สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 731

“กรี๊ด!”

เสียงฟางรั่วกรีดร้อง กวนเซี่ยววิ่งรุดไปทันที

“เกิดอะไรขึ้น”

ครั้นก้มลงมอง ก็รู้สึกคลื่นเหียนอยากอาเจียน

ตรงหน้าคือศพผู้หญิงที่ถูกนกแร้งจิกกัดจนจำสภาพเดิมไม่ได้ มือที่โผล่ออกมากลายเป็นกระดูกสีขาว แม้จะเป็นช่วงกลางวันแสกๆ ที่ท้องฟ้าสดใส ก็ยังน่ากลัวอย่างยิ่ง

“รีบไปกันเถอะ”

กวนเซี่ยวฝืนระงับอาการคลื่นไส้ กระตุกแขนเสื้อของฟางรั่ว

ฟางรั่วกลับหยุดชะงัก บนแขนของคนผู้นั้นมีรอยตรารูปงูอยู่ ซึ่งนี่เป็นสัญลักษณ์ของผู้ที่ฝึกฝนกู่พิษ หรือว่า...

ฟางรั่วผลักกวนเซี่ยวออกไป ค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่ง ใช้กิ่งไม้ยกแขนของศพขึ้น ตรวจดูอย่างละเอียด ครั้นแล้วก็ต้องตกใจ

นี่คือจูอวี้เหยียน!

นางไม่มีทางจำผิดแน่นอน!

คิดไม่ถึงว่านางก็มาถึงชายฝั่งทะเลเป่ยไห่เหมือนกัน แถมยังมาตายกลางป่ากลางเขาอีก

ใครเป็นคนฆ่านางกันนะ เกิดอะไรขึ้นกับนางบนชายฝั่งทะเลเป่ยไห่

“มีอะไรรึ”

กวนเซี่ยวถามขณะบีบจมูก

ฟางรั่วทิ้งกิ่งไม้ แล้วพูดเบาๆ “คนผู้นี้คงจะเป็นจูอวี้เหยียน”

กวนเซี่ยวก้าวถอยหลังด้วยความประหลาดใจ

“อะไรนะ นาง...ทำไมถึงอยู่ที่นี่”

“ข้าก็ไม่รู้ ต้องมีบางอย่างเกิดขึ้น รีบไปกันเถอะ จำไว้ เมื่อถึงเป่ยไห่แล้ว จงพูดให้น้อยลง ต้องปกปิดร่องรอย”

ฟางรั่วหยิบหน้ากากสองอันออกมาจากแขนเสื้อ ซึ่งเก็บไว้ตอนที่ปลอมตัวเป็นชาวนาในเมืองหลวง ในเวลานั้นฟางรั่วมีความคิดรอบคอบมาก ฝังหน้ากากทั้งสองอันไว้ใต้ต้นไม้หน้าบ้าน ตอนนี้ได้นำมาใช้ประโยชน์พอดี