ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 132

เมื่อเฉินเกอเดินไปถึงที่จอดรถ ก็พบว่าตนเองโดนสะกดรอยตาม

เป็นบอดี้การ์ดสองคนสวมแว่นดำและเสื้อดำ

คงจะได้รับคำสั่งของคนที่ชื่อ จางต้าชาน คนนั้น

เฉินเกอคงจะไม่สามารถต่อกรพวกมันได้แน่ พวกมันน่าจะเป็นพวกที่ผ่านการฝึกมา

ในตอนนี้จึงได้แอบส่งข้อความหาหลี่เฟยหง ให้เขารีบมา

“ไอ้หนู หยุดก่อน”

ขณะเฉินเกอกำลังจะขึ้นรถ สองคนนั้นก็ล้อมเขาไว้

“พวกคุณมีอะไรหรอครับ?”

เฉินเกอรู้อยู่แล้วแต่แกล้งถาม

“ฮ่า ๆ เรื่องอะไรหรอ? ไอ้หนูนี่มันโง่จริง ๆ จะบอกให้นะ ว่าง่าย ๆ ไปกับพวกเราซะดี ๆ รอลูกพี่ของพวกเราเสร็จธุระแล้ว ก็ปล่อยแกไปเอง แกจะได้ไม่ต้องลำบาก!”

“ไม่อย่างนั้น วันนี้คงต้องตัดขาแก!”

บอดี้การ์ดเสื้อดำสองคนมองดูเฉินเกอเหมือนมองดูคนโง่คนหนึ่ง

ไอ้เด็กนี่ดูตื่นกลัว และจากที่พิจารณาก็คงไม่มีความสามารถอะไร

แท้จริงแล้วสองคนนั้นได้พาพวกมาด้วย และเตรียมที่จะสั่งสอนเขาสักหน่อย

แต่ดูจากตอนนี้แล้ว อาศัยเพียงคำพูดอย่างเดียว ก็ทำให้เขากลัวได้แล้ว

หึ ในใจของบอดี้การ์ดทั้งสองคนเกิดความหดหู่เล็กน้อย

ได้รับคำสั่งให้มาจับตาดูไอ้หนูนี่ ที่จริงก็พี่น้องกันทั้งนั้น แต่ก็ต้องทำตามคำสั่งลูกพี่

แม้ว่าตามหลักความโรคจิตในใจของลูกพี่แล้ว เขาเล่นกับเธอเสร็จแล้วนั้น ไม่แน่ว่าอาจจะปล่อยให้ลูกน้องมาเล่นด้วยก็ได้

ถือว่าพลาดครั้งใหญ่เลยทีเดียว!

ต้องเข้าใจนะว่าเมิ่งไฉ่หรูคนนั้น ทั้งสองคนก็เห็นแล้ว เธอสวยจริง ๆ ให้ตาย

จากนั้นในเวลานั้นเองที่เฉินเกอยิ้มแหย ๆ แล้วพูด

“ตัดขาผม? พวกคุณคิดให้ดีก่อนดีกว่านะ!”

“แม่งเอ๊ย เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว ขึ้นรถ ไปนอกเมืองกับเราซะดี ๆ!”

บอดี่การ์ดคนหนึ่งผลักเฉินเกอ จากนั้นพวกเขาทั้งหมดก็เข้าไปในรถของเมิ่งไฉ่หรู

เพราะที่นี่เป็นที่จอดรถใต้ดิน จึงมีลิฟต์สำหรับรถโดยเฉพาะ

เฉินเกอไม่ได้พูดอะไร เพราะเขารู้สึกว่ามันผ่านไปราวห้าหกนาทีแล้ว บาร์นี้อยู่ไม่ห่างจากตี้หวางKTVมากนัก น่าจะมาถึงแล้ว

“ครืด!”

ในตอนนี้เองที่ประตูลิฟต์เกิดเสียงสั่นและประตูลิฟต์ก็เปิด

“เร็ว เปิดให้ฉันเข้าไป จากนั้น...”

บอดี้การ์ดคนหนึ่งพูดขึ้นอย่างเย็นชา ทันใดนั้นเสียงของเขาก็นิ่งหายไป

จากนั้นก็เบิกตาโพลงจ้องมองไปที่ประตูลิฟต์

เขาเห็นรถคันหนึ่งในลิฟต์อยู่ในลิฟต์ ขณะนี้มีคนใส่ชุดดำถือมีดและไม้ยืนอยู่เต็มไปหมด

จ้องมองตนเองด้วยสายตาเย็นชา

“แม่งเอ๊ย นี่มันอะไรกันเนี่ย?”

บอดี้การ์ดทั้งสองคนงุนงงไม่น้อย

“ตึง ๆ!”

ตามมาด้วยเสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นไม่ขาดสายบริเวณทางเข้าที่จอดรถใต้ดิน

เมื่อเห็นคนกลุ่มใหญ่อยู่รอบตัวเขา

ดูแล้ว คงมีไม่ต่ำกว่าร้อยคนแน่

ดวงตาของหลี่เฟยหงที่ยืนนำขบวนเหมือนลูกศรและเขากวาดไปอย่างเย็นชา

“ลูกพี่ นี่มันหมายความว่าไง? ไม่คิดจากบอกกันก่อนรึไง ที่นี่คือถนนการค้าจินหลิงนะ! ดูเหมือนแบบนี้ก็จะมาหาเรื่องกันนี่!”

บอดี้การ์ดทั้งสองคนหน้าซีดเผือด

“อืม ๆ ลงจากรถไปถามสถานการณ์ดูก่อน ตามกฎหมู่ พวกนั้นคงไม่กล้าหรอก!”

ทั้งคู่ลงจากรถ

เฉินเกอยิ้มเยาะแล้วลงจากรถด้วย

“คำนับคุณชายเฉิน!”

หลี่เฟยหงเห็นเฉินเกอแล้วรีบก้มทำความเคารพทันที

ในขณะเดียวกันคนเป็นร้อยก็พร้อมใจกันพูดขึ้น

เสียงที่ดังฟังชัดและเป็นระเบียบถูกเปล่งออกขึ้นดังไปทั่วที่จอดรถทำให้เกิดเสียงอึกทึก

ทำให้บอดี้การ์ดสองคนนั้นกลัวจนแทบแข็ง

“คะ... คุณชายเฉิน?”

สายตาที่บอดี้การ์ดทั้งสองมองดูเฉินเกอในตอนนี้เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

เขาไม่ใช่เพียงแค่เด็กทำงานหรอกหรอ?