของอิ๋นเฉิงจริงๆ หรือว่า...เขาคือเฮ่อยวนจริงๆ

“แล้วทำไมไม่สู้กลับล่ะ”

เฮ่อยวนมองดูใบหน้าที่เขาฝันไว้นับครั้งไม่ถ้วน ไม่ได้เจอนางมาหลายปี รูปร่างหน้าตาของนางไม่ได้เปลี่ยนไปมากนัก แต่อารมณ์ของนางเย็นชาไปบ้าง

“ข้าจะสู้กลับได้อย่างไร ทั้งหมดนี้ข้าติดค้างเจ้า ถ้าเจ้าต้องการชีวิตของข้า ข้าจะให้เจ้าตอนนี้”

เขามองเหมยชิงเกออย่างลึกซึ้ง แล้วหลับตาลง

เมื่อนึกถึงคนชุดดำที่กำลังไล่สังหารนาง เหมยชิงเกอก็รู้สึกเย็นชาไปทั้งตัว ถ้าไม่ใช่เพราะถูกคนของอิ๋นเฉิงไล่ล่า พวกนางแม่ลูกจะแยกจากกันมานานกว่าสิบปีได้อย่างไร

ถ้าไม่ใช่เพราะคำสั่งของเฮ่อยวน ใครเล่าจะสั่งองครักษ์ส่วนตัวของอิ๋นเฉิงได้มากมายขนาดนั้น

ฉากในความทรงจำเข้ามาในใจทีละฉาก เหมยชิงเกอยิ้มเยาะและพูดว่า “ตอนนี้เพิ่งนึกอยากจะมอบชีวิตทั้งหมดให้ข้า แล้วก่อนหน้านี้ทำอะไรไว้ ถ้าท่านไม่ได้สั่งไล่ล่าเราสองคนแม่ลูก ข้ากับชิงเสวียนจะถูกบังคับให้แยกจากกันได้อย่างไร เฮ่อยวน ท่านโหดร้ายเพียงนี้ เพียงเพราะข้าเป็นคนของตำหนักเทพ ท่านถึงได้กลัวงั้นหรือ กลัวว่าเมื่อไปมาหาสู่กับข้า กลัวฐานะเจ้าเมืองของท่านจะไม่สามารถรักษาไว้ได้”