สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1286

เสียงนั้นดังขึ้นซ้ำๆ ราวกับเสียงปีศาจที่ดังก้องอยู่ในหู เสียงดังกล่าวนี้ทำให้เย่จิ่งหลานตื่นตระหนก อดไม่ได้ที่จะตะโกนขึ้น

“หุบปากซะ!”

ซึ่งขณะนี้ทุกคนใช้วิธีต่างๆ เพื่อทดสอบทางสู่วิถีแห่งสวรรค์ เมื่อได้ยินสิ่งนี้ต่างก็หันกลับมา

เย่จิ่งหลานรู้สึกเขินอาย รีบประกบมือขอโทษขอโพย

“ขออภัย ขออภัย”

จากนั้นเขาก็ลากหวังซุ่นไปนั่งอีกด้านหนึ่ง

“นายท่าน ท่านเป็นอะไรงั้นรึ”

หวังซุ่นถามด้วยสีหน้าเป็นกังวล

เย่จิ่งหลานมองดูเขาแล้วถามว่า “เจ้าไม่ได้ยินอะไรเลยหรือ”

หวังซุ่นส่ายหัวด้วยความสับสน

“ไม่มีนะ นายท่านได้ยินอะไรกันแน่”

เย่จิ่งหลานโบกมืออย่างรำคาญ

“ไม่มีอะไร”

ทันทีที่เขาพูดจบ รองเท้าผ้าพื้นสีดำสลับเทาคู่หนึ่งก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาเขา ในเวลาเดียวกันเสียงของเฮ่อยวนก็ดังขึ้นจากเหนือศีรษะ

“จอมยุทธ์น้อยเย่รู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า”

เฮ่อยวนรู้ว่าเขาคือน้องชายแท้ๆ ของลูกเขย จึงต้องต้องดูแลเป็นพิเศษ เมื่อมองไปรอบๆ ฝูงชนก็ไม่เห็นลูกสาวกับลูกเขย จึงถามอีกครั้ง “แล้วชิงเสวียนกับจิ่งอวี้ล่ะ?”

เดิมทีเย่จิ่งหลานต้องการจะหยิบบุหรี่ออกมาสูบเพื่อสงบจิตใจ แต่แล้วก็รีบยัดกลับเข้าไปอย่างรวดเร็ว

“พี่ใหญ่กับพี่สะใภ้กลับไปก่อนขอรับ”

เขายืนขึ้น แสดงรอยยิ้มที่ไม่มีพิษภัย

เฮ่อยวนคิดในใจว่า โอกาสอันดีเช่นนี้อยู่ตรงหน้าแล้ว แต่สองสามีภรรยาคู่นั้นกลับเมินเฉย ซึ่งแสดงให้เห็นว่าจิตใจของเขาสะอาดบริสุทธิ์ ไม่แปดเปื้อนมัวหมอง ราษฎรใต้หล้าได้มีฮ่องเต้และฮองเฮาเช่นนี้ นับเป็นพรอันประเสริฐ!

“ดีเลย ได้ยินมาว่าพวกเขารับเด็กชื่อเฉิงเฟิ่งโหลวไปดูแลแล้ว ออกไปนาน ถึงเวลากลับไปดูอีกหน่อยพอดี”

เย่จิ่งหลานหัวเราะแห้งๆ แล้วพูดว่า “พี่ชายและพี่สะใภ้สูงส่ง แต่ข้าเป็นคนธรรมดา ตอนนี้เมื่อได้เห็นทางสู่วิถีแห่งสวรรค์อยู่ตรงหน้าแล้ว ไม่ว่าอย่างไรก็อยากทำให้เห็นชัดเจน”

เฮ่อยวนยิ้มและพูดว่า “ไม่มีใครสมบูรณ์แบบ เจ็ดอารมณ์หกความต้องการหรือกิเลสตัณหานั้นเป็นเพียงธรรมชาติ จอมยุทธ์น้อยเย่อยากดูย่อมดูได้อยู่แล้ว ไม่ต้องเกรงใจ”

“ก็ได้...”

เฮ่อยวนตอบอย่างไม่เต็มใจ

โชคดีที่ผ่านมาหลายปี เขาเริ่มคุ้นเคยกับความอดทนอดกลั้นแล้ว

เหมยชิงเกอเม้มริมฝีปากยิ้มแล้วพูดว่า “ถ้าท่านไม่อยากอยู่ที่นี่ จะกลับไปกับข้าก็ได้”

“จริงรึ”

หลังจากที่เฮ่อยวนถามจบ ก็รู้สึกว่าตัวเองแสดงอาการใจร้อนไปหน่อย เขาไอแห้งๆ และพูดด้วยท่าทีโหยหาว่า “ภูเขาตำหนักเทพสูงหมื่นจั้ง แตกต่างจากอิ๋นเฉิงมากจริงๆ ข้ายังคงชอบทิวทัศน์ที่นั่นมากด้วย”

เหมยชิงเกอตอบอืมเบาๆ

“หากจริงจัง เช่นนั้นก็ใช้ชีวิตที่เหลือไปกับทิวทัศน์ของตำหนักเทพเลยเถอะ”

จากนั้นก็ดีดปลายเท้าเล็กน้อย ตัวนางก็กระโดดลงไปใต้แท่นหิน

เฮ่อยวนรีบตามไป

“ทิวทัศน์สวยงามมากมาย ก็ยังเทียบไม่ได้กับรอยยิ้มแรกของคนงาม!”