สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1487

“แม่สามีพาลูกข้าไปแล้ว ข้ามาหาพอดีเลยจะได้อยู่เป็นเพื่อนเจ้า”

อินชิงเสวียนวางสุราและอาหารไว้บนโต๊ะหินในลานบ้าน แล้วถอนหายใจกล่าวว่า “เพียงพริบตาเดียวก็อาศัยอยู่ที่นี่มานานกว่าครึ่งปีแล้ว ต้องจากไปอย่างกะทันหัน ยังรู้สึกไม่อยากจากเลย”

ลั่วสุ่ยพูดเสียงนิ่ง “ในใต้หล้าไม่มีงานเลี้ยงใดไม่เลิกรา เป็นเรื่องปกติที่เราจะต้องแยกจากกันในที่สุด”

อินชิงเสวียนเปิดขวดค็อกเทลแอลกอฮอล์ต่ำ แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ก็จริง แต่สุดท้ายแล้วมนุษย์ก็เป็นสัตว์ที่ยึดติดกับอารมณ์ พอถึงฤดูใบไม้ร่วงก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้าโศก เทียบไม่ได้กับความสบายๆ ของแม่นางลั่ว”

ลั่วสุ่ยชิงไม่ตอบ นั่งเฉยๆ มองขวดแก้วอย่างเฉยเมย

“ค็อกเทล ลองดูสิ”

อินชิงเสวียนจิบไปคำหนึ่ง รสสุราไม่แรง มีรสหวานละมุน

ทันใดนั้นนางก็ฉุกคิดได้อีกเรื่องหนึ่ง

ตัวเองดื่มกินใช้น้ำพุวิญญาณมานาน ร่างกายทนต่อพิษหลายร้อยชนิด แน่นอนว่ายานอนหลับย่อมไม่สามารถทำอะไรนางได้ ลั่วสุ่ยชิงดื่มน้ำพุวิญญาณหลายครั้ง ต้องมีความต้านทานต่อยานอนหลับแน่ๆ ยานอนหลับเหล่านี้ไม่จำเป็นจริงๆ

จะมอมเหล้าให้เมาคงเป็นไปไม่ได้ ด้วยระดับฌานตบะของนาง แค่โคจรพลังชี่แท้ในร่างกาย ก็สามารถรีดฤทธิ์สุราออกมาได้ เหมือนมีแต่ต้องใช้วิชาเนตรเอาเท่านั้น

อินชิงเสวียนขมวดคิ้ว แต่แล้วก็ผ่อนคลายอย่างรวดเร็ว

“เป็นอย่างไรบ้าง ใช้ได้ไหม”

ลั่วสุ่ยชิงพยักหน้า

“ใช้ได้ พอเทียบกับสุราแรงๆ ก็มีรสชาติของมันเอง”

“ถ้าอย่างนั้นเรามาชนแก้วกัน เพื่อฉลองความสงบสุขที่ได้มานี้”

อินชิงเสวียนเงยหน้าขึ้น ลั่วสุ่ยชิงก็มองมาทางนี้เช่นกัน ทันทีที่ดวงตาทั้งคู่สบกัน รูม่านตาของอินชิงเสวียนก็ส่องแสงสีทอง

ลั่วสุ่ยชิงกลับไม่ได้รับผลกระทบใดๆ นางหยิบสุราเข้าปาก แล้วพูดด้วยรอยยิ้มแต่ไม่ยิ้มว่า “ดวงตาคู่นี้ไม่เลวเลย งดงามมาก”

นางขยับข้อมือด้วยท่าทางเสียดาย

“เช่นนี้แล้ว ข้าก็มีแต่ต้องทำลายไมตรีบุปผาด้วยมือเท่านั้น”

อินชิงเสวียนเริ่มตื่นตระหนก ชิงฮุยแข็งแกร่งมาก มิติถูกกดทับ ใบมีดแห่งมิติเรียกออกมาได้ยาก ในขณะนี้ ทำได้เพียงพยายามจัดการกับเขาให้มากที่สุด

การเคลื่อนไหวของพลังชี่ในเรือนผิดปกติ ไม่นาน ต้องมีคนมาตรวจสอบที่นี่

“ชิงฮุย เจ้าเคยคิดเกี่ยวกับผลที่ตามมาของเรื่องนี้บ้างไหม ในเมื่อเจ้าอยู่ที่อิ๋นเฉิงมาหลายวัน ก็ควรตระหนักถึงความแข็งแกร่งของยุทธจักรจงหยวน หากมีอะไรเกิดขึ้นกับข้า อิ๋นเฉิงและตำหนักเทพจะไม่ปล่อยเจ้าไป”

อินชิงเสวียนพยายามหว่านล้อมอย่างใจเย็น เฉกเช่นเกลอเก่าสองคนคุยกันอย่างจริงใจหลังจากที่ไม่ได้เจอกันมานานหลายปี

ลั่วสุ่ยชิงก็ไม่ได้ร้อนรนหรือกระวนกระวายเลย แถมยังมีรอยยิ้มบนใบหน้าอีกด้วย

“ข้าจะไม่ฆ่าเจ้า และจะไม่ปล่อยให้เจ้าได้รับบาดเจ็บ ข้าแค่อยากหาใครสักคน ที่สามารถเข้าไปแทนที่เจ้าได้!”