ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 120

จนกระทั่งผู้ชายคนนี้ลงมาจากรถเรียบร้อยแล้ว

ทำให้ทุกคนรู้สึกประหลาดใจอย่างรุนแรง

“หล่อสุดๆไปเลย หล่อจริงๆ！”

มีผู้หญิงบางคนสะดีดสะดิ้งด้วยความชื่นชม

ส่วนผู้ชายคนนี้ สวมแว่นกันแดด ดูเท่ ดูหล่อมาก！

ออร่าจับสุดๆ

พอเห็นสายตาชื่นชมสรรเสริญของผู้คนรอบข้าง เขาก็ยกมุมปากโค้งขึ้นเล็กน้อย

“สวัสดีทุกคน จริงๆกะจะจัดงานเลี้ยงต้อนรับในมหาวิทยาลัยเพื่อจะได้ทำความรู้จักกับทุกคนสักหน่อย ในเมื่อตอนนี้มากันครบแล้ว ฉันก็ขอแนะนำตัวเองก่อนเลยล่ะกัน ฉันมาจากทางทะเลใต้ เรียนมหาวิทยาลัยอยู่ที่ทะเลใต้ จนตอนนี้ ทุกคนน่าจะดูข่าวมาบ้างแล้ว พ่อของฉัน จ้าวจื่อซิ่ง จากนี้ไป จะมารับตำแหน่งประธานของบริษัทการค้าจินหลิง กรุ๊ปเหอะๆ ฉันก็เลยต้องย้ายมาเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยจินหลิงจนจบการศึกษา！”

“และแน่นอน ถึงแม้ว่าฉันจะรวย แต่ก็ไม่ใช่ลูกเศรษฐีที่หยิ่งทะนงแบบที่ทุกคนคิด เหอะๆ จากนี้ไปใครอยากไปเที่ยวเล่นที่ถนนการค้าจินหลิง แค่บอกชื่อของฉันไปก็พอแล้วล่ะ ฉันชื่อจ้าวชาน ชานของคำว่าไท่ชาน！”

พูดเสร็จ จ้าวชานก็ถอดแว่นออกทิ้งลงไปบนพื้น

ดูท่าทางน่าเกรงขามสุดๆ

“แม่เจ้า หล่อเกินไปแล้ว นี่คือคุณชายจ้าวอย่างนั้นหรอ? ตั้งแต่นี้ไปตระกูลของพวกเขาก็ได้มาดูแลจัดการถนนการค้าจินหลิงแล้ว โอ้พระเจ้า！”

“คุณชายจ้าว ฉันรักคุณ ฉันอยากเป็นเมียของคุณ！”

“คุณชายจ้าว ฉันจะคลอดลูกให้คุณเอง！”

มีผู้หญิงบางคนตะโกนออกไปอย่างหน้าไม่อาย！

จ้าวชานหันหลังไปส่ายหัวพร้อมกับยิ้มแห้งๆให้กับพวกที่พูดเยินยอประจบประแจงเขา

เห้อ ชินแล้ว ตนเองไปที่ไหน ก็มักจะได้รับความนิยมชมชอบจากกลุ่มผู้หญิงอยู่ตลอด เหนื่อยใจจริงๆ！

“ไปกันเถอะ ไปดูที่ห้องเรียนของคณะเศรษฐศาสตร์และการจัดการของพวกเรากันดีกว่า！”

จ้าวชานกลับเข้าไปนั่งในรถอีกครั้ง ซูเจี๋ยที่อยู่ตรงหน้ารถ ในขณะนี้ก็ชี้หน้าเฉินเกอที่กำลังลุกขึ้นมาปัดฝุ่นที่ก้น พร้อมกับพูดขึ้นด้วยความโกรธ

“แม่ง ถ้าครั้งหน้ายังไม่ระวังตัวให้ดีอีกล่ะก็ จะชนให้ตายแน่นอน！”

พูดเสร็จ รถยนต์สามสี่คันก็ขับออกไปท่ามกลางเสียงกรี๊ดด้วยความปลื้มปริ่มหัวใจ

ที่แท้ก็เป็นลูกชายของจ้าวจื่อซิ่ง

ทำไมถึงโอหังได้ขนาดนี้！

เฉินเกออีกนิดเดียวก็จะโดนชนแล้ว เขาอัดอั้นความโกรธไว้ในใจ

แต่ถ้าไปเอาเรื่องเขาจริงๆล่ะก็ สถานะของตนเองมันก็จะถูกเปิดเผยขึ้นมาแน่นอน

ได้ไม่คุ้มเสีย

อีกอย่าง เป็นลูกชายของจ้าวจื่อซิ่งด้วย ไว้หน้าเขาหน่อยก็แล้วกัน！

จากนั้น เฉินเกอปัดๆก้นแล้วก็เดินไป

เรื่องในวันนี้ ทำให้ในใจของเฉินเกอรู้สึกถึงความไม่เป็นธรรม

“ฮ่าๆ ไอ้เฉิ่มนี่ เกือบจะโดนชนแล้ว！”

“เออ ใช่ๆ แต่ถ้าชนเข้าจริงๆล่ะก็ ต่อให้เขาชดใช้ยังไงก็ชดใช้ไม่ไหวหรอก！”

“เธอดูสิ มีมือมีเท้าเหมือนกัน แต่ทำไมมันถึงแตกต่างกันมากขนาดนี้ล่ะ? หันไปมองรูปร่างหน้าตาของคุณชายจ้าว แล้วหันกลับมามองคนแบบนี้ ความต่างชั้นกันมันชัดเจนเกินไปใช่ไหมล่ะ?”

“ช่างเหอะ ไม่ต้องพูดถึงเขาแล้ว ไปดูว่าคุณชายจ้าวกำลังทำอะไรอยู่ที่คณะเศรษฐศาสตร์และการจัดการดีกว่า！”

มีพวกผู้หญิงไม่น้อยเริ่มพากันมุ่งตรงไปยังคณะเศรษฐศาสตร์และการจัดการ

ขณะที่เดินผ่านเฉินเกอ ทุกคนต่างก็สบถใส่เขาด้วยน้ำเสียงเหยียดหยาม

เฉินเกอเดินไปสงบสติอารมณ์ที่สวนด้วยความรู้สึกหดหู่

ครุ่นคิดว่าจะทำยังไงกับเรื่องของซูมู่หาน

ในตอนนี้ ซูเฉียงเวยก็โทรศัพท์มาหาตนเองพอดี

“เฉินเกอ ฉันลาหยุดแล้ว จะได้ไปเขาหยุนเหมิงเป็นเพื่อนคุณแล้วล่ะ！”

เขาลูกนั้น เรียกว่า เขาหยุนเหมิง

เฉินเกอนัดกับซูเฉียงเวยไว้แล้ว วันนี้รอเธอลาหยุดเสร็จ จะได้ไปดูที่นั่นด้วยกัน

“อื้อ ถ้าอย่างนั้นรอแป๊บนะ ผมโทรไปหาหลี่เจิ้นกั๋วก่อน รอให้เขานำเอกสารข้อมูลมาให้หมด แล้วพวกเราก็จะไปด้วยกัน！”

เห้อ！

คุยโทรศัพท์เสร็จ เฉินเกอก็ถอนหายใจออกมาหนึ่งเฮือก