สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 830

อินชิงเสวียนลุกขึ้นนั่งทันที อาศัยแสงสลัวของตะเกียงน้ำมัน นางมองเห็นม้วนไม้ไผ่หนาเท่ากับนิ้วหัวแม่มือติดอยู่ที่ขอบไม้ข้างเตียง

ม้วนไม้ไผ่ลึกเข้าเนื้อไม้สามเฟิน เหลือไว้เพียงนิ้วเดียวเท่านั้น

อินชิงเสวียนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวาดกลัว หากสิ่งนี้โจมตีใส่ตัวเอง เกรงว่านางคงไปพบยมบาลแล้ว

นางรีบมาที่ประตู แล้วแง้มเปิดหน้าต่างเงียบๆ ลานบ้านเงียบสงัด ไม่มีใครอยู่หน้าประตู

ดูท่าว่าคนผู้นั้นจากไปแล้ว อินชิงเสวียนแลกพลังจากมิติดึงม้วนไม้ไผ่ออกมา

เห็นข้อความเล็กๆ เขียนอยู่บนนั้น

หากเจ้าต้องการช่วยเย่จิ่งหลาน ต้องแลกกับพิณการเวก ขืนกล้ากระโตกกระตาก หัวของเย่จิ่งหลานจะหลุดออกจากบ่า

หัวใจของอินชิงเสวียนเต้นรัว เกิดเรื่องขึ้นกับเย่จิ่งหลานจริงๆ

แล้วจึงพลิกม้วนไม้ไผ่อีกด้านหนึ่ง ในนั้นเขียนว่า คืนนี้ยามเที่ยงคืน เมืองเติงหลง หนึ่งพิณแลกหนึ่งคน

อินชิงเสวียนถือม้วนไม้ไผ่ไว้ในมือ

ลายมือบิดเบี้ยวเหมือนตัวอักษรเด็กๆ และอีกฝ่ายเอ่ยถึงพิณการเวก ถึงใช้หัวแม่เท้าคิดก็รู้ว่าเป็นคนตงหลิว

หรือว่าพวกเขาแทรกซึมเข้ามาในหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์แล้ว?

อินชิงเสวียนคิดถึงเถียนเซินหลินพวกเขาทันที แต่เมื่อดูจากท่าทีของเจ้าสำนักเซี่ยวที่มีต่อพวกเขา ดูเหมือนจะไม่ใช่ ชายชราเดินทางท่องเที่ยวทั่วยุทธภพมาหลายปี คนพวกนั้นจะหลอกตาเขาได้อย่างไร

นอกจากนี้ เถียนเซินหลินพวกเขาล้วนรูปร่างสูงใหญ่ แตกต่างจากผีแคระพวกนั้นมากนัก

เมื่อวานนี้พวกเขาก็ถูกฆ่าเช่นกัน คิดว่านี่คงไม่ใช่เรื่องโกหก

ความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวคือมีศิษย์ทรยศอาจารย์ บางทีเขาอาจซ่อนตัวอยู่ที่ไหนสักแห่ง แอบสังเกตตัวเองเงียบๆ

เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของอินชิงเสวียน ไม่ว่าอย่างไรนางก็ไม่กล้าเสี่ยงชีวิตของเขา

หากจากไปตอนนี้ ยังสามารถไปถึงเมืองเติงหลงได้ แต่จะปล่อยให้พิณตกอยู่ในมือของพวกเขาไม่ได้เด็ดขาด