ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 147

เฉินเกอโทรศัพท์หาถังหรานกับจ้าวจื่อซิ่ง และไม่ได้พูดอะไรมากมาย เพียงแค่ให้พวกเขามาดูที่คฤหาสน์หยุนติ่งเมาท์เทน หลังจากนั้นก็วางสายโทรศัพท์ไป

สำหรับเมื่อสักครู่ ความจริงเฉินเกอมีความคิดอยากทิ้งไพ่ตายให้กับพวกเขา

แต่มาคิดอีกทีก็ไม่จำเป็น จ้าวยีฟานคนนั้น กี่ครั้งต่อกี่ครั้งจนเปลี่ยนมาเป็นแบบนี้แล้ว

พูดให้กระจ่างคือมีความเกี่ยวข้องกับตนเองมากน้อยเท่าไร

คลิปของแม่เลี้ยงจวงเฉียงQJ เป็นเขาเองที่ให้คนปล่อยออกมา ทำให้จ้าวยีฟานได้รับความสะเทือนใจ ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาก็ยิ่งเริ่มกำเริบเสิบสาน

ต่อมาล่ะ ตนเองก็ล้อเล่นกับหล่อนไปอีกรอบ

ถึงแม้ตอนนี้จะยังไม่รู้ว่าจ้าวชานทำอย่างไรกับหล่อน แต่เฉินเกอเห็นหล่อนพึงพอใจมาก และเกิดมีใจเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ขึ้นมาภายใน

ถ้าเป็นแบบนี้ เฉินเกอคงไม่ต้องโทรศัพท์หาจ้าวจื่อซิ่งแล้วหรือเปล่า ให้เรื่องนี้ผ่านไปแบบนี้ไม่ได้เหรอ?

ไม่ได้หรอก

เฉินเกอยังเห็นแก่ตัวอยู่นิดๆ

จ้าวยีฟานสวยขนาดนี้ ดูแล้วท่าทางวันนี้จะ*กับใคร

ภายในใจเฉินเกอก็ไม่สบายเท่าไร

ถึงแม้ตอนนี้จะไม่ชอบจ้าวยีฟาน แต่ก็ไม่สบายเช่นกัน

จะว่าไปอย่างไรนี่ก็เป็นบ้านของตนเอง ถูกคนนอกกลุ่มหนึ่งไล่ออกมา ไม่สามารถช่างไปแบบนี้ได้

เฉินเกอลงเขามา เตรียมจะออกไป

“คุณชายเฉิน”

พอดีเลย ถังหรานมาถึงอย่างรีบร้อน

มองเห็นที่คฤหาสน์หยุนติ่งเมาท์เทนมีแสงไฟสว่างไสว ก็รู้แล้วว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นแล้ว

ถังหรานไม่ประหม่าได้ที่ไหนกันล่ะ

“คุณชายเฉินคุณชายเฉิน”

เดิมทีเฉินเกอไม่ได้สนใจเธอ แต่พอเดินมาถึงข้างทาง ก็ยื่นมือโบกรถแท็กซี่คันหนึ่ง แล้วจากไปทันที

“ฮู้ เวลานี้จบกันแล้ว”

ถังหรานพูดอย่างประหม่า

พวกเด็กกลุ่มนี้มาเที่ยว ในความเป็นจริงถังหรานก็รู้ดี จ้าวจื่อซิ่งบอกกล่าวไว้ก่อนแล้ว

ตอนแรกถังหรานไม่เห็นด้วย

แต่จ้าวจื่อซิ่งออกหน้าทำเรื่องในครั้งนี้จนได้รับคำชมของคุณชายเฉิน

บวกกับลูกชายที่ไม่มุมานะคนนั้นของตนเองจู่โจมก้าวร้าวเหลือเกิน

ถึงอยากให้ลูกชายของตนเองขึ้นไปดูคฤหาสน์หยุนติ่งเมาท์เทนหน่อย น่าจะไม่มีปัญหาอะไรหรอกมั้ง?

โดยเฉพาะแม้แต่ไป๋เสี่ยวเฟยลูกชายของตนเองยังเคยไปเที่ยวเล่นมาด้วย

ดังนั้นจ้าวจื่อซิ่งจึงรับปากเอากุญแจให้จ้าวชาน

หมายความว่าให้เขาไปดูที่นั่นหน่อย ดูเสร็จแล้วก็ลงมา

ดังนั้นถังหรานจึงไม่ได้เอามาใส่ใจอะไร แต่พอเห็นเมื่อสักครู่คุณชายเฉินล้วนไม่สนใจตนเองเลย ในใจถังหรานมีอารมณ์เย็นเฉียบอยู่บ้าง

เวลานี้รีบพุ่งขึ้นไปบนเขา

“เอ๋ พี่ถังหรานมาแล้วเหรอ ทุกคนเงียบลงหน่อย ยีฟาน ฉันจะแนะนำให้เธอรู้จัก ท่านนี้คือผู้ดูแลข้างกายคุณชายเฉินที่คฤหาสน์หยุนติ่งเมาท์เทน เหมือนกับพ่อของฉัน ล้วนเป็นคนสนิทของคุณชายเฉิน”

เวลานี้จ้าวชานถือไวน์ไว้ มือดึงจ้าวยีฟานมาตรงหน้าของถังหราน

ตอนนี้คนเหล่านี้ถือว่าเป็นคนของคุณชายเฉินแล้ว

ดังนั้นจ้าวชานจึงรู้จักอยู่ไม่น้อย อย่างเช่นไป๋เสี่ยวเฟย คุณชายหวง แถมยังมีเจ้านายใหญ่ของร้านมากมายที่ถนนการค้าจินหลิง

แม้กระทั่งเจิ้งยวี่ยังถูกเขานับเป็นพี่สาวบุญธรรมไปด้วย

ดังนั้นกับถังหราน เขาย่อมสนิทมากเช่นกัน

“พี่ถังหรานสวัสดีค่ะ”

“มาดีอะไรกัน คุณชายจ้าว นายรู้รึเปล่าว่าครั้งนี้เกิดหายนะใหญ่แล้ว?”

ถังหรานพูดอย่างไม่รู้จะพูดอย่างไรดี

พอคำนี้ออกไป ในคฤหาสน์ถึงได้สงบลงมา แม้แต่เสียงดนตรียังหยุดลง

จ้าวชานมึนงง “หายนะ? ผมไปสร้างเรื่องวุ่นวายอะไรแล้วเหรอ?”

ถังหรานประคองหน้าผากไว้ ”ฉันถามนายหน่อย ใครให้นายเป็นคนมาจัดงานเลี้ยงที่คฤหาสน์หยุนติ่งเมาท์เทน? นายบอกว่าจะขึ้นมาดูหน่อยแล้วก็ลงไปไม่ใช่เหรอ?”

“หึๆ ไม่เป็นไรหรอก พ่อผมกับผมคุยกันแล้ว คุณชายเฉินอยู่ไกลถึงเมืองหนานหยางเลยนะ และคงจะไม่กลับมา จะว่าไปพรุ่งนี้ผมจะจัดการมันให้ฟื้นกลับตามเดิมได้แน่”

จ้าวชานพูดอย่างมั่นอกมั่นใจ

“เมืองหนานหยางกับผีน่ะสิ ฉันจะบอกนายนะจ้าวชาน เมื่อกี้คุณชายเฉินพึ่งมาไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งยังเชื่อว่าคุณชายเฉินคงโทรศัพท์หาพ่อนายแล้วด้วย เรื่องที่เหลือ นายไปอธิบายกับพ่อนายเองเถอะ”

ถังหรานพูดอย่างเย็นยะเยือก

“อะไรนะ? คุณชายเฉินเข้ามาแล้ว?”

จ้าวชานยิ่งมึนงง พ่อเขาพูดกับเขาว่าคุณชายเฉินอยู่ที่เมืองหนานหยาง ไม่ได้อยู่ที่นี่

ส่วนจ้าวยีฟานก็ตะลึงเช่นกัน

“คุณชายเฉินเข้ามา ทำไมหล่อนไม่รู้? คุณชายอะไรที่ไหนกัน?”

“พี่ถังหราน คุณทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ไปแล้ว พวกเราไม่เห็นคุณชายเฉิน เมื่อกี้เห็นแค่พวกโลโซคนหนึ่ง ฮ่าๆๆ”

“คนโลโซนั้นยังโดนพวกเราไล่ลงเขาไปแล้วด้วย”

“ใช่แล้วพี่ถังหราน พวกเราจะแนะนำคุณอย่างหนึ่งนะ เรื่องทีมรักษาความปลอดภัยไม่ควรรอให้สามวันหลังจากนี้ถึงเอาให้ครบถ้วน น่าจะทำให้สมบูรณ์แบบตั้งแต่ตอนนี้เลย”

ผู้หญิงกลุ่มหนึ่งค่อยๆ พูดขึ้น