สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1271

เมื่อเห็นเฮ่อฉางเฟิงใช้วิชากระบี่นี้ สีหน้าของกงซวินอวิ๋นเฟิ่งก็เปลี่ยนไปทันที

“ฉางเฟิง!”

เฮ่อฉางเฟิงคิดว่าแม่จะกลัวตัวเองทำร้ายอินชิงเสวียน จึงแสดงท่าเคลื่อนไหวครึ่งหนึ่ง และดึงพลังกลับมาครึ่งหนึ่ง

ฝ่ามือของอินชิงเสวียนไปถึงหน้าอกของเฮ่อฉางเฟิงแล้ว แสงสีม่วงบนมือก็หายไปในทันที ตบหน้าอกของเฮ่อฉางเฟิงเบาๆ เท่านั้น

เฮ่อฉางเฟิงเข้าใจ แกล้งเซถลาเล็กน้อย แล้วล้มลงกับพื้น เขาพยุงตัวเองขึ้นจากพื้น แล้วประกบมือคำนับเป็นมารยาทว่า “แม่นางอินมีวรยุทธ์สูงส่ง ข้าไม่อาจเทียบได้ ขอบคุณแม่นางที่ออมมือ”

ฉุยอวี้กระโดดขึ้นไปบนแท่นประลอง พูดกับทุกคนว่า “ในการต่อสู้รอบนี้ ตำหนักเทพหอทองคำเป็นผู้ชนะ ในการต่อสู้ครั้งต่อไป เชิญเจ้าตำหนักเทพ!”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ชาวยุทธ์ที่ชมการต่อสู้อยู่ก็รู้สึกตื่นเต้น เหตุผลที่ทุกคนยอมจ่ายเงินเพื่อดูการประลองยุทธ์ครั้งนี้ ก็เพราะจุดเด่นของวันนี้

การประลองยุทธ์เมื่อครู่นี้ทำให้พวกเขาได้เปิดหูเปิดตา และหลายคนถึงกับสร้างสถานการณ์จำลองขึ้นในใจ หากพวกเขาขึ้นแท่นประลอง เกรงว่าพวกเขาคงต้องล้มพับไปภายในไม่ถึงยี่สิบกระบวนท่า

อายุยังน้อยแต่โดดเด่นมากขนาดนี้ แล้วเจ้าตำหนักกับเจ้าเมืองจะสูงส่งเพียงใดนั้น แค่นึกจินตนาการก็รู้แล้ว

อย่างไรก็ตามเหมยชิงเกอกลับนั่งนิ่งอยู่ ดวงตามองกวาดไปทั่วใบหน้าของเฮ่อฉางเฟิง จากนั้นหยุดนิ่งอยู่ที่กงซวินอวิ๋นเฟิ่ง

เฮ่อฉางเฟิงเกิดไม่เกินสิบปีที่แล้ว ดังนั้นแน่นอนว่าคงไม่ใช่เขา ถ้าไม่ใช่เฮ่อยวน ก็คงเป็นกงซวินอวิ๋นเฟิ่ง ไม่เช่นนั้นเฮ่อฉางเฟิงก็คงไม่สามารถฝึกฝนวรยุทธ์นี้ได้

เมื่อคิดถึงตัวเองกำลังอุ้มลูกสาว ขอร้องให้พวกเขาไว้ชีวิตราวกับสุนัขจนตรอก เหมยชิงเกอก็อดไม่ได้ที่จะค่อยๆ กระชับนิ้ว

“ท่านแม่ ท่านเป็นอะไรไปเจ้าคะ”

อินชิงเสวียนรีบเดินไปหานางอย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นว่าลูกสาวเป็นห่วงตัวเองขนาดนี้ เหมยชิงเกอก็ค่อยๆ ระงับความเกลียดชังในใจ กระซิบว่า “วรยุทธ์ที่เฮ่อฉางเฟิงใช้ครั้งสุดท้ายนั้นคล้ายคลึงกับคนที่โจมตีข้าในตอนนั้นมาก”

“ท่านแม่คงไม่ได้สงสัยว่าเป็นพ่ออีกกระมัง”

เมื่อเห็นสีหน้าอันเหี้ยมเกรียมของเหมยชิงเกอ อินชิงเสวียนก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมา

คนด้านล่างเริ่มตะโกนทันทีว่า “เจ้าเมืองเฮ่อคงไม่เห็นว่าเจ้าตำหนักเหมยเป็นสตรีแล้วจะไม่กล้าลงมือกระมัง”

“หรือว่าเจ้าเมืองเฮ่อก็เป็นพวกกลัวเมีย ไม่กล้าลงมือกับเจ้าตำหนักเหมย?”

ฝูงชนต่างตะโกนและหัวเราะ เรื่องสำคัญอย่างวีรบุรุษกับหญิงงามแบบนี้ สามารถเป็นเรื่องคุยหลังมื้อน้ำชาของพวกได้ทั้งปีเลย

เป็นครั้งแรกที่เหมยชิงเกอไม่โกรธ

“เฮ่อยวนลงมือเถอะ อย่าเสียเวลาเลย!”

“ชิงเกอ ล่วงเกินแล้ว”

เฮ่อยวนก้าวเท้ารวดเร็วว่องไว จากนั้นก็โจมตีไปยังเหมยชิงเกอแล้ว

กงซวินอวิ๋นเฟิ่งเหลือบมองที่พงป่าข้างๆ จากนั้นจ้องมองไปที่พวกเขาทั้งสอง ดวงตาหรี่ลงเล็กน้อย ประกายในดวงตาไหววูบไม่แน่นอน