ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 157

ตอนนี้มีคนจำนวนมากเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

สวี่ต้าหยวนเองก็ยิ่งงวยงงมากขึ้นเรื่อยๆ เช่นกัน

เขาพาคนไปปิดล้อมคุณชายเฉินผลคือจินหลิงเกือบครึ่ง ไม่ว่าจะมาจากวงการทหาร ZF และวงการธุรกิจล้วนมากันหมด

ต่อให้ลูกพี่ลูกน้องของเขา สวี่ไห่ชานมาที่นี่ ก็ไม่ได้มีหน้าตาใหญ่โตได้ขนาดนี้แน่!

เฉินเกอถูกรายล้อมไปด้วยผู้คนมากมาย ดังนั้นจึงทนอยู่ไหวอีกต่อไป

หากยังอยู่นานกว่านี้ ตัวตนของเขาจะถูกเปิดเผยอย่างไม่ต้องสงสัย

บวกกับขับรถที่ถูกตีจนสลบก็ไม่มีใครดูแล เฉินเกอกล่าวทักทายชายร่างใหญ่เหล่านี้ จากนั้นสั่งให้หลี่เฟยหงที่เพิ่งจะรีบร้อนตามมาให้ทำอะไรบางอย่าง

ก่อนอื่นคือขึ้นรถ เลี่ยงฝูงชน และพาคนขับไปโรงพยาบาล

สำหรับเรื่องหลังจากนี้ เชื่อว่า หลี่เจิ้นกั๋วจะจัดการได้ดี

"ว๊าว คนมาเยอะมากจริงๆ! "

ในเวลานี้ ติงห้าวกับ พวกลี่ชือหานใช้ความพยายามไปอย่างมากจนเบียดเข้ามาได้

จากนั้นเมื่อเห็นภาพตรงหน้า ก็ตกใจอย่างยิ่ง

รวมทั้งเฉินหลินและลี่ชือหานเองก็ต่างอ้าปากค้างเล็กน้อย

“นั่นหลี่เจิ้นกั๋ว ลุงหลี่ไม่ใช่เหรอ?”

ติงห้าวเหลือบไปเห็น หลี่เจิ้นกั๋วที่กำลังยืนออกคำสั่งอยู่ตรงกลาง

จากนั้นจึงพูดด้วยความภาคภูมิใจ

“หา? หัวหน้าใหญ่อย่างหลี่เจิ้นกั๋วนายก็รู้จักหรือ?”

เฉินหลินและลี่ชือหานยิ่งประหลาดใจกับติงห้าว

"อืมอืม ใช่ ยังจำครั้งสุดท้ายที่พวกเราไปปิกนิกบนเขาหยุนเหมิงได้ไหม อันที่จริงบ่ายวันนั้น จินหลิงคุณชายเฉินก็พาลุงหลี่ไปที่หมู่บ้านของพวกเราเพื่อตรวจสอบ อีกทั้งยังเซ็นสัญญาไปหลายฉบับด้วย! "

"ฮี่ฮี่ พ่อของฉันเป็นพนักงานบัญชีของหมู่บ้าน ครั้งนี้เขาได้รับการแต่งตั้งให้เป็นผู้ทำบัญชีในโครงการพัฒนาหมู่บ้านบนเขาหยุนเหมิงแน่นอนว่าย่อมมีการติดต่อกับลุงหลี่ เมื่ออาทิตย์ที่แล้วฉันบอกไม่ใช่หรือว่าไปวิลล่าสปามา? แต่พวกนายไม่เชื่อ หึหึ พ่อของฉันพาฉันไปจริงๆ! พ่อของฉันยังให้ฉันดื่มกับลุงหลี่อีกด้วย!”

โครงการนี้เป็นโครงการพัฒนาโครงการแรกของเฉินเกอ ซึ่งแน่นอนว่าหลี่เจิ้นกั๋วย่อมต้องให้ความสำคัญเป็นอย่างยิ่ง คนที่เกี่ยวข้องจะต้องถูกรับเข้ามาทีละคนๆ

"หึ ฉันไม่เชื่อ ต่อให้ตีให้ตายก็ไม่เชื่อว่านายสามารถไปวิลล่าสปาได้! "

สองสาวเอ่ยขึ้นอย่างค่อนข้างน่าอิจฉา

"เหอเหอ ยังคิดว่าฉันโม้ใช่ไหม?”

ติงห้าวเลิกคิ้ว

"เด็กอย่างนายพอได้แล้ว หรือว่าโม้ขึ้นมาแล้วหยุดไม่ลงหรือไง?”

"ยิ่งไปกว่านั้น คนประเภทนี้ชอบแกล้งทำเป็นอ่อนน้อม เมื่อใดก็ตามที่มีสถานการณ์ใหญ่เกิดขึ้น ก็มักจะอยู่ด้านข้างแล้วทำตัวเหมือนกับว่าตนเองรู้ไปเสียหมดทุกเรื่อง อีกทั้งยังทำเหมือนกับรู้จักคนนู้นคนนี้ เสแสร้งไปทำไมกัน?”

"นั่นสิ หากแน่จริงก็ขึ้นไปทักทายสิ เสแสร้งยิ่งกว่าอะไรดี!”

ไม่ทันให้พวกของเฉินหลินได้ตั้งคำถาม

ผู้สังเกตการณ์สองสามคนในด้านหนึ่งก็กล่าวขึ้นอย่างเหยียดหยาม

“อย่างนั้นพวกเธอก็รอดูเถอะ!”

ติงห้าวไม่ได้พูดอะไรมาก เขาเอามือล้วงกระเป๋า จากนั้นจึงเดินขึ้นไปท่ามกลางสายตาแปลกใจของทุกคน

"สวัสดีลุงหลี่ ไม่คาดคิดว่าจะได้พบคุณที่นี่! "

ติงห้าวถามด้วยท่าทางเกร็งๆ อยู่บ้าง

หลี่เจิ้นกั๋วนิ่งไปชั่วครู่ จากนั้นจึงมอง ติงห้าวอย่างประเมิน “คุณคือ?”

"พ่อของผมคือติงเสี้ยงเฉียนชื่อเล่น ติงคุนเป็นพนักงานบัญชีของหมู่บ้านเขาหยุนเหมิง เมื่ออาทิตย์ที่แล้วเพิ่งพบคุณไป!”

ติงห้าวรู้สึกประหม่าเพราะกลัวว่า หลี่เจิ้นกั๋วจะลืมเขา

"ฉันจำได้แล้ว นายก็คือ เสี่ยวติงหากไม่มีเรื่องอะไร อย่ามัวมายืนดูอยู่เลย รีบออกไปจากที่นี่ให้เร็วหน่อย!”

เมื่อหลี่เจิ้นกั๋วได้ยินหมู่บ้านหยุนเมิ่ง ก็ให้ความสำคัญขึ้นมา อีกทั้งยังจับมือกับติงห้าว

และให้ ติงห้าวรีบออกไปจากที่นี่

"โอ้พระเจ้า ชือหานพวกเธอรีบดู หลี่เจิ้นกั๋วรู้จัก ติงห้าวจริงๆ! "

เฉินหลินรู้สึกตื่นเต้นมากในขณะนี้

ถ้าเธอตะโกนได้ ตอนนี้เธออยากจะตะโกนออกมาจริงๆ

"อืม อืม! "

ในขณะที่ลี่ชือหานกำลังตกใจ เธอก็มองไปที่ ติงห้าวด้วยสายตาที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง