สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1424

อินชิงเสวียนหยิบเครื่องบันทึกเสียงออกมา บันทึกทุกสิ่งที่ลั่วสุ่ยชิงพูด ด้วยเทคโนโลยีขั้นสูง ไม่จำเป็นต้องท่องจำก็ได้

เมื่อมองดูจุดสีแดงที่ส่องสว่างอยู่บนเครื่องบันทึก ลั่วสุ่ยชิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่นางก็ไม่กล้าที่จะถามคำถามเพิ่มเติม นางพูดต่อไปเกือบสองชั่วยาม ก่อนจะจิบชาผลไม้

“ส่วนรายละเอียดบางอย่าง เจ้าต้องคิดได้ด้วยตัวเองเท่านั้น ข้าไม่สามารถอยู่ที่นี่นานเกินไปได้ ข้าจะต้องตามหาชาวเผ่าเหล่านั้นให้เร็วที่สุด เพื่อให้พวกเขาล้มเลิกความคิดในการกอบกู้แคว้น”

หลังจากที่ลั่วสุ่ยชิงพูดจบ นางก็ลุกขึ้นยืน

อินชิงเสวียนจับไหล่ของนาง

“ถึงรีบแค่ไหนแต่เสียเวลาไปสักคืนก็ไม่ต่างกัน ข้าอยากคุยกับเจ้า อยากรู้เกี่ยวกับแคว้นเฟยเหยาให้มากขึ้น ข้าจะไปชงชาผลไม้ให้เจ้าอีก”

ลั่วสุ่ยชิงขมวดคิ้ว และนั่งลงในที่สุด

อินชิงเสวียนเปิดประตูเดินออกจากห้อง แล้วเคลื่อนไหวไปหยุดที่ห้องโถงเล็กที่ชั้นหนึ่ง

“เป็นอย่างไรบ้าง มีข้อคิดใหม่ๆ บ้างไหม”

เย่จิ่งอวี้ไม่เข้าใจเรื่องค่ายกล แต่ก็จำทุกสิ่งที่ลั่วสุ่ยชิงพูดได้

“ท่านพ่อเชี่ยวชาญเรื่องค่ายกล เราค่อยกลับไปถามเขาก็ได้”

ทันใดนั้นเสี่ยวหนานเฟิงก็คลานไปโอบรอบคอของอินชิงเสวียน พูดด้วยเสียงแหลมใสแบบเด็กๆ “ลูกรู้นะ ลูกฟังเข้าใจ”

“จริงหรือ”

ดวงตาของอินชิงเสวียนสว่างขึ้น เอื้อมมือออกไปอุ้มลูกชายไว้ในอ้อมแขน

“เด็กขี้โกหกจะถูกเอาไปให้หมาป่ากิน ลูกไม่ชอบหมาป่า แต่ลูกชอบเจ้าขาวๆ”

“ได้สิ พรุ่งนี้เราจะกลับอิ๋นเฉิงแต่เช้า แม่จะขึ้นไปอยู่กับท่านป้าคนนั้นก่อน ถ้าง่วงก็ไปนอนกับท่านพ่อก่อนนะ”

“อื้ม ลูกข้าใจแล้ว”

เสี่ยวหนานเฟิงพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง ยื่นนิ้วป้อมๆ ไปจิ้มที่เค้กบนโต๊ะ

อินชิงเสวียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นหยิบแก้วน้ำพุวิญญาณออกมา และชงชาให้กับลั่วสุ่ยชิง