ท่านแม่ทัพที่รัก นิยาย บท 12

เขาลุกขึ้นด้วยความตื่นตระหนกและยื่นบุหรี่ให้ชายลงพุง “พี่ตู้ พี่ตู้ อย่าโกรธไปเลยครับ”

“พ่อตาของผมไม่รู้ความล่วงเกินคุณ คุณอย่าได้ใส่ใจเลยนะครับ”

ชายลงพุงไม่ได้หยิบบุหรี่ เขายิ้มเยาะ “เกรงใจจริงๆ บุหรี่ของหัวหน้าหัน ผมไม่กล้ารับหรอก”

“ตอนนี้ขอแจ้งอย่างเป็นทางการ คุณถูกไล่ออก รีบกลับไปเก็บของแล้วออกไปให้พ้น”

สีหน้าของหันเฟิงเหมือนคนอยากตาย

ตำแหน่งที่เพิ่งได้มาถูกปลดออกง่ายๆ แบบนี้ เขาจะรู้สึกดีได้อย่างไร

ในที่สุด เขาก็กัดฟันพูดอย่างใจร้าย “พี่ตู้ พี่ตู้ เรื่องนี้จะโทษผมก็ไม่ได้นะ”

“ผม...ผมยังไม่ได้แต่งงานกับลูกสาวเขาเลย ตอนนี้เราไม่มีความสัมพันธ์อะไรกันทั้งนั้น”

“คุณอยากเอาเรื่องเขาก็ไปหาเขาสิ ผมจะไม่ยุ่งด้วยเลย ได้โปรดยกโทษให้ผมสักครั้งนะ”

เวลานี้ ท่าทีของลุงใหญ่และญาติพี่น้อง สภาพไม่ต่างกับกินอึเข้าไป

เมื่ออยู่ต่อหน้าชายลงพุงนั้น หันเฟิงที่พวกเขาภาคภูมิใจเทียบไม่ได้กับลมตดเลย

เพื่อปกป้องตัวเอง ถึงกับผลักพ่อตาในอนาคตของเขาออกไปรับคมดาบ...

งานนี้เหมือนเหมือนโดนตบหน้า!

ลุงใหญ่ชี้ไปที่หันเฟิงอย่างเดือดดาล “แก...แกคนเนรคุณ”

สวีลี่ลี่กระชากหันเฟิงด้วยความโกรธ “ไอ้คนเนรคุณ พอหมดประโยชน์แล้วก็ถีบหัวส่ง!”

“หัวหน้าส่วนบ้าบออะไรนั่น ช่างมันสิ แต่ทำกับบ้านของฉันแบบนี้หรือ”

หันเฟิงผลักสวีลี่ลี่ออก

แรงผลักของเขาทำให้สวีลี่ลี่กระเด็นลงไปนั่งกับพื้น

“หัวหน้าส่วนงานอย่างผม จะอยู่ร่วมกับคนอย่างพวกคุณได้ยังไง รีบไสหัวออกไปเลย เอาห้องวีไอพีนี้ให้พี่ตู้เดี๋ยวนี้”

เมื่อสักครู่ยังสนิทสนมเหมือนเป็นครอบครัวเดียวกัน ในพริบตาเดียวกลับกลายเป็นศัตรูเพราะผลประโยชน์ ทำให้รู้สึกสะท้านใจจริงๆ

สวีลี่ลี่โกรธจนร้องไห้ออกมา

ลุงใหญ่ตัดสินใจหงายไพ่ตายออกมา

“บอกให้รู้ไว้นะ หลานเขยของฉันก็คือฟังจงซิ่นจากตระกูลฟัง หากแกไม่ไว้หน้าฉัน ก็ควรจะไว้หน้าฟังจงซิ่นบ้าง”

ชายลงพุงรู้สึกสนใจขึ้นมาทันที “หากเดาไม่ผิด พวกคุณตระกูลสวีใช่ไหม”

ลุงใหญ่พยักหน้าตอบทักที เขาทึกทักเอาว่าไม้นี้ได้ผล “ถูกแล้ว นี่คือสวีหลิงเอ๋อร์ คู่หมั้นของฟังจงซิ่น”

ชายลงพุงพูดอย่างเฉยเมย “หึหึ หน้าของฟังจงซิ่นก็ควรจะเกรงใจอยู่บ้าง”

“แต่ถ้าเขายินดีจะทำให้ฉันโกรธเพราะพวกแก ฉันคงกินขี้แทนข้าวแล้ว!”

ใบหน้าของทุกคนซีดขาวเหมือนซากศพในทันที

แม้แต่ชื่อของฟังจงซิ่นยังข่มขวัญชายลงพุงคนนี้ไม่ได้!

สายตาของชายลงพุงมองไปที่สวีหลิงเอ๋อร์อย่างมีเลศนัย “พูดถึงเรื่องนี้แล้ว ตอนนี้สวีหลิงเอ๋อร์เองก็เป็นคนดังแล้วด้วยสิ”

“สวมเขาให้ฟังจงซิ่นต่อหน้าสาธารณชน ข่าวนี้ทำเอาทั้งเมืองหลินไห่สะเทือนไปหมด”

“ให้ผมลองทายดูไหมว่าคนไหนที่เป็นรองเท้าขาดๆ ที่สวีหลิงเอ๋อร์เก็บมา...”

สวีหลิงเอ๋อร์อายจนแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนี

เยี่ยอู๋เต้าลุกขึ้นช้าๆ แววสังหารผุดขึ้นในดวงตา

หลี่อวี้หวนตกใจและรีบดึงชายเสื้อของเยี่ยอู๋เต้าเอาไว้ “นั่งลง รีบนั่งลง”

“เขาแค่ด่าสองสามคำ เดี๋ยวรอเขาหายโกรธค่อยว่ากัน”

เยี่ยอู๋เต้าตอบน้ำเสียงราบเรียบ “แม่ครับ แม่อย่ายุ่ง”

“ระยะนี้ มักจะมีพวกไม่มีลูกตาชอบมารังควานหลิงเอ๋อร์ วันนี้ผมจะเชือดไก่ให้ลิงดู”

เมื่อพูดจบ เขาสูดลมหายใจลึกๆ ไฟที่ปลายบุหรี่ก็สว่างวาบขึ้น

วินาทีถัดมา เขาก็ดันก้นบุหรี่ที่กำลังไหม้เข้าไปในปากชายลงพุงคนนั้น แล้วก็คว้าคอของเขากดเข้าไปที่ผนัง

สองเท้าของชายอ้วนที่มีน้ำหนักเกือบหนึ่งร้อยห้าสิบกิโลกรัมลอยขึ้นจากพื้น

โอ๊ยๆ โอ๊ยๆ!

ชายอ้วนครวญครางด้วยความเจ็บปวดและพยายามดิ้นรนขัดขืน

แต่มือของเยี่ยอู๋เต้าไม่ต่างกับคีมหนีบตะปู บีบแน่นจนเขาไม่สามารถดิ้นหลุดไปได้

เปรี้ยง!

สมองของคนตระกูลสวีแทบจะระเบิด

คนที่ฟังจงซิ่นไม่อาจมีเรื่องด้วยได้ กลับถูกเยี่ยอู๋เต้าเล่นงาน!

รนหาที่ชัดๆ

แต่ทว่า พวกเขาก็รู้สึกยินดีขึ้นมา

โชคดีที่เยี่ยอู๋เต้าลงมือ แบบนี้ชายลงพุงจะมุ่งความมาดร้ายไปที่เขาคนเดียว

และเมื่อถึงเวลานั้น คนในตระกูลสวีจะตัดความสัมพันธ์กับเยี่ยอู๋เต้า ไม่แน่พวกเขาอาจจะมีทางรอด