ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 142

“นี่ๆๆ ฉันถามพวกนายสามคนอยู่นะ? พวกนายสามคนมาทำอะไรกัน? มากินข้าวที่นี่เหรอ? หึๆๆ แถมยังพาเด็กสาวสามคนมาด้วย!”

ถ้าเทียบกับเมื่อก่อนแล้ว หลินเจียวในตอนนี้เปลี่ยนไปมากเหลือเกินจริงๆ

ใส่เสื้อผ้ายี่ห้อดังทั้งตัวอย่างไม่ต้องบอก ตั้งแต่ถูกจ้าวชานรับเป็นน้องสาวบุญธรรม สถานะตำแหน่งดั่งน้ำขึ้นเรือย่อมสูงด้วย

ได้ยินสวีเสียบอกแบบนั้น สายตาหลินเจียวในตอนนี้ก็มีเพียงจ้าวยีฟานคนเดียวแล้ว

คนอื่นๆ หล่อนล้วนไม่สนใจ

มักคิดว่าตัวหล่อนเองกับคนอื่นๆ เดิมทีไม่ใช่คนโลกเดียวกัน

สรุปแล้วบ้าคลั่งเป็นพิเศษ ในสายตาไม่สนใครเป็นพิเศษ

ช่วยไม่ได้ คนอื่นเขามีพี่ชายแสนดี และคอยซื้อเสื้อผ้าซื้อกระเป๋าให้

หลี่ปินฟังคำถามของหลินเจียวอยู่

พลางดึงมุมเสื้ออย่างประหม่าอยู่บ้าง หลินเจียวคนนี้เมื่อก่อนยังเคยสัมผัสมาไม่น้อย หล่อนรู้จักตื้นลึกหนาบางของตัวเขาเป็นอย่างดี

ไอ้เวร อึดอัดจริงๆ เลย!

“พวกเรามากินข้าวกันเถอะ ไม่ต้องคุยกันแล้ว พวกเราขึ้นไปก่อนนะ”

เฉินเกอไม่อยากคุยต่อนาน โดยเฉพาะเฉินเกอมองดูแล้ว วันนี้คนที่มากินข้าวกับหลินเจียวนั้น ไม่ใช่ลูกน้องคนนั้นของจ้าวชานเหรอ ตอนนั้นที่มามหาวิทยาลัย ซูเจี๋ยคนนั้นที่ใช้รถหมุนตนเองไปกองที่พื้น?

ว่ากันตามที่สังเกตโดยทั่วไป ซูเจี๋ยคนนี้น่าจะเป็นผู้ติดตามของจ้าวชานที่ชอบหาเรื่องมากคนหนึ่ง

เห็นหลินเจียวอยู่ใกล้กับเขาเป็นพิเศษ ทั้งสองคนคงไม่ได้มีความสัมพันธ์แบบคู่รักหรอกมั้ง?

เฉินเกอจะกลัวซูเจี๋ยได้อย่างไรกัน เพียงแต่เป็นเพราะเห็นได้ชัดว่าตัวหลักในวันนี้เป็นหลี่ปินไม่ใช่ตนเอง ดังนั้นจึงไม่อยากหาเรื่องมากเท่านั้นเอง

“หึๆ นามสกุลเฉิน นายหยุดเลยนะ!”

แต่ทว่าหลินเจียวก็มองเฉินเกอด้วยท่าทางหงุดหงิดเต็มที่

ตอนนี้หล่อนไม่เรียกชื่อของเฉินเกอแล้ว เพราะเฉินเกอไม่คู่ควรให้หล่อนเรียกเขา

หึๆ เมื่อก่อนนายเฉินเกอเก่งนักนะ! ช่างเก่งเหลือเกิน

หากไม่รู้คงยังคิดว่านายเป็นคุณชายเฉินอยู่ล่ะ เก่งกาจได้แค่ไหนก็เก่งกาจได้แค่นั้น

ฉันหลินเจียวเคยชอบนายจริง แม้กระทั่งมีวันหนึ่งยังไม่เสียดายที่จะล้มแนบบนเตียงไปกับนายทันที

แต่นายนามสกุลเฉินไงล่ะ?

นายยอดเยี่ยมจนถึงขั้นไม่เคยเห็นฉันหลินเจียวในสายตา

ยังจำช่วงก่อนหน้านี้ได้ดี นายอยู่ที่สาขาวิทยุกระจายเสียงตามจีบจ้าวยีฟานเหรอ? ทั้งที่ที่นายก็รู้ว่าฉันรู้สึกยังไงกับนาย แต่นายยังไม่สนใจฉันอีก!

หลินเจียวเกลียด เกลียดจนมันเขี้ยว

ตอนนี้หล่อนน่ะเหรอ โอกาสมาโชคชะตาเปลี่ยน กลายเป็นน้องสาวของคุณชายจ้าว ซูเจี๋ยเพื่อนรักของคุณชายจ้าวก็มีความรู้สึกต่อหล่อนอยู่บ้าง ตอนนี้ความสัมพันธ์ทั้งสองจึงคลุมเครือมาก

พวกเขามีตรงไหนที่แกร่งเทียบกับนายเฉินเกอไม่ได้บ้าง?

ดังนั้นหลินเจียวไม่ได้พุ่งเป้าใส่ใคร จะพุ่งเป้าที่เฉินเกอเพียงผู้เดียว!

“นามสกุลเฉิน เมื่อก่อนนายไม่ได้เก่งมากเหรอ? ตอนนี้คุณชายจ้าวมาแล้ว ทำไมนายไม่เก่งแล้วล่ะ?”

หลินเจียวกอดอกยิ้มถาม

“อีกอย่างหลายวันก่อนที่โรงอาหาร ไม่ใช่กินข้าวด้วยกันกับซูมู่หานเหรอ? ตอนนี้ล่ะ ทำไมถึงมากับผู้หญิงสองสามคนนี้แล้ว?”

“นี่ๆๆ เธอเป็นใคร เธอเพ้อเจ้ออะไร อะไรเรียกว่าพวกฉันมากับเขา พวกฉันเป็นเพื่อนสนิทของแฟนคุณชายหลี่!”

เวลานี้ หลินเยว่กลับทำหน้าเย็นชาโต้กลับ

พูดตามจริงหลินเยว่ยังดูถูกเฉินเกอที่แต่งตัวไม่มีระดับอะไรอยู่บ้าง

ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเป็นลูกน้องของหลี่ปิน หลินเยว่คงไม่คิดจะมองเขา

ดังนั้นตอนนี้พอได้ยินหลินเจียวพูดว่าตนเองกับลูกน้องที่ชื่อเฉินเกอมาด้วยกัน จึงอดจะตอบโต้กลับไปไม่ได้

ประเด็นคือมองหลินเจียวที่โวยวายแล้วไม่ถูกชะตา

“หืม? คุณชายหลี่? คุณชายหลี่คนไหน?”

เวลานี้หลินเจียวขมวดคิ้วถาม

“หลี่ปิน คุณชายหลี่ยังไงล่ะ?”

หลินเยว่กับหลินเจียวนั้น ถือว่าวางมวยกันแล้ว

และคำพูดนี้ทำให้เฉินเกอกับหลี่ปินต่างลูบหน้าผากอย่างจิตใจห่อเหี่ยว

ทำไมถึงรีบชวนไปที่ห้องอาหารกัน ไม่ใช่เพราะกลัวจะคุยมาถึงขั้นนี้เหรอ

จากนั้นยังกลัวจริงๆ ว่าอะไรๆ จะออกมา

“ฮ่าๆๆๆ”