สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 1534

“ฟางรั่วเข้าวัง?”

เย่จิ่งอวี้หยุดฝีเท้า

หลี่เต๋อฝูโค้งคำนับและพูดว่า “กระหม่อมถามองครักษ์ที่เฝ้าหน้าประตูวังแล้ว แม่นางฟางรั่วเข้ามาเมื่อสามชั่วยามที่แล้ว”

เจวี๋ยอิ่งคุกเข่าลงและพูดว่า “กระหม่อมเห็นฟางรั่วเข้าไปในตำหนักจินอู๋ แต่ไม่เห็นนางและฮองเฮาออกมา”

เย่จิ่งอวี้หรี่ตาลงเล็กน้อย สายตาคล้ายจะสดใสและมืดมน กำลังตกอยู่ในอาการครุ่นคิด

ด้วยวรยุทธ์ของฟางรั่ว ไม่มีทางเป็นไปได้ที่จะทำอันตรายต่ออินชิงเสวียน นางยังมีใบมีดแห่งมิติอยู่ในมือ แม้ว่าเหล่าเทพเซียนจะลงมาเอง แต่นางก็ยังสามารถต่อสู้ได้

จากมุมมองนี้ ควรไม่ใช่การหายตัวไปง่ายๆ นางเรียกฟางรั่วมา ต้องมีเหตุผลอื่นเป็นแน่

เจวี๋ยอิ่งโค้งคำนับและถามว่า “ต้องการให้กระหม่อมปิดล้อมพระนคร สืบหาที่อยู่ของฮองเฮาอย่างถี่ถ้วนหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

เย่จิ่งอวี้เหลือบมองเจวี๋ยอิ่ง

“ไม่ต้อง หลี่เต๋อฝู ไปเชิญกวนเซี่ยวเข้ามาด้วย”

ครู่ต่อมา กวนเซี่ยวก็วิ่งเหยาะๆ มาถึงประตูตำหนัก ยกเสื้อคลุมขึ้นและคุกเข่าลงกับพื้น

“กวนเซี่ยวถวายบังคมฝ่าบาท ฝ่าบาททรง...”

เย่จิ่งอวี้ได้ยินเช่นนั้นก็รำคาญ โบกมือห้าม

“ตามสบาย เจ้ารู้ไหมว่าทำไมฟางรั่วถึงมาที่วัง”

กวนเซี่ยวตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง สีหน้าดูสับสน

“ไม่ทราบพ่ะย่ะค่ะ ลูกศิษย์ในตระกูลกวนบังเอิญพบเข้า ถึงได้บอกกระหม่อม”

แม้ว่าประสบการณ์กว่าครึ่งปี จะเปลี่ยนเขาจากชายหนุ่มผู้อ่อนแอให้กลายเป็นบุรุษผู้แข็งแกร่ง แต่สติปัญญาของเขายังไม่พัฒนาขึ้น

เขาเกาศีรษะแกรกๆ แล้วพูดว่า “วันก่อนฮองเฮาเสด็จไปโรงเรียนสอนการต่อสู้ ได้คุยกับฟางรั่วอยู่พักหนึ่ง”

“พูดอะไรกัน”

เย่จิ่งอวี้หลับตา พลังอำนาจรอบตัวก็แผ่ออกไปโดยไม่รู้ตัว ทำให้กวนเซี่ยวไม่กล้าเงยหน้าขึ้น

“ไม่ทราบพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมไม่ได้ถาม”

เย่จิ่งอวี้อยากจะตบเขาให้กระเด็น ถึงอย่างไรคู่สามีภรรยาก็แต่งงานกันเพราะความรักซึ่งกันและกัน แต่กลับไม่ได้สื่อสารกัน ถามอะไรก็ไม่รู้เรื่อง ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ

“ไร้สาระ ปกติพวกเจ้าไม่คุยกันหรือ”

“เอ่อ กระหม่อมไม่ทราบว่านางจะมาหาฮองเฮา”

กวนเซี่ยวไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

เย่จิ่งอวี้เหาะขึ้นไปบนอากาศ แล้วกระโดดขึ้นไปบนชายคาของตำหนักจินอู๋

เขารวบรวมกำลังภายในไว้ที่อก และตะโกนเสียงดัง “เสวียนเอ๋อร์ เจ้าอยู่ที่ไหน”

กำลังภายในที่ยาวนานและเข้มข้น เปรียบเสมือนน้ำในแม่น้ำที่ค่อยๆ กลิ้งไปทุกทิศทาง เป็นชั้นๆ ไหลไปทุกมุมของวังหลวงทันที

“ไม่รู้จริงๆ”

ยังพูดไม่ทันขาดเสียง ร่างนั้นก็ซ่อนตัวอยู่ในต้นไม้แล้ว

ชั่วขณะหนึ่ง เจวี๋ยอิ่งรู้สึกเศร้าเล็กน้อย

ฮ่องเต้และฮองเฮาทรางแข็งแกร่งปานนี้ อีกไม่นานเขาต้องเกษียณออกจากวังแล้วใช่ไหม

เมื่อมองดูกำแพงสีแดงและกระเบื้องสีเขียวตรงหน้า ก็รู้สึกไม่อยากจากไป

เจวี๋ยอิ่งสูดน้ำมูกปลอมๆ ตัดสินใจว่าที่จะทำตามหน้าที่ไปวันๆ หากปกป้องฮ่องเต้และฮองเฮาไม่ไหว เช่นนั้นก็ยังสามารถดูแลคนอื่นๆ ได้ อย่างเช่น เย่ไห่ถังที่แอบไปพระที่นั่งเทียนเต๋อบ่อยๆ

เพื่อแสดงว่าตัวเองยังมีความสำคัญอยู่ เขาส่งสัญญาณทันที

“ทุกด้านระวังพร้อม ปกป้ององค์หญิงเดี๋ยวนี้!”

ในเวลานี้ เย่จิ่งอวี้ร่อนลงมาอย่างเงียบๆ ที่ลานภายในตำหนักฉือหนิง

เขาแผ่กระจายสัมผัสออกไปให้สูงสุด จนสามารถสัมผัสได้ว่า อินชิงเสวียนกำลังนั่งอยู่ในน้ำวิญญาณ จากการติดตามความเคลื่อนไหวของนาง ทำให้เย่จิ่งอวี้เข้าใจว่าอินชิงเสวียนต้องการทำอะไร

เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธและหงุดหงิด สาวน้อยคนนี้ช่างกล้าหาญจริงๆ ท้องโย้ขนาดนี้แล้ว ยังกล้าช่วยคนอื่นอีก

เขาก้าวไปข้างหน้า ต้องการพาอินชิงเสวียนออกมา แต่แล้วก็รู้สึกว่าไม่เหมาะสม แม้ว่าพวกนางทั้งคู่จะสวมเสื้อผ้า แต่เมื่ออยู่ในน้ำ จึงเห็นเรือนร่างชัดเจน

ขณะที่กำลังคิดอยู่ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงเบาบางราวกับเสียงยุงเล็กๆ ละเอียดอ่อนและนุ่มนวล

“ท่านพี่จ๋า~ ช่วยข้าได้ไหม”