ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 1029

เวลาเพียงชั่วพริบตา ก็ถึงเวลาเย็นแล้ว

เฉินเกออาบน้ำแต่งตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าสะอาด ไม่ว่ายังไงก็ไปเข้าร่วมงานเลี้ยง ไม่ต้องสนใจมีจุดประสงค์อะไร อย่างน้อยก็ต้องใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยหน่อย

หลังจากที่โกวหลินเทียนจัดการเรื่องราวเสร็จแล้ว ก็ออกจากวิลล่าพร้อมกับเฉินเกอ

บอกว่าเป็นงานเลี้ยง ที่จริงแล้วก็อยู่ที่ที่พักของเฉินหมิงหย่ง ที่นั่นห่างจากหน่วยรบหนานเยว่เพียงแค่สองช่วงถนน มีทหารมาสายตรวจทั้งวัน ไม่เพียงแต่เฉินหมิงหย่ง รวมทั้งลู่เฉิงคุนและหัวหน้าทั้งหมด ต่างก็พักอยู่ในคฤหาสน์หรูเขตนี้

เพียงแต่ว่าทุกคฤหาสน์ล้วนมีประตูและสนามส่วนตัว มีเส้นทางและสวนดอกไม้ส่วนตัว ไม่ได้เชื่อมต่อกัน

"ฉันคิดว่ามีความจำเป็นต้องพาคนไปสักหน่อย ถ้าหากว่าเฉินหมิงหย่งวางกับดักใส่พวกเราละก็ ฉันก็จะเป็นภาระนายและต้องให้นายมาปกป้องอีก" ขึ้นรถ โกวหลินเทียนไม่ได้ให้คนขับรถออกรถทันที แต่ขอคำแนะนำจากเฉินเกอ

"ถ้าหากว่าวางแผนจริงๆ เขาอาจจะไม่สามารถปกป้องคุณได้ แล้วผมยังต้องมาปกป้องพวกคุณทั้งสองอีก ยิ่งลำบาก" เฉินเกอโบกมือ มีแค่โกวหลินเทียนคนเดียว แม้ว่าที่เฉินหมิงหย่งจะเป็นแหล่งอันตรายร้ายแรง ก็ยังสามารถปกป้องเขาให้ปลอดภัยได้

"งั้นก็รบกวนนายด้วยละ" โกวหลินเทียนหัวเราะอย่างลำบากใจ

"ออกเดินทางเถอะ" เฉินเกอทำมือให้คนขับรถ แล้วก็หลับตาลงพักผ่อนบนเก้าอี้เบาะนั่ง

เมื่อเห็นว่าโกวหลินเทียนเองก็พยักหน้า คนขับรถก็ขับรถไปยังเขตคฤหาสน์ที่เฉินหมิงหย่งพักอาศัยอยู่

ในวิลล่า

เฉินหมิงหย่งหนีบซิการ์ไว้ม้วนหนึ่ง ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาคือทหารหน่วยรบที่อุปกรณ์ครบครันยี่สิบนาย ล้วนเป็นคนที่เขาตั้งใจเลือกอย่างดีมาเมื่อวันก่อนทั้งนั้น ทุกคนล้วนเป็นนักแม่นปืนในกองทหารทั้งนั้น

"ไม่เลว ดูดีจริงๆ" มองดูคนพวกนี้ เฉินหมิงหย่งพูดออกมา

"รองผู้รักษาการครับ เพื่องานเลี้ยงในวันนี้ ผมให้พวกเขาเข้ารับการฝึกฝนมาทั้งวัน เพียงแค่เฉินเกอปรากฏตัว จะต้องสามารถยิงหัวมันระเบิดได้ในนัดเดียวแน่นอนครับ!" ลูกน้องคนสนิทเดินออกจากแถวมาคนหนึ่ง และพูดกับเฉินหมิงหย่ง

"ใครบอกว่าฉันจะฆ่าเฉินเกอ?" เฉินหมิงหย่งคิ้วขมวด

"แล้วทำไมต้องจัดงานเลี้ยงนี้ แล้วยังเคลื่อนย้ายนักแม่นปืนด้วยละครับ?"คนสนิทไม่ค่อยเข้าใจ จากที่เขาดู ที่ทำทั้งหมดในวันนี้ก็เพื่อฆ่าเฉินเกอทิ้ง

"ที่ไม่ควรถามก็ไม่ต้องถาม ใช้สมองโง่ๆของตัวเองคิดดีๆ" เฉินหมิงหย่งใช้ซิการ์เคาะที่หัวของเขาหลายที

"ซี๊ด...." รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดจากความร้อนของหัวซิการ์ที่ไหม้ผิว คนสนิทถอยหลังไปสองก้าว

"พอแล้ว ต่างไปเตรียมตัวที่ตำแหน่งของตัวเองไป จำไว้ว่าไม่มีคำสั่งจากฉัน ใครก็ห้ามยิงปืนโดยพลการเด็ดขาด และก็ห้ามเปิดเผยตำแหน่งของตัวเองด้วย!" สูบหนึ่งคำ เฉินหมิงหย่งก็ออกคำสั่งเสียงดัง

ไม่นาน นักแม่นปืนยี่สิบนายก็แยกย้ายกันในวิลล่า

ท้องฟ้ายิ่งอยู่ยิ่งมืด ก็เริ่มมีคนของตระกูลหรือบริษัทต่างๆมาถึง พวกเขาจอดรถไว้ที่ด้านนอก ในตอนที่เข้างาน ต่างก็ยังพึมพำกันว่าทำไมเฉินหมิงหย่งถึงได้เรียกพวกเขามาที่นี่

ถึงแม้จะไม่เข้าใจ แต่ยังไงซะตำแหน่งของเฉินหมิงหย่งในหน่วยรบก็สูงมาก แล้วยังมีตำแหน่งรองผู้รักษาการอีกด้วย ถึงแม้จะเรียกมากโดยไม่มีเหตุผลอะไรเลย พวกเขาก็ต้องมาอย่างเชื่อฟัง

ยืนอยู่ชั้นบนสุดของคฤหาสน์ เฉินหมิงหย่งสองมือจับหน้าต่างมองลงด้านล่าง ในตำแหน่งนี้ไม่เพียงแต่สามารถมองเห็นสถานการณ์ในวิลล่าแล้วยังสามารถมองเห็นถนนด้านนอก เขาจ้องมองอยู่ตลอดเวลา จนกระทั่งมีรถคันหนึ่งจอดอยู่หน้าประตู

"เฉินเกอนะเฉินเกอ แกอยู่บ้านตระกูลโกวจริงๆด้วย!" มองเห็นคนหนุ่มที่ลงมาจากรถ ปากของเฉินหมิงหย่งยกยิ้มขึ้น เขาฟาดฝ่ามือตบไปที่ขอบหน้าต่าง สูดหายใจเข้าลึกๆและพูดด้วยเสียงชั่วร้าย