สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1527

พริบตาก็ถึงวันสิ้นปี นับตั้งแต่พิธีเสกสมรสของท่านอ๋องสิบสามก็ผ่านไปสองเดือนแล้ว

ท้องน้อยของอินชิงเสวียนนูนขึ้น คนทั้งคนเป็นเหมือนแมวขี้เกียจ สิ่งที่ชอบที่สุดคือการนอนอาบแดดบนเก้าอี้นวมยาวนุ่มๆ

ในขณะนี้ นางหรี่ตาลงเล็กน้อย ฟังเสียงของสาวน้อยเย่ไห่ถังที่ดังก้องอยู่ในหูของนาง

“เสด็จอาสิบสามแต่งงานมานานแล้ว ทำไมเสด็จพี่ถึงยังไม่พูดถึงการแต่งงานของข้าล่ะ เสด็จพี่สะใภ้ อินปู้อวี่เป็นพี่รองของท่านนะ ท่านไม่ร้อนใจหรือ”

“เสด็จพี่สะใภ้ ท่านอย่าเพิ่งหลับนะ ลุกขึ้นมาคุยกับข้าหน่อยสิ”

อินชิงเสวียนถูกนางรบกวนจนปวดหัว จำต้องลืมตาตื่น

“การแต่งงานของเจ้ากับพี่รองจะจัดขึ้นในปีหลังจากนั้น ถึงอย่างไรเสด็จอาสิบสามของเจ้าก็เป็นผู้อาวุโส เจ้าแต่งงานพร้อมกับเขา มันไม่เหมาะสม”

เย่ไห่ถังทำหน้าบูดบึ้งทันที

“ไม่เหมาะสมอะไรกัน ข้าไม่ได้แต่งงานกับเขาเสียหน่อย”

อินชิงเสวียนโกรธจนหัวเราะ

“เรื่องนี้เจ้าก็ยังพูดออกมาได้นะ ถ้าเสด็จพี่เจ้าได้ยิน บางทีอาจส่งเจ้าไปแต่งงานเชื่อมไมตรีจริงๆ ก็ได้”

เย่ไห่ถังสะดุ้ง รีบปิดหูของอินชิงเสวียนทันที พระราชโองการนั้นได้กลายเป็นเงาในใจของนางแล้ว แม้ว่าจะรู้ว่ามันเป็นเรื่องเท็จ แต่ทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องนี้ นางก็ยังรู้สึกกลัวอยู่

“ไม่ ข้าไม่ได้พูดอะไรเลย เสด็จพี่สะใภ้ไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น”

อินชิงเสวียนดึงมือของนางลงอย่างอ่อนใจ พูดเสียงยานคาง “ใช่ เมื่อครู่นี้ข้าหูหนวกพอดี เจ้าคิดว่าบังเอิญหรือไม่”

เย่ไห่ถังยิ้มทันที

“ข้ารู้ว่าเสด็จพี่สะใภ้รักข้ามากที่สุด พรุ่งนี้เป็นวันตรุษแล้ว วันตรุษเป็นวันที่ไม่สนุกเลย ทุกครัวเรือนต่างก็ไปอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา เสด็จพี่ต้องอยู่คืนข้ามปีก็เสด็จพี่สะใภ้แน่ๆ ข้าอยากออกไปเที่ยวเล่นนอกวังจริงๆ”

ความคิดนั้นของเย่ไห่ถัง จะปิดบังอินชิงเสวียนได้อย่างไร

“ไม่งั้น...ให้ข้าส่งเจ้าไปเที่ยวเล่นที่จวนตระกูลอินดีหรือไม่”

ทันใดนั้นดวงตาของเย่ไห่ถังก็สว่างขึ้น

“ได้จริงๆ หรือ”