สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 917

เมื่อเห็นหลานชายเซี่ยวอิ๋นหวนยิ่งทุกข์ใจเหมือนโดนมีดกรีด ไม่กล้าหยุดเดินเลย

เสี่ยวหนานเฟิงไม่เข้าใจความหมายของการจากลา ดวงตาคู่โตกะพริบน้ำตาคลอ มองดูเหล่าศิษย์อย่างสงสัย ตะโกนเสียงไร้เดียงสา “ท่านตา ท่านย่า!”

อินชิงเสวียนรีบปิดปากลูก แล้วกระซิบ “อย่าตะโกน ประเดี๋ยวท่านตากับท่านย่าได้ยินจะเสียใจ”

เสี่ยวหนานเฟิงพยักหน้าเหมือนจะเข้าใจแต่คล้ายไม่เข้าใจ ชี้มือเล็กๆ ไปข้างหน้า เลียนแบบท่าทางของอินชิงเสวียน และพูดด้วยเสียงเด็กๆ “ท่านตา ท่านย่า ออกไปเที่ยว”

อินชิงเสวียนเอื้อมมือไปรับลูก ถอนหายใจแล้วพูดว่า “นี่ไม่ใช่ไปเที่ยว ท่านตากับท่านยายกลับบ้านแล้ว”

เสี่ยวหนานเฟิงมองไปที่เรือนด้านหลัง แล้วพูดว่า “บ้านๆ อยู่นั่นไง”

อินชิงเสวียนอธิบายอย่างอดทน “ที่นั่นไม่ใช่ บ้านของท่านตากับท่านย่าอยู่ไกล เมื่อเจ้าโตขึ้นอีกหน่อย แม่กับพ่อจะพาเจ้าไปเที่ยวที่บ้านท่านย่าท่านตา”

เมื่อได้ยินคำว่า “เที่ยว” เสี่ยวหนานเฟิงก็ปรบมือเล็กๆ อย่างมีความสุขทันที

“ลูกอยากไป”

อินชิงเสวียนหอมแก้มลูกชาย แล้วพูดอย่างอ่อนโยน “ตราบใดที่ลูกเป็นเด็กดี จะพาเจ้าไปที่นั่นแน่นอน”

เย่จิ่งหลานมองเข้าไปในลานบ้าน

“เจ้า...จะไม่เข้าไปปลอบหน่อยหรือ”

แน่นอนว่าเขาหมายถึงเย่จิ่งอวี้

อินชิงเสวียนส่ายหัว

“ไม่ต้องหรอก ไม่ใช่ว่าข้าจะสามารถช่วยเขาได้ทุกอย่างเสียหน่อย ทางเจ้ายังขาดอะไรอีกหรือเปล่า”

เย่จิ่งหลานพูดด้วยท่าทางเป็นผู้ใหญ่ “ส่วนใหญ่เกือบจะครบแล้ว เพื่อป้องกันไว้ก่อน เจ้าทิ้งชิ้นส่วนอะไหล่เล็กๆ ไว้เผื่อให้ข้าดีกว่า”

“ได้อยู่แล้ว คราวนี้ไม่ใช่แค่เจ้าและหวังซุ่น ทุกสำนักได้ระดมกำลังคนมาช่วยด้วย ข้าถึงวางใจได้”

หลังจากได้ยินที่อินชิงเสวียนพูด เย่จิ่งหลานก็รู้สึกประหลาดใจ เมื่อครู่ยังสงสัยว่าเหตุใดจึงมีศิษย์เหลืออยู่ในลานบ้านมากมาย ที่แท้ก็เป็นเพราะเหตุนี้นี่เอง