สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 877

อินชิงเสวียนพยักหน้า โบกมือเรียกพิณการเวกออกมา และนั่งขัดสมาธิบนก้อนหินขนาดใหญ่

เย่จิ่งอวี้ก็ชักกระบี่ยาวออกมา เพื่อคุ้มกันอินชิงเสวียน

ตามการกรีดกรายปลายนิ้ว โน้ตเสียงแผ่วต่ำและไพเราะก็ดังออกมาจากพิณการเวก

การต่อสู้ในสนามดุเดือดเลือดพล่าน ได้ยินเสียงอาวุธปะทะกันตลอดเวลา ทุกคนคิดแต่จะสังหารอีกฝ่าย ไม่มีใครได้ยินเสียงพิณ

นี่เป็นการต่อสู้ด้วยอาวุธครั้งใหญ่ที่สุดในรอบหลายทศวรรษ ชาวตงหลิวตั้งใจสู้จนตัวตาย ท่าทางองอาจห้าวหาญโดยธรรมชาติ

เช่นเดียวกับบรรดาศิษย์ทุกคนในสำนัก ทุกครั้งที่รับศิษย์เข้าสำนัก ทุกคนจะได้รับแจ้งว่าจะมีการต่อสู้เช่นครั้งนี้ ทุกคนภาคภูมิใจที่ได้ต่อสู้กับตงหลิวและปกป้องบ้านเมือง เมื่อเผชิญหน้ากับคนตงหลิวมากมายเพียงนี้ พวกเขาไม่เกรงกลัวเลยสักนิด กลับยิ่งปลุกเร้าความรักแว่นแคว้นขึ้นด้วยซ้ำ

เมื่อมองดูใบหน้าที่เต็มไปด้วยความทรหดและไม่หวาดหวั่น อินชิงเสวียนก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเลือดร้อนเดือดพล่าน ความกล้าหาญทะลุปรอท

ที่นี่คือต้าโจว ยังเป็นบ้านที่นางจะอยู่ในบั้นปลายชีวิต ย่อมไม่ยอมให้คนอื่นมาเหยียบย่ำเด็ดขาด

ทันใดนั้นเสียงพิณก็ดังขึ้น ปราณกระบี่ไร้รูปจำนวนนับไม่ถ้วนก็ลอยออกมาจากพิณ ราวกับลูกศรแหลมคม ที่พุ่งตรงไปยังสนามรบ ผีแคระตงหลิวหลายคนไม่ทันรู้ตัว ก็ถูกปราณกระบี่แทงทะลุร่าง กระอักเลือดเสียชีวิตทันที

ศิษย์สำนักที่กำลังต่อสู้กับเขา อดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมอง

ร่างสีขาวร่างหนึ่งก็ดึงดูดสายตาของทุกคนทันที

นางกรีดนิ้วไล่ไปตามสายพิณ อาภรณ์พลิ้วไสว รูปลักษณ์งดงามหยาดเยิ้ม

ตอนที่ทุกคนพบอินชิงเสวียนในเป่ยไห่เป็นครั้งแรก นางแต่งกายเช่นนี้ สามชุดขาวราวกับหิมะ ดุจเทพธิดาบนสรวงสวรรค์

หลายคนยังคงจำรูปลักษณ์อันสง่างามของอินชิงเสวียนยามที่บรรเลงพิณการเวกได้ แต่ตอนนี้ พิณการเวกที่ลือกันว่าถูกทำลายพัง กลับปรากฏอีกครั้งที่นี่ จึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้น

“แม่นางอินจากหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์”

“นางกำลังบรรเลงพิณการเวก!”

“ใช่แล้ว นี่คือเพลงหมื่นกระบี่เศษดารา!”

“มีพิณการเวกสนับสนุน ศึกนี้ต้องชนะ!”