สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 180

อินชิงเสวียนใจเต้นตุบตับ

"กระหม่อมไปสนามฝึก จากนั้นก็กลับไปที่บ้าน จากนั้นก็ไปยังบ้านที่ฝ่าบาททรงมอบให้กระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ?"

เมื่อหันหลังกลับมาก็พบว่าเย่จิ่งอวี้ได้ยืนอยู่ด้านหลังของนาง ร่างสูงใหญ่ของเขาปรากฏขึ้นเหนือหัวของอินชิงเสวียน ทำให้รู้สึกถึงความกดดันขึ้นในทันใด

"เจ้าไม่ได้ไปที่อื่นจริงๆ ใช่หรือไม่?"

เย่จิ่งอวี้หรี่ตาลงและมองนาง ในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา ซึ่งทำให้ไม่กล้าสบตามอง

อินชิงเสวียนครูดถอยหลังหนึ่งก้าว แต่ไร้ซึ่งทางไป นางจึงนั่งลงบนขอบเตียง รู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อยในใจ

เหตุใดเย่จิ่งอวี้จึงถามเช่นนี้ หรือว่าเขาให้คนสะกดรอยตามตัวเอง?

เมื่อคิดได้ว่าฉินเทียนและหลี่ชีไม่ได้ตามนางไป เพราะเรื่องแบบนี้ดูไม่ใช่วิถีการทำงานของพวกเขา

หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง อินชิงเสวียนก็เปลี่ยนคำพูด

"ความจริงกระหม่อมได้ไปอีกที่หนึ่งมา"

นางชี้ไปยังกล่องไม้ที่บรรจุชาคั่ว และก้มหน้าพูดอย่างว่าง่าย "กระหม่อมได้ไปยังจวนอ๋องจิ้ง เพื่อขอบพระทัยท่านอ๋อง"

"หึ เจ้าช่างอยู่เป็นเสียจริง"

"ทั้งหมดเป็นเพราะฝ่าบาททรงสอนไว้พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมติดตามฝ่าบาทมานาน แน่นอนว่าต้องเข้าใจหลักการที่มีมนุษยธรรม"

เย่จิ่งอวี้เอามือไพล่หลัง สายตายังคงจับจ้องอินชิงเสวียน

"ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เหตุใดเมื่อครู่จึงไม่พูดออกมา?"

อินชิงเสวียนตื่นเต้นเสียจนหน้าอกเต้นตุบตับ แต่ปากกลับพูดอย่างใจเย็น "กระหม่อมคิดเพียงเรื่องบ้านพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาททรงถามขึ้นมา กระหม่อมจึงนึกขึ้นได้"

"หวังว่าเจ้าจะไม่หลอกข้า ข้าเกลียดการโกหกที่สุดในชีวิต"

เย่จิ่งอวี้เลื่อนสายตาออกไป และมองไปยังเสี่ยวหนานเฟิงที่หลับสนิทอยู่

เขาพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า "อย่าหลอกใช้ความโปรดปรานของข้า ดีใจจนลืมตัว ความอดทนของข้าก็มีขีดจำกัดเช่นกัน"

จู่ๆ อินชิงเสวียนก็นึกถึงสิ่งที่เย่จิ่งอวี้เคยพูดในห้องทรมาน หากตัวเองกล้าหลอกเขา เขาก็จะฆ่านาง

จึงอดไม่ได้ที่จะตัวสั่นขึ้นมา

"กระหม่อมไม่กล้า"

สายตาของเย่จิ่งอวี้มองกลับมาบนใบหน้าของอินชิงเสวียน มีความซับซ้อนเล็กน้อยแฝงอยู่ในดวงตา

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ลดเสียงลงและพูดว่า "เช่นนั้นก็ดี ขอเพียงเจ้าและเสี่ยวหนานเฟิงอาศัยอยู่ในวังอย่างว่าง่าย ทุกสิ่งที่เจ้าอยากได้ ข้าจะให้"

จู่ๆ หัวใจของอินชิงเสวียนก็เต้นขึ้นอีกครั้ง อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นอย่างลืมตัว

เมื่อพวกเขาสบตากัน พื้นที่ตรงนั้นดูเหมือนจะหยุดนิ่งไปชั่วขณะหนึ่ง

อินชิงเสวียนรีบก้มหน้าลงทันที

ความรู้สึกแปลกประหลาดเกิดขึ้นในใจและเขินอายอย่างอธิบายไม่ถูก

"ฝ่าบาทวางใจได้ กระหม่อมจะอาศัยอยู่ในวังเป็นอย่างดีพ่ะย่ะค่ะ"

เย่จิ่งอวี้ก็ใจลอยไปชั่วขณะหนึ่ง

เมื่อมองดูดวงตาที่สดใสคู่นั้นราวกับหยาดน้ำในฤดูใบไม้ร่วง ในใจก็รู้สึกได้ถึงความคุ้นเคยที่อธิบายไม่ถูก

"เช่นนั้นก็ดี"

เย่จิ่งอวี้พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า "ตอนนี้ก็ดึกมาแล้ว เจ้ารีบพักผ่อนเสียเถอะ"

อินชิงเสวียนโล่งใจในทันที

"กระหม่อมทูลลาฝ่าบาท"

เย่จิ่งอวี้เดินออกไปโดยไม่หันกลับมา

หลี่เต๋อฝูกำลังคุยกับเสี่ยวอานจื่อที่ประตู เมื่อเห็นเย่จิ่งอวี้ออกมาก็รีบตามไปในทันที

"ฝ่าบาท จะไม่อยู่ต่ออีกหน่อยหรือพ่ะย่ะค่ะ?"

เย่จิ่งอวี้พูดเสียงเรียบ "ไม่แล้วล่ะ"

หลี่เต๋อฝูลังเลครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้น "ในเมื่อฝ่าบาทรู้ตัวตนของพระสนมอินแล้ว เหตุใดจึงไม่พูดออกมาให้กระจ่างพ่ะย่ะค่ะ?"

น้ำเสียงของเย่จิ่งอวี้เย็นลงเล็กน้อย

"ในใจของนางไม่มีข้า เจ้าอยากให้ข้าอับอายงั้นหรือ?"