สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1464

เย่จิ่งหลานโบกมือ ประตูก็เปิดออก

แสงจากด้านนอกประตูส่องเข้าไปในห้องรังสีวินิจฉัย ทุกคนก็เห็นหลี่ไห่ตงนอนอยู่บนพื้นทันที และมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอยภัยนอนระเกะระกะอยู่ข้างๆ

ชายหนุ่มรูปหล่อคนนี้เดินออกไปโดยไม่มีร่องรอยเลือด หรือฝุ่นผงบนร่างกายเลย

ทุกคนก้าวถอยหลัง มองดูเย่จิ่งหลานด้วยสีหน้าหวาดกลัว

เย่จิ่งหลานเดินขึ้นไปที่ลิฟต์โดยไม่หรี่ตามอง

ในช่วงที่เขาถูกบีบให้ออกจากโรงพยาบาลระดับตติยภูมิ แต่ละนาทีแต่ละวินาที เขามักจะจินตนาการถึงการทุบตีหลี่ไห่ตงอย่างรุนแรง ได้ระบายความโกรธ วันนี้ ในที่สุดเขาก็ทำได้แล้ว สำหรับสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคต เย่จิ่งหลานไม่อยากคิดอะไรมาก

เขารีบออกจากโรงพยาบาล มาที่สวนสาธารณะเล็กๆ ใกล้ ๆ มีชายชราคนหนึ่งที่อาบแดดอยู่ เย่จิ่งหลานเหลือบมองเขา และนั่งอีกด้านหนึ่ง

ทั้งสองคนไม่ได้คุยกัน แค่พบกันโดยบังเอิญ ต่างไม่รู้จักกัน และไม่จำเป็นต้องพูดคุยกัน

เขาค่อยๆ ผ่อนคลายร่างกาย เอนหลังพิงเก้าอี้ หรี่ตาเหมือนที่ชายชราทำ ความอบอุ่นของดวงอาทิตย์ที่ส่องบนร่างกายของเขาช่างทำให้รู้สึกผ่อนคลายจริงๆ

หลังจากสงบสติอารมณ์ได้แล้ว เย่จิ่งหลานก็คิดถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมา

พลังลมปราณในร่างกายเขา มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

หรือว่า เขารู้วรยุทธ์?

เมื่อคิดทบทวนอย่างละเอียด กระบวนท่าที่คุ้นเคยแต่ไม่คุ้นเคยก็แวบขึ้นมาในใจ แต่เขาคิดไม่ออกว่าตัวเองไปเรียนมาจากที่ไหนกันแน่

และผู้หญิงที่เขาเห็นก่อนหน้านี้ คือใคร?

เย่จิ่งหลานหลับตา ค่อยๆ สัมผัสถึงเหตุการณ์นั้นในใจ แต่เขาเห็นเหตุการณ์ที่เกือบจะทำให้เขาสะดุ้ง

ในหัวของเขา มีคนคนหนึ่งนั่งอยู่ในนั้นจริงๆ เป็นผู้หญิงชุดดำที่เขาเห็นมาก่อน

แม้ว่าเย่จิ่งหลานจะไม่เห็นใบหน้าของเธอ เมื่อพิจารณาจากรูปร่างของเธอ แต่เธอก็เป็นผู้หญิงอย่างแน่นอน

แม่ง เกิดอะไรขึ้นวะ?