สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 908

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เพียงพริบตาก็ผ่านไปสองวันแล้ว

มีน้ำพุวิญญาณช่วยรักษา อินชิงเสวียนไม่ได้ต่างจากคนทั่วไปเลย

เมื่อรู้ว่าร่างของชาวตงหลิวทั้งหมดกองถมกันอยู่ริมทะเล เตรียมทำการเผาในเวลาพระอาทิตย์ตก อินชิงเสวียนจึงอยากไปดูด้วย

ทุกคนมายังริมทะเล ปรากฏว่าเห็นกองศพสูงตระหง่านอยู่ไกลๆ โดยมีมากถึงพันกว่าคน

แต่น่าเสียดายมากที่ท่ามกลางศพเหล่านี้ ไม่มีร่างของโมริตะคาวาสึบาเมะ

เมื่อนึกถึงดวงตาคู่นั้นที่สามารถทำให้คนเห็นภาพหลอนได้ อินชิงเสวียนก็รู้สึกขนลุกอย่างอดไม่ได้ และยังมีค่ายกลที่เขาพูดถึงเป็นสิ่งสุดท้าย คล้ายว่าจะมีอำนาจอย่างมาก โชคดีที่ตัวเองหลบมาได้

เพียงแต่น่าเสียดายที่ตอนนั้นตัวเองหมดสติไป จึงจำชื่อได้ไม่ชัดเจนมากแล้ว

อินชิงเสวียนกลัวว่าไอ้เด็กเปรตคนนี้จะเหมือนกับอาซือหลาน ซ่อนตัวอยู่ในมุมของเงามืด และเตรียมหาโอกาสแก้แค้น

เย่จิ่งอวี้เข้าใจความคิดของเด็กสาว จึงพูดปลอบใจอยู่ข้างๆ ว่า “อีกไม่นานพวกเราก็กลับเมืองหลวงแล้ว เรื่องในยุทธภพย่อมมีผู้คนยุทธภพมาจัดการด้วยตนเอง เสวียนเอ๋อร์อย่าได้คิดฟุ้งซ่านเลยนะ”

อินชิงเสวียนคิดดูแล้วก็เห็นด้วย นางและเย่จิ่งอวี้มายังเป่ยไห่ เป็นเพียงแค่วาสนาที่มีต่อกัน ซึ่งไม่มีทางละทิ้งหรือเพิกเฉยต่อแคว้นที่ยิ่งใหญ่ และมาใช้ชีวิตอยู่ในยุทธภพด้านนอกเช่นนี้แน่นอน

แม้ว่าในอดีตอินชิงเสวียนจะเคยอิจฉาจอมยุทธเหล่านั้นในยุทธภพ คิดว่าพวกเขามีอิสรเสรี ใช้ชีวิตได้ตามใจปรารถนา แต่เมื่อมาใช้ชีวิตด้วยตัวเองแล้ว นางจึงได้รู้ว่าชีวิตที่เต็มไปด้วยการเสี่ยงอันตราย ไม่ได้มีอิสระอย่างที่แสดงในโทรทัศน์

นอกเสียจากในใจยังมีคุณธรรมแห่งจอมยุทธ มิเช่นนั้นผู้ใดจะยอมใช้ชีวิตบนเรื่องที่เสี่ยงอันตราย อินชิงเสวียนเป็นเพียงแค่หญิงสาวธรรมดาทั่วไป สิ่งเดียวที่ปรารถนาก็คือครอบครัวที่แข็งแรงและมีความสุข ลูกเติบโตอย่างมีสุขภาพที่ดี นอกจากสิ่งเหล่านี้ นางก็ไม่ปรารถนาสิ่งใดอีกแล้ว

“อาอวี้พูดถูกต้อง เรื่องเหล่านี้ไม่ใช่สิ่งที่พวกเราควรเข้าไปยุ่ง”

ทันทีที่อินชิงเสวียนพูดจบ ก็ได้ยินเสียงที่แสดงความไม่พอใจของเก่อหงยวน

“สำนักเซียวเหยาใช้ได้ที่ไหนกัน นับตั้งแต่ชาวตงหลิวเริ่มเข้ามาในเป่ยไห่ ก็เห็นลูกศิษย์เพียงแค่ไม่กี่สิบคน ฉุยอวี้ที่เอาแต่พูดเรื่องสัจธรรม ตัวเองกลับหดหัวอยู่ในสำนักพักผ่อนอย่างเพลิดเพลิน ตอนนี้ลูกศิษย์แต่ละสำนักต่างพากันล้อมและปราบพวกที่เหลืออยู่ของตงหลิว สำนักของพวกเขากลับหายไปไม่เห็นแม้แต่เงา ถุย!”

เมื่อได้ยินเสียงของเก่อหงยวนที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวา อินชิงเสวียนจึงหันหน้ามาอย่างอดไม่ได้ ปรากฏว่าเห็นนางสวมชุดกระโปรงพับกลีบสีแดงเหมือนกับเปลวไฟ และกระโดดข้ามก้อนหินราวกับสายลม