ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 146

หลินเจียวเรื่องนี้ ทำให้เฉินเกอปาดเหงื่อจริงๆ เลย

ดีที่หลังจากส่งไปโรงพยาบาลแล้วตรวจวินิจฉัยโรค เพียงแค่สมองกระทบกระเทือน เพราะกระแทกเลยสลบไป

พอได้รับการรักษาพักผ่อนช่วงหนึ่งก็ดีขึ้นแล้ว

“เฉินเกอ นายอย่าไป ฉันรักนาย”

“คุณชายเฉิน คุณอย่าไปเด็ดขาด ฉันรักคุณแทบแย่”

ระหว่างที่ไม่ได้สติ หลินเจียวยังพึมพำพูดจาเพ้อเจ้อ

เฉินเกอครองสติไม่อยู่เช่นกัน นี่คือเธอรักฉันเหรอ เธอเพียงแค่รักสถานะคุณชายเฉินเท่านั้นแหละ

สุดท้ายเฉินเกอยังจ่ายค่ารักษาพยาบาลมาตรฐานสูงสุดให้กับหลินเจียวอีกด้วย

จากนั้นถึงขับรถไปจอดที่เขาหยุงติ่ง

หลังออกมาจากโรงรถที่เขาหยุงติ่ง เฉินเกอเตรียมโบกรถกลับไป

ทันใดนั้นเวลานี้ เฉินเกอถึงรู้สึกได้ว่าบนเขาหยุงติ่งมีบางอย่างไม่ปกติ

นั่นคือที่คฤหาสน์หยุนติ่งเมาท์เทนคาดไม่ถึงว่าเวลานี้จะเปิดไฟสว่าง

เดิมทีสไตล์การก่อสร้างของคฤหาสน์หลังนี้เพียบพร้อมไปด้วยกลิ่นอายดนตรีโบราณอย่างมาก เวลานี้แสงยามค่ำค่อนข้างเข้ม แสงไฟเปิดส่องสว่าง ที่จริงเป็นสีทองอร่าม แสงสีอลังการ

งดงามจนไม่สามารถบรรยายได้

แต่ตนเองไม่ได้อยู่ ถังหรานเองคงไม่กล้าเข้ามาพักที่นี่อย่างออกหน้าออกตาแบบนี้

งั้นจะเป็นใครมาอยู่ที่นี่?

เฉินเกอประหลาดใจพักหนึ่ง

ก่อนจะตัดสินใจขึ้นไปดูหน่อย

พอมาถึงประตูด้านหน้าคฤหาสน์ ถึงพบว่าด้านในมีคนอยู่จริง โดยเฉพาะอย่างยิ่งยังไม่ใช่เพียงคนเดียว มีชายมีหญิง ดูคึกคักอย่างมาก

น่าแปลกใจแล้วสิ นี่มันใครกัน? ทำไมถึงมาจัดปาร์ตี้ที่บ้านฉันได้ โดยเฉพาะยังมีกุญแจของบ้านฉันด้วย

เฉินเกอเดินเข้าไป ผลักประตูเปิดด้วยท่าทางโกรธเคือง

“หือ?”

คนที่อยู่ด้านในมองเห็นเฉินเกอปรากฏตัว เห็นได้ชัดว่าแปลกใจ ตกใจกันยกใหญ่

ล้วนมองอย่างตกตะลึง

ส่วนเฉินเกอล่ะ มองชายหญิงพวกนี้ที่อยู่ในบ้านตนเองด้วยความตกใจเช่นกัน

โอ๊ะ

ชายหญิงสิบกว่าคนเต็มไปหมด

ตรงกลางห้องรับแขกถูกพวกเขาทำเป็นเหมือนผับแห่งหนึ่ง วางขวดเหล้าอาหารรสเลิศสารพัดเต็มที่

สิบกว่าคนนี้ดื่มกันอย่างสนุกสุดๆ เลยล่ะ

แต่สิบกว่าคนนี้ มองอย่างไรเฉินเกอก็ไม่คุ้นหน้าสักนิดเดียว ต้องไม่ใช่พวกของไป๋เสี่ยวเฟยแน่ และไม่ใช่คนของคุณชายหวงน้องบุญธรรมด้วย

นั่นก็น่าแปลกมากเลย

พนักงานรักษาความปลอดภัยสองคนกลางหุบเขาก็ยังอยู่ แล้วคนกลุ่มนี้เข้ามาได้อย่างไรกัน?

“แม่ง นายเป็นใคร? เชี่ย ที่แบบนี้คนธรรมดาขึ้นมาได้ด้วยรึไง?”

ผู้ชายที่นิสัยอันธพาลขมวดคิ้วด่าว่า

“เฮ้ย ดูก็รู้ว่าเป็นพวกโลโซ ต้องได้ยินความยิ่งใหญ่ของเขาหยุงติ่งแล้วอยากมาเข้ามาดูล่ะสิ”

“ถึงได้แอบขึ้นมาจากหลังเขา? โอ๊ย โลกนี้มันช่างกว้างใหญ่จริงๆ คนแบบไหนก็มีหมด”

ผู้หญิงสองสามคนยิ่งมองเฉินเกอด้วยหน้าตาเย้ยหยัน

ใช่สิ เฉินเกอเป็นพวกที่ไม่สนใจแต่งตัว เป็นเพียงพวกที่คิดว่าใส่เสื้อผ้าสะอาดก็พอ เดินไปที่ไหนต้องโดนคนรังเกียจอยู่แล้ว

ผู้หญิงหลายคนนั้นเห็นไฮโซหล่อมาจนชินจึงย่อมดูถูก

“ฉันสิอยากถามพวกนาย ใครให้พวกนายเข้ามา?”

เฉินเกอขมวดคิ้วถามอย่างเรียบนิ่ง

ถ้าบอกว่าไม่โกรธก็คงโกหก ซื้อคฤหาสน์มาหลังหนึ่ง ความปรารถนาแรกไม่ใช่เอามาโอ้อวด แต่ว่าวันหลังตนเองจะได้มีที่พักพิง

ตอนนี้กลายมาเป็นอะไรไปแล้ว? กลายมาเป็นสวนสนุกแล้วหรือ?

“ปากของผู้ชายขี้แพ้คนนี้เบาจริงๆ พวกเราเข้ามาได้ยังไง เป็นสิ่งที่นายถามได้เหรอ?”

ผู้หญิงที่เห็นได้ชัดว่าเมาอยู่บ้างเดินโซเซเข้ามา จิ้มหน้าอกของเฉินเกอไปอย่างไม่เกรงใจสักนิดก่อนจะพูดไป

“ช่างเถอะเสี่ยวลี่ คนแบบนี้เห็นมามากแล้ว ถ้าไม่ใช่คฤหาสน์หยุนติ่งเมาท์เทนคุณชายจ้าวกำชับเอาไว้ว่าห้ามเห็นเลือด ฉันจัดการไปเขาแล้ว เรียกยามมา เอาตัวไปส่งสถานีตำรวจเถอะ”

“ใช่ เอาไปส่งสถานีตำรวจเถอะ”

ทุกคนเห็นพ้องต้องกัน เริ่มโทรศัพท์ไปด้วย