ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 1005

ด้วยคำสั่งของเฉินเกอ ทั้งสี่คนจึงเดินตามเขาไป

"คุณเฉิน เชิญตามผมมา" ทหารคนหนึ่งเก็บปืนและกล่าวกับเฉินเกอ

"พวกคุณรู้ได้อย่างไรว่าผมมาถึงแล้ว?" เฉินเกอยกส้นเท้าขึ้นและถามอย่างผ่อนคลาย

"ผมเป็นแค่ทหารธรรมดา ๆ ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย" ทหารไม่มีความลังเล พวกเขาผ่านการฝึกที่เหมือนกัน และทุกคำพูดของพวกเขาจะไม่เปิดเผยสถานการณ์อะไรแม้แต่น้อย

"โอเค" เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด เฉินเกอก็หยุดถาม

หลังจากเดินไปได้ประมาณสิบนาที เฉินเกอเดินตามเขาไปจนถึงหน่วยทหารพื้นที่ทะเลของประเทศหนานเยว่ และในสำนักงานแห่งหนึ่ง เขาเห็นลู่เฉิงคุนซึ่งตอนนี้กลายเป็นผู้รักษาการแล้ว

"ผู้รักษาการลู่ ผมเพิ่งมาถึงประเทศหนานเยว่ และยังไม่มีทันได้ทานข้าว ก็ถูกคุณเรียกมาเสียก่อน" เมื่อเห็นคนที่คุ้นเคย เฉินเกออดหัวเราะไม่ได้ เขาจำได้ชัดเจนว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเป็นคนขี้ขลาด ตอนที่ถูกตนเองลักพาตัวไป เขาเกือบจะฉี่ราด

"คุณออกไปก่อน" เมื่อเห็นเฉินเกอ ลู่เฉิงคุนตกใจจนตัวสั่น แต่เขาระงับความหวาดกลัวและโบกมือให้ทหารที่อยู่ข้างเฉินเกอ

ทหารทำความเคารพและออกไปจากสำนักงาน

ลู่เฉิงคุนลุกขึ้นทันทีที่ประตูปิด เดินไปหาเฉินเกออย่างรวดเร็วและยื่นบุหรี่ให้เขา

"พี่เฉินเกอ คราวนี้คุณกลับมาที่ประเทศหนานเยว่เพื่อเตรียมจะทำอะไร ถ้าคุณต้องการความช่วยเหลืออะไรก็บอกผมมาได้เลย ไม่ว่าจะเป็นการมาหาของหรือหาคน ผมจะส่งไปอยู่ต่อหน้าคุณ!" เมื่อเห็นเฉินเกอสูบบุหรี่ ลู่เฉิงคุนจึงกล่าวอย่างรวดเร็ว

"ไม่ได้มาหาของ และไม่ได้มาหาคนด้วย"

เฉินเกอจุดบุหรี่ นั่งบนโซฟาด้วยท่าทางสบาย ๆ เขานั่งไขว่ห้างแล้วมองไปที่ลู่เฉิงคุนและกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"งั้นมาเพื่ออะไร?" ลู่เฉิงคุนรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย เขากังวลว่าเฉินเกอมาที่นี่เพื่อต้องการก่อวินาศกรรม

"ไม่มีอะไรทั้งนั้น แค่ผ่านมาเท่านั้น หรือว่าผมจะมาประเทศหนานเยว่ไม่ได้? ผมมีกรีนการ์ดที่ออกโดยรัฐบาลของพวกคุณน่ะ" เมื่อเห็นลู่เฉิงคุนที่อยู่ตรงหน้ามีท่าทางระวังอย่างเต็มที่ เฉินเกออดที่จะหัวเราะไม่ได้ ผู้รักษาการหน่วยรบแต่กลับถ่อมตัวต่อหน้าตนเอง เทียบไม่ได้แม้แต่หลี่กั๋วจุน

"ได้แน่นอน คุณมา ผมยินดีต้อนรับเป็นอย่างมาก!" ลู่เฉิงคุนลูบมือตนเอง

"เรียกผมมาที่นี่ มีอะไรหรือเปล่า? ถ้าไม่มีอะไร ผมขอตัวก่อน" เฉินเกอโยนบุหรี่ที่ยังสูบไม่หมดลงไปในที่เขี่ยบุหรี่ แล้วลุกขึ้นเดินออกไป

"รอสักครู่" เมื่อเห็นเฉินเกอกำลังจะจากไป ลู่เฉิงคุนรีบหยุดเขาไว้ทันที

"มีอะไรก็พูดมา อย่าเสียเวลาของผม" เฉินเกอขมวดคิ้วและกล่าวเบา ๆ

"ความจริงผมแค่อยากรู้จุดประสงค์ที่คุณเฉินเกอมาที่ประเทศหนานเยว่? คราวที่แล้วตอนที่คุณมา คุณได้ทำลายล้างสามตระกูลใหญ่ของพวกเรา และทำให้หลี่กั๋วจุนอดีตผู้รักษาการหายตัวไป ดังนั้นผมจึงรู้สึกกลัวนิดหน่อย" ลู่เฉิงคุนไม่กล้าทำให้เฉินเกอโกรธ เขารีบพูดความคิดทั้งหมดของตนเองอย่างรวดเร็ว

"กลัว?" เฉินเกอเหลือบมองเขา

"คุณเฉินเกอ ผมไม่เคยล่วงเกินคุณเลย นับตั้งแต่ที่พวกเราได้พบกัน มีอะไรผมก็บอกคุณเสมอ กระทั่งครั้งก่อนตอนที่คุณไปจากประเทศหนานเยว่ ก็ด้วยดุลยพินิจของผมถึงทำให้คุณจากไปอย่างปลอดภัย มิเช่นนั้นผู้รับผิดชอบพื้นที่ทะเลของพวกเราลงมือจัดการคุณแล้ว" ลู่เฉิงคุนแสยะยิ้มแล้วเดินเข้าไป

"ความหมายของคุณคือ ผมต้องขอบคุณ คุณหรือ?" เฉินเกอยิ้มเยาะเย้ย

"ไม่ใช่แน่นอน ผมหมายความว่าถ้าคุณมีความต้องการผมจะพยายามช่วยเหลือคุณให้ดีที่สุด แค่หวังว่าคุณจะยับยั้งตนเองและไม่เคลื่อนไหวอะไรอีก" ลู่เฉิงคุนโบกมือซ้ำแล้วซ้ำเล่า