สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1406

“เป็นพวกเจ้านักพรตจมูกวัวอีกแล้ว ข้ามีธุระที่ต้องทำ ไม่มีเวลาทะเลาะกับพวกเจ้า ออกไปให้พ้นทาง ถ้ามีอะไร ก็ให้นักพรตเทียนชิงมาหาข้าเอง”

เย่จิ่งหลานร้อนใจดั่งไฟเผา ย่อมไม่อยากมีปัญหามากขึ้นอยู่แล้ว

หากไม่นับว่าอินชิงเสวียนกับเขาเป็นคนที่ข้ามภพมาเหมือนกัน ลำพังแค่ในราชวงศ์ต้าโจว นางก็มีบทบาทสำคัญเช่นกัน

ก่อนที่จะมาถึงเทือกเขาเชื่อมเมฆา เย่จิ่งหลานยังสามารถแยกตัวเองออกจากผู้คนในยุคนี้ หลังจากนั้นเขาก็รู้สึกได้ว่าเขาได้รวมตัวเข้ากับราชวงศ์ที่แปลกประหลาดนี้อย่างช้าๆ ทำให้เกิดความรู้สึกแปลกๆ และเกิดความรู้สึกของการเป็นเจ้าของโดยอัตโนมัติ จะเอื่อยเฉื่อยเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้อีกแล้ว

นักพรตเต๋าประกบมือไว้อย่างเรียบร้อย ยืนอยู่กลางถนน เสื้อคลุมนักพรตเต๋าสีน้ำเงินเทาดูโทรมเล็กน้อย แต่ถูกซักให้สะอาดมาก ชายเสื้อคลุมถูกลมพัดปลิวว่อน ท่ามกลางสายลมนี้ ทำให้ผู้คนรู้สึกราวกับเป็นเทพเซียนจุติ

เขามองเย่จิ่งหลานด้วยสีหน้าสงบ ไม่มีสีหน้าหงุดหงิดแม้แต่น้อย

“คุณชายท่านนี้ตามหาใครใช่หรือไม่ อาตมภาพเชี่ยวชาญเรื่องการทำนายดวง อาจช่วยชี้ทางให้ได้”

“เจ้าไม่ได้มาตามหาข้างั้นหรือ”

เย่จิ่งหลานรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

ทุกครั้งที่เขาเห็นนักพรตจมูกวัวเหล่านี้ไม่เคยมีสิ่งดีๆ เกิดขึ้นเลย เอาแต่จะจับกุมตัวเขา เพื่อพาไปชำระล้างหรือไม่ก็เนรเทศ เย่จิ่งหลานจึงรู้สึกไม่ดีกับผู้ที่ใส่ชุดคลุมลัทธิเต๋าเช่นนี้

เพียงแต่ว่าคนนี้ดูจะแตกต่างออกไปเล็กน้อย เขายังเด็กมาก ดูเหมือนอายุประมาณยี่สิบปี ใบหน้าหล่อเหลามากเช่นกัน ลูกตาดำตัดกับตาขาวเป็นประกายราวกับเต็มไปด้วยน้ำในฤดูใบไม้ร่วง ยิ่งกว่าดวงดาว แม้แต่ผู้หญิงก็อาจไม่งดงามเท่าเขาแม้แต่ครึ่งเดียว

ไม่มีร่องรอยของความอาฆาตพยาบาทในดวงตา การเคลื่อนไหวก็มีให้อารมณ์ที่ประณีตสูงส่งอย่างผู้หลุดพ้นจริงๆ

มีหน้าตาดีมักจะทำให้คนคลายความระมัดระวัง เย่จิ่งหลานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามว่า “เจ้าทำนายได้จริงๆ หรือ”

นักพรตเต๋าน้อยเอื้อมมือไปหยิบกระดองเต่าขนาดเท่าฝ่ามือออกมา