ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 167

“เฉินเกอ ตอนบ่ายนายยุ่งหรือเปล่า”

เมื่อต่อสายได้ หม่าเสี่ยวหนานจึงถาม

“ฉันหรอ ไม่ยุ่งนี่”

เวลานี้ไปส่งซูเเฉียงเวยเข้าเรียน เธอไปเรียนแล้ว เขาก็ไม่มีธุระอะไรแล้ว

“อ้อ อ้อ ฉันหางานพิเศษให้นาย วันเดียวก็ได้เงินห้าหันหยวนเลยนะ งานก็ง่าย แค่ขับรถให้เฟยเอ๋อ ฉันรู้ว่านายไม่ได้ขาดเงินแล้ว แต่เก็บเงินหน่อยก็ดี เฉินเกอนายคิดว่าไง”

หม่าเสี่ยวหนานถามอย่างใส่ใจ

แน่นอนเธอรู้ว่าเฉินเกอไม่มีเงินแล้ว จึงพูดออกไปแบบนั้น เพราะหม่าเสี่ยวหนานรู้ว่าตอนนี้เฉินเกอรักศักดิ์ศรีมาก จึงชอบแสร้งทำ

แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น นี่ก็เป็นเพื่อนตัวเองนะ มิตรภาพของทั้งสองไม่เปลี่ยนแปลง

ความจริง เพียงเฉินเกอได้ยินชื่อของหานเฟยเอ๋อ แวบแรกเขาก็อยากปฏิเสธ

โดยเฉพาะคนติดตามของหานเฟยเอ๋อวันนี้มีตู้เยว่และเมิ่งไฉ่หรู

ผู้หญิงเจี๊ยวจ๊าวสองคนน่ารำคาญมากจริงๆ

แต่จะทำยังไงได้นี่เป็นความหวังดีของหม่าเสี่ยวหนานนะ

นิ่งไปสักพัก เฉินเกอพยักหน้าตอบรับในที่สุด　

ทุกอย่างก็เพื่อหม่าเสี่ยวหนานหรอก

“โอเค งั้นนายเรียกแท็กซี่กลับมาที่นี่ก่อน เดี๋ยวต้องซื้อเสื้อผ้าแต่งตัวให้นายก่อน”

หม่าเสี่ยวหนานหัวเราะด้วยความดีใจ

เฉินเกอยิ้มด้วยความขมขื่น เรียกแท็กซี่กลับไปอีกครั้ง

พวกเขาพาเฉินเกอไปด้วย ซื้อชุดให้เฉินเกอสองพันบวกกับรองเท้าหนังอีก

แล้วให้เฉินเกอสวมทันที

ไม่ต้องบอก ขนาดหานเฟยเอ๋อผู้เย็นชาได้เห็นเฉินเกอ ยังคิดว่าเมื่อสวมชุดสูทเข้าไปแล้ว เฉินเกอก็หล่อเหมือนกันนะ

กำลังเตรียมจะชื่นชมเฉินเกอสักกี่ประโยค

พลันเห็นเฉินเกอเอาชุดเก่าของตัวเองใส่ถุง และกำลังจะหยิบหิ้วขึ้นมา

เฮ้อ น่าเสียดายยังไงก็เปลี่ยนความกระจอกงอกง่อยของเขาไม่ได้อยู่ดี

“เสื้อผ้าแพงขนาดนี้เฉินเกอนายใส่ประหยัดหน่อย ค่าเสื้อผ้าทั้งตัววันนี้ บวกกับค่าขับรถ เจ็ดพันเลยนะ”

เมิ่งไฉ่หรูกอดไหล่พูด

“อืมอืม รู้แล้ว” เฉินเกอทำเพียงยิ้มขืนพยักหน้า

“เอ๋ เฉินเกอ นี่โทรศัพท์นายซื้อใหม่หรอ”

ตอนนั้นเอง หม่าเสี่ยวหนานมองเห็นโทรศัพท์ในมือเฉินเกอ จึงถามอย่างแปลกใจ

“อืม พึ่งซื้อเมื่อไม่กี่วันก่อน”

เฉินเกอพยักหน้า

“ว้าว ดูมีระดับนี่ เอามาฉันดูหน่อย”

ตู้เยว่เองก็เหลือสายตาไปมองโทรศัพท์ของเฉินเกอ เกิดความสนใจขึ้นมา

ไม่สนว่าเฉินเกอจะยอมหรือไม่ ทว่ายื่นมือออกไปแย่งมา

“โอ้ พี่เฟยเอ๋อ โค้ช พวกคุณรีบมาดู นี่เป็นโทรศัพท์**ด้วยแหละ พึ่งออกมาใหม่ ราคาเกือบ28888เลย เฉินเกอ นายใช้โทรศัพท์แบบนี้หรอ”

พอตู้เยว่ดูแล้วก็เสียงดังขึ้นมา

ก็ใช่น่ะสิ โทรศัพท์ที่เธอใช้แพงที่สุด ยังต้องผ่อนจ่ายอีก แค่เจ็ดพันกว่าเอง

แต่คนจนในห้องเรียนอย่างเฉินเกอกลับซื้อราคาเป็นสี่เท่าของเธอได้

“แบบนี้นี่เอง”

หานเฟยเอ๋อก็เหลือบตามองเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะพูดออกไป

“เฉินเกอ ฉันไม่รู้ว่าทำไมตอนนี้นายถึงชอบโอ้อวด แต่นายคิดว่าแบบนาย ใช้โทรศัพท์แพงขนาดนี้ทำไม ตอนนี้เฟยเอ๋อประสบความสำเร็จมาก ก็ใช้แค่หมื่นกว่า นายต้องรู้ นายไม่มีอาชีพ ยังไม่ทำงาน นายใช้สุรุ่ยสุร่ายได้ยังไง ปกติฉันไม่เปลืองแรงมาว่านายหรอกนะ”

ประโยคนี้เป็นของโค้ชเมิ่งไฉ่หรู

เธอพูดราวกับโดนเหยียบหาง

ใช่ เมื่อสักครู่ยังสั่งสอนเฉินเกอเพราะของราคาสองพันกว่า

สุดท้ายเฉินเกอกลับหยิบโทรศัพท์ราคาสามหมื่นออกมา เหมือนกับตบหน้าเมิ่งไฉ่หรูน่ะสิ

“ใช่ นายซื้อแพงขนาดนี้ทำไม อยากเลียนแบบคนรวยพวกนั้นหรือไง เหอะ บางคนเป็นคนจนขี้อวด เฉินเกอนายรู้ไหม มีแค่พวกไม่มีเงินเท่านั้นแหละถึงใช้แพงแบบนี้ คนที่มีเงินจริงๆ เขาใช้ของถูกๆกันทั้งนั้น”