ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 1026

"ชาอะไรก็ได้ สามารถแก้กระหายได้ก็คือใบชาที่ดี" ท่านโจวสะบัดมืออย่างไม่ค่อยสนใจ "พวกนายทุกคนล้วนคิดไปว่ากำลังของเฉินเกออ่อนแรงไป ไอ้หนุ่มนี้มันห่างไกลจากที่พวกนายคิดเยอะ"

"รวมทั้งหนูด้วยหรอคะ?" ทาตายุชี้ตัวเอง

เธอคิดไปเองว่ารู้จักเฉินเกอดี ถึงแม้จะไม่รู้ว่าทำไมเฉินเกอถึงแข็งแกร่งขนาดนี้ แต่จากที่รู้จักกันในช่วงนี้ กลับรู้ดีว่าเฉินเกอเคยทำอะไรมาบ้าง

"แน่นอน คิดว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้" ท่านโจวยักไหล่ พูดและหัวเราะ

ไม่นาน ชาดำชั้นดีก็มาเสิร์ฟ ท่านโจวดื่มชาอย่างพอใจ ท่าทางแบบนี้ เหมือนกับว่าทุกคนที่นั่งอยู่ในนี้ มีเพียงเขาที่รู้จักเฉินเกอดีที่สุด

----

เฉินเกอสูบบุหรี่ไปด้วย ดวงตาก็จ้องมองรถของหน่วยรบด้านหน้าไปด้วย

"พี่เฉิน พี่ว่าพวกมันจะไปที่ไหนกันแน่ นี่ขับมาเกือบชั่วโมงแล้ว นี่มันน่าแปลกไปแล้วนะครับ" ไป๋เสี่ยวเฟยรู้จักใจร้อน เขาอยากจะรีบรู้สถานการณ์ของเหลียงลู่

"นายใจร้อนอะไร หรือว่าตนที่ทำภารกิจอยู่ในหน่วยก็ใจร้อนแบบนี้เหมือนกัน?" เฉินเกอขมวดคิ้วเล็กน้อย น้ำเสียงมีความไม่พอใจอยู่เล็กน้อย

"แต่ว่าเหลียงลู่...." ไป๋เสี่ยวเฟยรู้ว่าตอนนี้ใจร้อนไม่ได้ แต่เขาเป็นห่วงความปลอดภัยของเหลียงลู่มากจริงๆ นั่นก็คือเป็นห่วงจนร้อนรน เขาสามารถใจเย็นไปช่วยเหลือคนอื่นได้ แต่เมื่อคนที่ต้องช่วยกลายมาเป็นเหลียงลู่ เขาก็สูญเสียทักษะอาชีพของเขาไป

"เหลียงลู่ไม่เหลียงลู่อะไรกัน นายไม่ใช่พวกคลั่งรักสักหน่อย หรือว่าถ้าครั้งนี้เหลียงลู่เป็นอะไรไปจริงๆ นายก็ไม่คิดจะมีชีวิตอยู่ต่อไปรึไง?" เฉินเกอพูดเย็นชา

"ก็ไม่ได้เป็นหนักขนาดนั้นครับ" เห็นว่าเฉินเกอดูโมโห ไป๋เสี่ยวเฟยก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก

"งั้นก็ปกติหน่อย อย่าเอาแต่พูดพวกนี้" เฉินเกอสามารถรู้สึกได้ว่าไป๋เสี่ยวเฟยชอบเหลียงลู่ แต่ในเวลาแบบนี้ ใช้ความรู้สึกมาจัดการมันไม่มีผลอะไรเลย กลับกันที่ยังจะทำร้ายตัวเองไปด้วย

นึกถึงตอนนั้นที่พ่อแม่และพี่สาวถูกจับ และแม้กระทั่งซูมู่หานก็หายไปจากตรงหน้าของตัวเอง เฉินเกอไม่เคยใจร้อนมาก่อน แต่กลับบังคับให้ตัวเองใจเย็นลง คิดวิเคราะห์ทั้งหมดอย่างละเอียด ถึงได้ค่อยๆเข้ามาใกล้การช่วยเหลือคนที่ละก้าวอย่างในตอนนี้

ใจร้อน ไม่มีประโยชน์อะไรเลย

"ที่จริงแล้วผมเองก็แค่ระบายอารมณ์เท่านั้น" ไป๋เสี่ยวเฟยรู้สึกน้อยใจ

"อย่าเพิ่งพูด พวกเขามีความเคลื่อนไหวแล้ว" เดิมทีเฉินเกออยากจะพูดกับไป๋เสี่ยวเฟยต่อไป แต่ยังไม่ทันพูด ก็เห็นว่าจู่ๆรถด้านหน้าพวกนั้นก็ลดความเร็วลง

"นี่คือป่าช้า?" ไป๋เสี่ยวเฟยหันข้างมองออกไปด้านนอก

"น่าจะใช่ แต่ไม่รู้ว่าพวกมันมาทำอะไรที่นี่" เฉินเกอพยักหน้า เขารู้สึกว่าเหลียงลู่อาจจะอยู่ใกล้ๆนี้ ผู้รับผิดชอบกองทหารทางน้ำของหน่วยรบหนานเยว่ กลับมาสถานที่รกร้างแบบนี้ดึกๆ และตอนออกจากหน่วยรบยังระแวดระวังเป็นอย่างมาก ถ้าในนี้ไม่มีเรื่องอะไร ก็คงไม่มีใครเชื่อ

"ผมฟังคุณ!" เมื่อได้ยินอย่างนี้ ไป๋เสี่ยวเฟยก็กระตือรือร้นขึ้นมา แล้วเอาดาบปลายปืนในซองหนังออกมา กำไว้ในมือ

"ยังไม่ต้องใจร้อน รอดูการเคลื่อนไหวของพวกมัน" เฉินเกอเองก็ลดความเร็วตาม ถึงแม้จะมีระยะห่างอยู่เกือบสามร้อยเมตร แต่ก็ยังสามารถมองการกระทำทั้งหมดของอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน

ยื่นมือไปกดขาของไป๋เสี่ยวเฟยไว้ มืออีกข้างเฉินเกอบังคับพวงมาลัย จอดรถเข้าที่ข้างทาง

"ระวังหน่อย อย่าเพิ่งถูกพบเจอ ดูให้รู้ก่อนว่าพวกมันอยากจะทำอะไรค่อยว่ากัน" เพิ่งลงรถ เฉินเกอก็พูดเตือนเสียงเบา

"เข้าใจครับ" ไป๋เสี่ยวเฟยกลืนน้ำลาย กำดาบปลายปืนในมือแน่น แล้วพยักหน้าตอบรับ

เฉินหมิงหย่งไม่รู้ว่าด้านหลังจะมีคนตามมา อีกอย่างเขาคิดว่าตัวเองจับตัวเหลียงลู่มานั้นทำได้ดีไร้ข้อบกพร่อง เฉินเกอไม่มีทางรู้ ก่อนที่เขาจะปล่อยข่าวออกไป มีเพียงคนน้อยนิดเท่านั้นที่จะรู้ที่แห่งนี้