ไม่รู้ว่าเมื่อใดที่พระจันทร์ขึ้นอย่างเงียบๆ แสงจันทร์ที่สว่างไสวสะท้อนกับผิวน้ำทะเล พื้นผิวสีฟ้าครามของน้ำทะเลดูเหมือนจะถูกเคลือบด้วยแสงสีเงินจางๆ
ฟางรั่วนั่งอยู่บนหินโสโครกก้อนหนึ่ง เมื่อมองผิวน้ำทะเลซึ่งไม่มีที่สิ้นสุด ในใจก็คิดถึงท่านแม่และน้องชาย
ทันใดนั้นดูเหมือนนางจะเห็นท่านแม่และน้องชายจับมือกัน และเดินขึ้นจากพื้นผิวทะเลมาหานาง
“ลูกรัก รีบขึ้นมาหาแม่เร็วเข้า”
ท่านแม่กวักมือเรียกนางด้วยใบหน้าที่รักและเมตตา น้องชายก็ตะโกนเรียกเสียงหวานว่า “ท่านพี่ พี่รีบมานี่สิ!”
ฟางรั่วค่อยๆ ลุกขึ้นยืน ทันใดนั้นใบหน้าซีดขาวก็มีแดงเป็นเลือดฝาดขึ้นมาสองแถบ
นางพูดพึมพำเบาๆ ว่า “ท่านแม่ น้องเล็ก ข้าจะไปหาพวกท่านเดี๋ยวนี้”
น้ำทะเลที่มีความอุ่นห่อหุ้มเท้าเปลือยเปล่าของฟางรั่ว ราวกับสองมือของท่านแม่ที่อบอุ่นเป็นอย่างมาก
นางพูดเสียงดังอีกครั้งว่า
“ท่านแม่ น้องเล็ก ข้ามาแล้ว!”
ทันใดนั้น ฟางรั่วก็รีบตะบึงอย่างบ้าระห่ำ น้ำทะเลเปียกโชนเอวของนางอย่างรวดเร็ว และไม่นานก็ถึงหน้าอกของนาง
ความรู้สึกหายใจไม่ออกแผ่ซ่านเข้ามา ฟางรั่วปิดตาสองข้างอย่างเงียบสงบ
ขณะนั้น แขนอันแข็งแกร่งคู่หนึ่งยื่นออกมาจากด้านหลัง และกอดฟางรั่วไว้แน่น
“เจ้ามีทางให้เลือกเดินอีกมาก เหตุใดจะต้องเลือกความตาย?”
น้ำเสียงโกรธเกรี้ยวของกวนเซี่ยวดังขึ้นมาข้างหู
“หากเจ้าเป็นเช่นนี้ จะให้ข้ากลับเมืองหลวงอย่างสบายใจได้อย่างไรกัน”
ฟางรั่วสั่นไปทั่วทั้งตัว และหลุดพ้นออกมาจากภาพจินตนาการ
“ปล่อยข้านะ ข้าจะเลือกอย่างไร ไม่ใช่เรื่องที่ท่านต้องเข้ามายุ่ง”
“ไม่ปล่อย”
กวนเซี่ยวกระทำตัวแข็งกร้าวเช่นนี้ต่อฟางรั่วเป็นครั้งแรก
“ชีวิตของคนเรามีเพียงครั้งเดียว ไม่ว่าเดินไปถึงที่ใด ข้าหวังว่าเจ้าจะรักษามันไว้ให้ดี แม้ว่าเจ้าแต่งงานกับขอทาน ข้าก็จะอวยพรเจ้าอย่างเงียบๆ ข้าไม่หวังให้เจ้ากลายเป็นร่างไร้วิญญาณ ในวันที่เราได้พบกันอีกครั้ง”
ทันใดนั้น ฟางรั่วก็ร้องคร่ำครวญจะเป็นจะตายขึ้นมา
“ข้าต้องมีชีวิตอย่างซากศพที่เดินได้ ยังมีความหมายอะไรกัน? ท่านบอกข้ามาสิ ข้ายังมีเหตุผลอะไรให้มีชีวิตอยู่ต่อไป?”
กวนเซี่ยวกอดร่างที่ผอมบางของนางไว้แน่น เพราะกลัวว่าเมื่อคลื่นทะเลซัดเข้ามา จะกลืนกินผู้ที่เข้มแข็งแต่ก็อ่อนแอคนนี้ลงสู่ทะเลลึก
“ในโลกมนุษย์ยังมีสิ่งสวยงามอีกมากมาย เจ้าลองเปิดตามองดูสิ เจ้าจะเห็นสิ่งที่ตัวเองยังตัดขาดไม่ได้”
ฟางรั่วอดกลั้นน้ำตาไว้เป็นเวลานาน จู่ๆ ก็ไหลออกมาราวกับสายน้ำ และร้องไห้โฮออกมา
นางรู้ว่าตัวเองเลือกเดินทางผิด และรู้ว่าตัวเองทำร้ายผู้บริสุทธิ์มากมาย มีเพียงความตายเท่านั้นที่สามารถชดใช้บาปผิดได้
ยิ่งเกลียดที่อาซือหลานใช้กู่เสน่หากับตัวเองมานานหลายปี นางก็คิดมานานเช่นกัน นอกจากกวนเซี่ยวที่คอยติดตามตัวเองมาตลอด นางไม่พบสิ่งอื่นที่ตัวเองตัดขาดไม่ได้อีกแล้ว
ทว่าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่ของตัวเอง ความรักในตอนนี้เป็นเพียงแค่ความฉาบฉวย ย่อมมีสักวันที่เขาจะรู้สึกเสียใจ
หากยอมถูกผู้อื่นทิ้งไป จบเรื่องเสียตอนนี้ยังดีกว่า ให้ตัวเองได้จากไปอย่างสมเกียรติสักเล็กน้อย
เมื่อคิดได้เช่นนั้น ฟางรั่วก็ผลักกวนเซี่ยวออกอย่างรุนแรง ทันใดนั้นน้ำเสียงก็รุนแรงมากขึ้น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์
ยังอัพไม่จบเลย หลายเรื่องเลย อัพมาครึ่งทางแล้วทำไมหยุดอัพดื้อๆค่ะ...
จะอัพเมื่อไหร่คะ...
มาต่อเร็วๆนะแอด...
หยุดอีกแล้ว...
กระหม่อม หม่อมฉัน สลับมั่วไปหมด...
มาอ่านต่อกันเร็วๆ แอดกลับมาอัพต่อแล้ว ขอบคุณค่ะ...
สนุกมาก น่าติดตามมาก เขียนและแปลได้ดีจริงๆ ดีใจที่กลับมาลงต่อ อัพเดตเรื่อยๆ วันละหลายๆ ตอน นะคะ...
หยุดชะงักลงตรงบทนี้ ต่อหรือพอเพียงแค่นี้😁...
หยุดแค่นี้หรือไปต่อ😁...
อัพต่อรออยู่ค่ะ...