สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1499

นอกห้วงทะเลแห่งจิต อินชิงเสวียนมองไปยังลิ่นเซียวที่ประทับฝ่ามืออยู่บนหลังของเย่จิ่งหลานอย่างประหม่า

“อาจารย์ ท่านสัมผัสถึงแก่นวิญญาณของเย่จิ่งหลานได้แล้วหรือยัง ตอนนี้เขาเป็นอย่างไรบ้าง”

“คงจะสำเร็จแล้ว”

ลิ่นเซียวถอนมือออก และแน่นอนว่าเพียงครู่หนึ่ง เย่จิ่งอวี้และคนอื่นๆ ก็รู้สึกตัวขึ้นมาพร้อมกัน

“ชิงเสวียน ผู้อาวุโสลิ่น นี่คือ...”

“ศิษย์น้อง ทำไมเจ้าถึงมาที่นี่”

เฮ่ออวิ๋นทงก็ดูประหลาดใจเช่นกัน

“ทำไมพวกเจ้าถึงมาที่นี่กันหมดล่ะ เกิดอะไรขึ้น”

ทุกคนสูญเสียความทรงจำในช่วงเวลานั้นไป ต่างเพ่งมองไปยังอินชิงเสวียน

“ผู้อาวุโสทุกท่านตกอยู่ภายใต้อาคมของชิงฮุย...”

อินชิงเสวียนเล่าสั้นๆ อธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ทุกคนตกใจเมื่อรู้ว่าชิงฮุยได้ช่วงงชิงร่างของลั่วสุ่ยชิงไป

เมื่อได้ยินว่าเย่จิ่งหลานกลับมาที่เพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิงแล้ว และแก่นวิญญาณก็อยู่ในห้วงทะเลแห่งจิตของลั่วสุ่ยชิง ทุกคนก็เป็นกังวลอีกครั้ง

ทุกคนเบิกตากว้าง มองไปยังเย่จิ่งหลานและลั่วสุ่ยชิงที่กำลังนั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้น ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นข้างใน

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วยาม ในที่สุดลั่วสุ่ยชิงก็ลืมตาขึ้น ดวงตาหรี่ลง

“อินชิงเสวียน แก่นวิญญาณของชิงฮุยสลายไปแล้ว เจ้าไม่ต้องกังวลว่าเขาจะทำร้ายผู้อื่นอีกต่อไป”

อินชิงเสวียนก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ช่วยประคองลั่วสุ่ยชิงขึ้นมา

ถามด้วยความเป็นห่วง “เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง จิ่งหลานล่ะ?”

“เขาปลอดภัย อีกไม่นานก็จะรู้สึกตัว”

หลังจากที่ลั่วสุ่ยชิงพูดจบ ก็หยิบป้ายตราคำสั่งที่แกะสลักจากเหล็กสีดำออกมาจากอกเสื้อ

พูดด้วยเสียงสะอื้น “นี่คือตราคำสั่งราชาสูงสุดของเฟยเยา ด้วยตราคำสั่งนี้จะสามารถสั่งลูกหลานชาวเฟยเยาทุกคนได้ ข้ามอบมันให้กับเจ้า หวังว่าเจ้าจะดีต่อราษฎรของข้า”

“แล้วเจ้า...”

อินชิงเสวียนมองไปที่ลั่วสุ่ยชิง นางสังหรณ์ใจว่า ลั่วสุ่ยชิงคงจะจากไปแล้ว

“ข้าอยากกลับไปดูที่สถานที่เก่าๆ ของเฟยเหยา เจ้ากับข้าคงไม่ได้เจอกันอีก!”

ลั่วสุ่ยชิงประกบมือคารวะ จากนั้นก็กระโดดออกไป