So Sexy Girl สยบรักร้ายนายเจ้าชู้ นิยาย บท 30

2 ชั่วโมงผ่านไป...2 ชั่วโมงที่พี่เควินเดินออกไปจากห้องแล้วฉันก็ติดต่อเขาไม่ได้อีกเลย ลองกดโทรหาก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์เขาดังอยู่ในห้อง

ฉันนั่งร้องไห้ด้วยความรู้สึกผิด เพิ่งรู้ว่าตัวเองเอาแต่เล่นมาก เอาแต่ใจมาก ดื้อรั้นมาก แล้วก็คิดถึงแต่ตัวเองมากแค่ไหน ที่สุดของความเห็นแก่ตัวเลย ยิ่งทบทวนเงียบ ๆ คนเดียวก็ยิ่งเกลียดนิสัยแย่ ๆ ของตัวเอง

ฉันเอาแต่ไปนั่งอิจฉาพี่ ๆ นั่งยิ้มนั่งเพ้ออยากมีแฟนน่ารักแสนดีแบบพี่ ๆ บ้างโดยที่ไม่ได้มองคนที่อยู่ข้างตัวเลย ไม่ได้ย้อนดูตัวเองเลยว่าฉันเองก็โชคดีมากแค่ไหนที่ไม่ต้องมีน้ำตามากมาย ไม่ต้องโดนคนรักทำร้ายจิตใจก่อนที่จะได้รักกันเหมือนที่พวกพี่ ๆ เขาโดนมา

ที่ผ่านมาพี่เควินมีแต่พยายามแก้ไขเรื่องในอดีต พยายามทำทุกอย่างให้มันดีขึ้น ถึงจะบังคับฉันบ้างแต่ก็เพื่อให้ฉันเลิกงี่เง่ากับเขาเท่านั้น

ฉันมีคนที่แสนดี รักฉันห่วงฉันแคร์แค่ฉันอยู่แล้วทั้งคน มัวแต่เอาแต่ใจ คิดว่าเขายอมตามใจทุกอย่างจนเผลอมองข้ามไม่คิดถึงความรู้สึกเขาก็สมควรที่จะโดนพี่เขาโกรธแบบนี้

“ฮึก! ฮื่อ ๆๆ” แม่งเอ๊ย! ไม่อยากร้องไห้แล้วนะ อยากหยุดร้องแล้วนั่งรอพี่เขากลับมาฉันจะได้เข้าไปกอดแล้วขอโทษกับทุกเรื่องที่ฉันทำตัวไม่ดีแต่เพราะไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนไม่รู้ว่าเขาไปไหนมันถึงได้ร้องไม่หยุดอยู่แบบนี้

พอจิตใจมันฟุ้งซ่านจากที่นั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่บนเตียงก็เลยเดินออกมาเพื่อรอเขาด้านนอก มันคงจะดีกว่านั่งอุดอู้อยู่ที่เดิมมั้งนะ...

“กุญแจรถ?” พอเดินออกมาด้านนอกฉันก็เห็นกุญแจรถของพี่เควินวางอยู่ ไม่ใช่แค่กุญแจแต่มันมีกระเป๋าเงินของเขาด้วย

...ทั้งโทรศัพท์ รถ กระเป๋าเงินอยู่ครบ แสดงว่าเขาไปไหนได้ไม่ไกล แล้วเขาไปไหนกัน? หรือว่าจะลงไปนั่งสงบสติอารมณ์อยู่ข้างล่าง

พอคิดได้แบบนั้นฉันก็รีบปรี่ไปที่ประตูห้องเพื่อที่จะลงไปตามหาพี่เควินทันที อยากไปหาเขาให้เจอ อยากขอโทษแล้วก็ทำให้เขาสบายใจ เขาเหนื่อยมาตั้งแต่เช้าทั้งเดินทางไกล ทั้งทำงานหนัก ข้าวก็ยังไม่ได้กิน ไหนจะเครียดเรื่องฉันอีก นี่จะตี 5 แล้วพี่เขายังไม่ได้นอนเลย T_T

แอด~

แอด~

ฉันเปิดประตูห้องออกไปยังไม่ทันได้ล็อกประตูด้วยซ้ำ เสียงประตูจากห้องฝั่งตรงข้ามก็ดังขึ้นมาเรียกความสนใจฉัน แล้วก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรมันถึงทำให้ฉันหันไปมองโดยอัตโนมัติ

“...”

ตึก ตึก ตึก

เสียงหัวใจฉันมันเต้นแรงทันทีเพราะเห็นว่าคนที่ออกมาจากห้องนั้นเป็นคนที่ฉันกำลังจะออกไปตามหา เขามองหน้าฉันก่อนที่จะปิดประตูห้องตรงข้ามลง

“...พี่วิน” ฉันเอ่ยชื่อเขาออกมาเบา ๆ มันเบาจนฉันยังแทบจะไม่ได้ยินเสียงตัวเองด้วยซ้ำ

“...จะไปไหน” เขามองหน้าฉันอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยปกติเท่าไหร่ มันไม่ได้เย็นชานะแต่มันก็ไม่ได้อบอุ่นเหมือนเดิม

“ขนมจะไปตามหาพี่วินค่ะ”ฉันตอบเขาเสียงสั่น เพิ่งรู้ว่าระหว่างที่ฉันร้องไห้นั่งรอเขาอยู่ในห้องพี่เขาอยู่ใกล้ ๆ แค่นี้เอง

“ทำไมไม่นอน” พี่เขายังถามมาด้วยน้ำเสียงแบบเดิมฉันยิ่งน้ำตาไหลหนักกว่าเดิม

“นอนไม่หลับค่ะ” ฉันได้แต่พยายามควบคุมน้ำเสียงให้ไม่สั่นแล้วก็มองที่พื้นเพราะไม่อยากเห็นสายตาของเขาที่มันไม่อบอุ่นเหมือนเดิม

“...เฮ้อ! เข้าไปนอนได้แล้วครับ” พี่เควินถอนหายใจออกมาหนัก ๆ แล้วก็เดินมาแตะแขนฉันก่อนที่จะเปิดประตูแล้วพาฉันเข้ามาในห้อง

“พี่วินคะ ขนมขอ...”

“ช่างมันเถอะครับ ขนมก็ดื้อแบบนี้เป็นปกติอยู่แล้ว ไปอาบน้ำพักผ่อนได้แล้วพี่เหนื่อย” น้ำตาที่ไหลอยู่แล้วตอนนี้ยิ่งไหลพรากเหมือนท่อประปาแตก เขาไม่ฟังแม้แต่คำขอโทษของฉันเลยด้วยซ้ำ พูดจบพี่เควินก็เดินเข้าไปในห้องนอนส่วนฉันก็ค่อย ๆ เดินตามเข้าไป

“ไปอาบน้ำครับจะได้มาพักผ่อน วันนี้ไม่ต้องไปทำงานแล้วเดี๋ยวพี่โทรบอกมินให้” ฉันเดินเข้ามาก็เห็นพี่เขานั่งอยู่ที่เตียงแล้วทำให้คนที่มีความผิดอย่างฉันไม่กล้าทำอะไรนอกจากทำตามคำสั่งของเขาแต่โดยดี ฉันอาบน้ำเสร็จออกมาจากห้องน้ำก็เห็นพี่เควินนอนหลับไปแล้ว พอได้มองหน้าเขาที่หลับฉันก็ยังเห็นร่องรอยของความเหนื่อยล้าฉายออกมาชัดเจน อยากกอดอยากหอมคนดีของหนมแต่ไม่กล้า T^T เลยทำได้แค่ค่อย ๆ ล้มตัวลงนอนให้เบาที่สุดเพื่อที่จะไม่ให้มันรบกวนการนอนของเขา

“ขนมขอโทษนะคะพี่วิน” ฉันเอ่ยออกมาเบา ๆ พร้อมกับนอนมองหน้าเขา นี่คงเป็นครั้งแรกที่นอนข้างกันโดยที่ไม่มีกอดอบอุ่นของเขา...

-8 ชั่วโมงต่อมา-

“ฮ้าว~” ไม่รู้ว่าหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่แต่น่าจะตั้งแต่หัวถึงหมอนได้ไม่นาน ก็เล่นนอนตอนสว่างนี่เนอะ อีหนมเอ๊ยเอาแต่ใจจนเกิดเรื่องจริง ๆ นับจากวันนี้มึงต้องโตขึ้นบ้างนะขนม