สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 952

รองผู้อำนวยการเหลือบมองอินชิงเสวียน พูดและหัวเราะชอบใจว่า “คุณชายรองอินกำลังฝึกการต่อสู้ให้นักเรียนใหม่พร้อมกับคุณชายกวน ตอนนี้พวกเขาอยู่ด้านหลัง กระหม่อมจะพาเหนียงเหนียงและองค์หญิงเสด็จไปเดี๋ยวนี้เลยพ่ะย่ะค่ะ”

“ไม่ต้อง พวกข้าไปกันเองก็ได้”

นับตั้งแต่อินชิงเสวียนไปจากเมืองหลวง เย่ไห่ถังก็ไม่ได้ออกจากวังอีกเลย ความคิดถึงทำให้นางลืมการวางตัว อย่างไรอินชิงเสวียนก็เป็นน้องสาวแท้ๆ ของอินปู้อวี่ ถูกนางหัวเราะเยาะก็คงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

นางรีบเดินไปยังเรือนด้านหลัง และได้พบกับอินปู้อวี่ที่ยืนอยู่บนแท่นฝึกการต่อสู้

เขาเปลือยกายท่อนบน กำลังนำนักเรียนใหม่ฝึกซ้อมหมัดมวย เส้นกล้ามเนื้อที่แผ่นหลังยาวต่อเนื่องไม่สะดุด ผิวสีน้ำตาลแก่เปล่งประกายเป็นแสงสีทองจางๆ ภายใต้แสงแดด

เย่ไห่ถังเพียงเหลือบมองก็รู้สึกว้าวุ่นหัวใจ จึงกำผ้าเช็ดหน้าไว้แน่นโดยไม่รู้ตัว

กวนเซี่ยวนั่งอยู่บนเก้าอี้ด้านข้าง กำลังพักผ่อนอยู่ เขาสวมเสื้อคลุมสั้นสีเทาและเปิดหน้าอกอยู่ คิดว่าคงเหนื่อยจึงนั่งตากลม

เมื่อเห็นอินชิงเสวียนและเย่ไห่ถัง กวนเซี่ยวก็ตกใจในทันที รีบหยิบเสื้อมาปิดไว้และกระโดดลงมาจากแท่นฝึกซ้อม น้อมตัวพูดว่า “กวนเซี่ยวขอถวายบังคมหวงกุ้ยเฟย ขอถวายบังคมองค์หญิง”

อินปู้อวี่หูตาว่องไว รีบคว้าเสื้อผ้าและสวมใส่บนร่างกายด้วยมือเท้าที่ยุ่งเหยิง นักเรียนคนอื่นๆ ที่ได้ยินตำแหน่งของทั้งสองคนก็ตกใจจนแยกย้ายพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย

“น้องใหญ่ ไม่สิ หวงกุ้ยเฟย ท่านและองค์หญิงมาที่นี่ เหตุใดจึงไม่แจ้งเลยสักคำ?”

อินปู้อวี่กระโดดลงจากแท่นสูง เขินอายจนใบหน้าแดงระเรื่อ

หญิงชายสมัยโบราณแตกต่างกันอย่างชัดเจน แม้ว่าเป็นพี่น้องกัน แต่ก็ไม่สามารถเปลือยกายได้ตามอำเภอใจ

เมื่อเห็นท่าทางลำบากใจของเขา เย่ไห่ถังขำพรวดออกมา ใบหน้าเล็กๆ ก็แดงขึ้นมาก

“ตอนแรกพวกข้าจะไปที่สำนักศึกษาหลวง ผ่านทางมาจึงแวะเข้ามาเยี่ยม”

อินชิงเสวียนยิ้มหวาน สาวน้อยเรียนรู้ที่จะพูดเท็จแล้วสินะ

นางไม่ได้บอกว่าจะไปสำนักศึกษาหลวงเสียหน่อย ทันทีที่ออกจากวังก็ตรงดิ่งมาที่นี่เลยไม่ใช่หรือ?

“เช่นนี้นี่เอง ต้องขออภัยที่เสียมารยาทพ่ะย่ะค่ะ ทั้งสองท่านรอสักครู่ก่อน พวกข้าขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้า อีกสักครู่จะกลับมาใหม่”

อินปู้อวี่พูดจบก็ดึงกวนเซี่ยววิ่งออกไป

ทั่วทั้งลานด้านหลังว่างเปล่าชั่วพริบตา อินชิงเสวียนขำพรวดออกมาอย่างอดไม่ได้