สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1380

เพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิง

อินชิงเสวียนได้เห็นข้อความที่เย่จิ่งหลานทิ้งไว้ นางอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวล

น่าเสียดายที่แม้ว่าพวกเขาจะมีทักษะวรยุทธ์สูง แต่ก็ไม่สามารถส่งเสียงถึงกันได้ไกลเป็นพันลี้เหมือนที่กล่าวไว้ในหนังสือได้ ไม่ต้องพูดถึงการติดต่อทางโทรศัพท์ ทำได้เพียงอธิษฐานให้เขาอยู่ในโรงเตี๊ยมอย่างเชื่อฟัง ไม่ก่อให้ปัญหาใดๆ

เย่จิ่งอวี้ปลอบใจอยู่ข้างๆ “เสวียนเอ๋อร์ไม่ต้องกังวลไป แม้ว่าจิ่งหลานจะยังเด็ก แต่ในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมาเขาก็ได้สั่งสมประสบการณ์มากมายในโลกนี้ เขารู้ถึงความสำคัญ จะไม่กระทำการโดยประมาทแน่”

“ข้าก็หวังอย่างนั้น ไม่รู้ว่าท่านแม่อยู่ที่นี่ คุ้นเคยกับการใช้ชีวิตบ้างหรือไม่”

ท่านแม่อินชิงเสวียนกล่าวถึง คือเซี่ยวอิ๋นหวนอยู่แล้ว

เย่จิ่งอวี้เหยียดแขนออก โอบกอดอินชิงเสวียนจากด้านหลัง

“ได้มาพบกับเจ้าสำนักใหญ่ทั้งสองท่าน ท่านแม่ย่อมดีใจอยู่แล้ว ข้ายังไม่ได้ไปขอบคุณพ่อตาและแม่ยายเลย ที่จัดงานใหญ่เช่นนี้ให้กับแม่ของข้า”

อินชิงเสวียนเม้มปากเป็นรอยยิ้ม

“ทำไมจู่ๆ อาอวี้ถึงทำเหมือนเป็นคนอื่นล่ะ”

เย่จิ่งอวี้ก้มหน้าลง ฝังไว้ที่ซอกคอของอินชิงเสวียน

“แม้เป็นฮ่องเต้ เมื่อต้องเผชิญหน้ากับพ่อตาและแม่ยายก็ต้องรู้จักขอบคุณ หากไม่มีพวกเขา ข้าจะได้พบกับภรรยาที่ดีเช่นเสวียนเอ๋อร์ได้อย่างไร”

อินชิงเสวียนตอบอืม

“ท่านนี่ปากหวานจังเลยนะ”

“ที่ไหนกัน ข้าพูดออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ”

เย่จิ่งอวี้ลดฝ่ามือลง กดลงบนท้องน้อยที่นูนขึ้นเล็กน้อยของอินชิงเสวียน

“ตอนนี้เด็กโตขึ้นแล้ว ร่างกายของเสวียนเอ๋อร์จะรับมือไหวหรือไม่ ไม่งั้น...”