สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 547

ณ ตำหนักจินหวู

อินชิงเสวียนกำลังพาเย่ไห่ถังทำเนื้อเสียบไม้ย่าง เย่ไห่ถังเห็นของเหล่านี้เป็นครั้งแรก จึงมีสนุกสนานเพลิดเพลินอย่างมาก

สักพักโรยผงยี่หร่า สักพักโรยผงพริก เมื่อได้กลิ่นหอมของเนื้อเสียบไม้ น้ำลายก็แทบไหลออกมา

“เสด็จพี่สะใภ้เก่งมากจริงๆ คิดวิธีการกินแบบนี้ออกมาได้ด้วย”

อินชิงเสวียนยิ้มและพูดว่า “ข้าก็เคยเห็นคนอื่นกินมาก่อนเช่นกัน จึงลองทำดูบ้าง ไม้นี้สุกแล้ว องค์หญิงชิมก่อนสิ”

เย่ไห่ถังหยิบขึ้นมากัดหนึ่งคำ และพูดด้วยสีหน้าที่ตื่นเต้น “อร่อยมากเลย ข้าไม่เคยกินอาหารที่อร่อยเช่นนี้มาก่อนเลย”

“เจ้าอยากกินตอนไหนก็มาได้เลยนะ เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ ข้าสามารถทำเพื่อองค์หญิงได้เพคะ”

อินชิงเสวียนรู้สึกดีต่อเจ้าสาวคนนี้มาโดยตลอด เย่ไห่ถังเกิดในวัง แต่ยังสามารถมีจิตใจที่บริสุทธิ์ไร้เดียงสาเช่นนี้ได้ ถือว่าหาได้ยากมากทีเดียว

เย่ไห่ถังพยักหน้าด้วยความดีใจ

“ขอบพระทัยเสด็จพี่สะใภ้”

“เสด็จพี่สะใภ้ของเจ้าทำของดีอะไรให้เจ้าอีกนะ?”

เสียงที่ทุ้มต่ำและนุ่มลึกดังขึ้นที่ด้านหลัง เย่จิ่งอวี้เดินนำหลี่เต๋อฝูมาด้านหน้า

เมื่อเห็นเย่จิ่งอวี้ เย่ไห่ถังก็รีบหยิบเนื้อย่างขึ้นและโบกไปมา

“นี่คือเนื้อแพะเสียบไม้ อร่อยมากเพคะ เสด็จพี่จะลองชิมหรือไม่?”

“ข้าเอาแน่นอน ดูท่าทางวันนี้ข้าจะมีลาภปากเสียแล้ว”

เย่จิ่งอวี้เดินมาหน้าเตาถ่านและหยิบขึ้นมาหนึ่งไม้ พร้อมกัดหนึ่งคำด้วยท่าทางสง่างาม และเอ่ยชมว่า “ไม่เลว รสมือของเสวียนเอ๋อร์ก้าวหน้าขึ้นอีกแล้ว”

“วันนี้หม่อมฉันยังย่างไส้และผักม้วนด้วยเพคะ ฝ่าบาทลองชิมพร้อมกันสิเพคะ”

เมื่อเห็นใบหน้าที่มีรอยยิ้มของเย่จิ่งอวี้ อินชิงเสวียนก็พอคาดเดาได้ว่าปัญหาถูกแก้ไขได้บ้างแล้ว

เมื่อยกเนื้อที่ย่างเสร็จแล้วขึ้นโต๊ะ ทั้งสามคนก็กินไปด้วย พูดคุยกันไปด้วย ส่วนที่เหลือก็แบ่งให้คนในตำหนักได้กินด้วยกัน

ทุกคนต่างเฝ้ารอเวลานี้ เมื่อเห็นว่าเหนียงเหนียงออกคำสั่งแล้ว ก็พุ่งเข้าไปลงมือย่างเนื้อทันที

อวิ๋นฉ่ายหยิบให้จังอวี้จิ่นหนึ่งไม้

“นี่คือสิ่งที่เหนียงเหนียงของพวกเราคิดค้นขึ้นมา เจ้ารีบชิมดูสิ”

สองวันนี้ จังอวี้จิ่นพอรู้แล้วว่าโภคทรัพย์คือสิ่งใด แม้อาหารของเหล่าคนรับใช้เทียบกับของเจ้านายไม่ได้ แต่กลับดีกว่าตอนที่นางอยู่บ้านหลายเท่า

การที่สามารถฝากชีวิตไว้กับพระนางกุ้ยเฟย เป็นทางเลือกที่ถุกต้องอย่างแท้จริง

หากว่าเหนียงเหนียงสามารถช่วยตัวเองจัดการกับไอ้คนสารเลวอย่างอินสิงอวิ๋นได้ ทั้งชีวิตของนางก็คงไม่ขออะไรมากแล้ว นางจะอยู่ในวังอย่างเชื่อฟัง และยอมเป็นข้ารับใช้ของเหนียงเหนียงเพื่อตอบแทนบุญคุณ