ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 122

เฉินหลินหึงเขา

ตอนนั้นหล่อนอารมณ์ไม่ดี เมื่อเห็นเฉินเกอเดินเข้ามา จึงรู้สึกรำคาญใจ

โดยปกติหล่อนยังยับยั้งชั่งใจตัวเองได้ แต่ตอนนี้ เฉินหลินกลับตะคอกใส่เขาเต็มๆ

และยังพูดจาหยาบคายมากมายต่อหน้าทุกคน

ทุกคนต่างพากันพูดปลอบ เฉินหลินจึงค่อยๆใจเย็นลง

ตอนนี้สิ่งที่เฉินเกอคิดอยากจะทำมากที่สุด คือยกมือของตัวเองขึ้นมาตบหน้าเฉินหลินแรงๆสักหนึ่งที

ทั้งดูถูกถางถางเขาครั้งแล้วครั้งเล่า

ตอนนี้กลับมาเหวี่ยงใส่เขาอีก หยามกันมากเกินไปแล้ว!

“พอแล้วเฉินหลิน เธอจะไปหาเรื่องอะไรเขามากมาย เขาอยากกินก็ให้กินสิ เธอต้องคิดดูดีๆนะ ต่อไปเธอจะเป็นครูแล้ว เป็นข้าราชการนะ!”

ทันใดนั้นติงห้าวหัวเราะพร้อมพูดขึ้น

เมื่อเห็นว่าติงห้าวมาพูดปลอบตัวเอง เฉินหลินจึงใจเย็นลง

“หึ ไอ้หมอนี่ เห็นหน้าแล้วรำคาญใจ ยังไงติงห้าวก็ดีกับฉันตลอด แม้ว่าเมื่อก่อนติงห้าวจะยากจน แต่ตอนนี้กลับพลิกชีวิตเป็นเศรษฐีแล้ว(ติงห้าวพลิกชีวิตเป็นเศรษฐีเพราะว่าบ้านเขาถูกฝ่ายรัฐบาลรื้อออก จึงได้เงินชดเชยจำนวนมาก) นายจะคิดว่าของใหม่ดีกว่าของเก่าไหม จะลืมเพื่อนอย่างฉันรึเปล่า?”

เฉินหลินขยับไปนั่งพิงติงห้าว

“ไม่มีทาง ไม่ว่าวันหลังจะเป็นยังไง เฉินหลินคือเพื่อนสนิทของฉันเสมอ!”

ติงห้าวยิ้มเสียงดัง

คำพูดนี้ทำให้หลี่ชือหานที่นั่งอยู่ด้านข้างรู้สึกอึดอัดใจขึ้นมา

อันที่จริงทุกคนที่นั่งอยู่ตรังนั้นมองออกเหมือนกันหมด บรรยากาศในค่ำคืนนี้ช่างผิดปกติ ราวกับว่าเฉินหลินกำลังเปิดศึกสงครามกับหลี่ชือหานอยู่ตลอด

ทั้งสองล้อมติงห้าวไว้ จากนั้นยื้อแย่งเขากันต่อหน้าและลับหลัง

ใช่สิ บ้านเกิดของติงห้าวจะพัฒนาทางเศรษฐกิจ เพราะบ้านเขาถูกรื้อออก ฝ่ายรัฐบาลต้องแบ่งบ้านหลายหลังให้เขา หรือว่าคงได้เงินชดเชยหลายล้านหยวน ต่อไปก็ไม่ต้องกังวลเรื่องความเป็นอยู่อีกแล้ว

ไม่น่าแปลกใจว่าสาวสวยทั้งสองกำลังแย่งเขาอยู่

“เฉินเกอ มาทำตรงนี้ ฉันย่างเสร็จแล้ว!”

ซูเฉียงเวยเห็นว่าเฉินเกอกำหมัดแน่น เสมือนพร้อมจะเหวี่ยงความโกรธใส่ตลอดเวลา หล่อนจึงดึงเขามาอยู่ด้านข้าง

และเป็นเพราะซูเฉียงเวยห้ามปรามเขาไว้ก่อน

เฉินเกอจึงไม่ทำอะไร

เหอะๆ ดูถูกก็ดูถูกไปสิ รอให้ถึงวันที่เขาเปิดเผยตัวตนได้ก่อน ไม่รู้ว่าวันนั้นเฉินหลินกับหลี่ชือหานจะรู้สึกยังไง?

จะรู้สึกเสียใจกับการกระทำในวันนี้รึเปล่า?

เขาหัวเราะด้วยความขมขื่นใจ

เฉินเกอไม่สนใจอะไรพวกเขา กลับเดินออกไปชมวิวข้างแม่น้ำกับซูเฉียงเวย

ค่ำคืนนี้ ติงห้าวเป็นคนจัดเตรียมให้ทุกคนเช็คอินโรงแรมที่นี่

เฉินเกอเห็นว่าฟ้ามืดแล้ว และสังเกตเห็นว่าซูเฉียงเวยอยากพักที่นี่ คงเป็นเพราะหล่อนหวนคิดถึงช่วงเวลาที่ได้อยู่กับพ่อเลี้ยงและแม่เลี้ยง

หลังจากที่พวกเฉินหลินเข้าไปพักผ่อน

เฉินเกอจึงไปจัดการเรื่องห้องพัก แยกห้องระหว่างเขากับซูเฉียงเวย

สรุปแล้ว ทั้งวันที่ผ่านมานี้ นอกจากเรื่องของเฉินหลิน เฉินเกอรู้สึกผ่อนคลายมาก

คิดอยากจะให้ภูเขาใหญ่ลูกนี้สร้างเสร็จไวๆ ต่อไปเขาจะได้ไปพักอยู่บนภูเขานั่นได้!

ค่ำคืนอันเงียบสงัด

เช้าวันรุ่งขึ้น เฉินเกอรีบขับรถพาซูเฉียงเวยลงเขาตั้งแต่เช้ามืด เป็นเพราะเขากลัวจะเจอพวกเฉินหลิน และจะทำให้เขาอยากลงไม้ลงมือใส่พวกนั้น

เมื่อขับถึงที่แห่งหนึ่ง จู่ๆเฉินเกอก็เบรกรถกะทันหัน

จากนั้นยิ้มและพูดขึ้น

“ยังมีเวลาอีกสักพักก่อนที่เธอจะไปทำงานและฉันต้องไปเรียน ฉันพาเธอไปทานข้าวที่ร้านอาหารมิชลินดีกว่า!”

เฉินเกอชี้ไปที่ร้านอาหารมิชลินริมถนน

“ห้ะ? เฉินเกอ ฉันเคยได้ยินเพื่อนที่ทำงานบอกว่า อาหารมิชลินแพงมากๆ มีแต่พวกคนรวยอย่างนายไปทานที่นั่น ฉันไม่เข้าไปดีกว่า!”

ซูเฉียงเวยก้มหน้าลง ส่ายหน้า

เฉินเกอหัวเราะ : “สบายใจได้ ต่อไปอยากมาทานทุกวันก็ไม่ใช่ปัญหา!”