ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 234

บทที่ 234 ให้เฉินเกอแสดงเป็นคุณชายไฮโซ

ตอนนี้เฉินเกอกำลังซื้อโจ๊กในร้านอาหารของโรงพยาบาล

“เฉินเกอ คุณยังไม่ได้กินมาใช่ไหม มาๆๆ ฉันซื้อของอร่อยๆ อยู่ข้างนอก เรามากินด้วยกัน!”

และในเวลานี้ เฉินหลินถือของกินถุงใหญ่เดินเข้ามา ยังตบไหล่ของ เฉินเกอเบาๆ

“ไม่ต้องแล้วมั้ง คุณยังให้น้ำเกลืออยู่ไม่ใช่หรอ มาร้านอาหารได้อย่างไร?” เฉินเกอพูดด้วยรอยยิ้ม

ก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จู่ๆเฉินหลิน ถึงได้กระตือรือร้นขนาดนี้ ซึ่งยังทำให้เฉินเกอรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

แม้ว่านังหนูนี่จะเคยเยาะเย้ยเฉินเกอไม่น้อย แต่เฉินเกอก็ไม่ถึงกับเกลียดชังเธอ

ก็ยังคงพูดอย่างสุภาพในขณะนี้

“ฉันหรอ ได้หายป่วยแล้ว หลังจากได้เห็นนายก็หายดีแล้ว! นายก็คือยาดีของฉัน นายรู้ไหม!”

เฉินหลิน จ้องมองเฉินเกอ ยิ้มอย่างคลุมเครือ

และร่างกายใกล้ชิดกับเฉินเกอมาก ถูที่แขนของเฉินเกอเล็กน้อย

ทำให้เฉินเกอขนลุกไปทั้งตัว

พูดตามตรงว่าเมื่อก่อน เฉินหลินเคยเป็นนักเรียนศิลปะ กัปตันทีมนักเต้นลาติน ทั้งรูปร่างหน้าตาก็สวยงามยิ่งนัก

และเมื่อเทียบกับหลี่ชือหานเธอยิ่งมีเสน่ห์ยั่วยวนมากขึ้น

ถือได้ว่าเป็นสาวงามที่ทำให้คนหลงใหล

แต่เมื่อกี้ตอนที่เจอกันที่ชั้นบน ท่าทีของเฉินหลินก็ไม่ได้เป็นแบบนั้น ทำไมผ่านไปเพียงครึ่งชั่วโมง ก็ได้กลายเป็นกระตือรือร้นแบบนี้ และกระตือรือร้นนั้น ได้มากเกินไปแล้วมั้ง?”

“คุณกำลังมีเรื่องอะไรหรือเปล่า เฉินหลิน?” เฉินเกอถามขึ้น

“โอ้ย นายอย่าเพิ่งถามเลยนะ เมื่อกี้ฉันวิ่งลงไปชั้นล่างเพื่อซื้อของกินให้คุณโดยเฉพาะ อาหารในร้านอาหารมีอะไรน่ากิน ยังแพงมาด้วย แล้วคุณดูสิ นี่คืออะไร?”

เฉินหลินนอกจากซื้อไก่ย่าง เครื่องดื่ม และอาหารต่างๆ ให้เฉินเกอแล้ว ในมือยังถือแพนเค้กไข่ร้อนๆด้วย

“ฉันรู้ ว่านายชอบกินแพนเค้กไข่มากที่สุดแล้ว ยังจำตอนที่เราเรียนมัธยมได้ ปกติแล้ว นายมักจะกินหมั่นโถวผักดอง มีเพียงช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์เท่านั้น ถึงได้เก็บเงินได้ไม่กี่หยวน ซื้อแพนเค้กไข่ให้ตัวเองกิน! ฉันเห็นข้างทางมีขาย ดังนั้นฉันก็เลยซื้อให้นาย!”

เฉินหลิน ดึงตัวเฉินเกอนั่งลง

เมื่อเห็นแพนเค้กไข่นี้ เฉินเกอก็รู้สึกคันในใจไม่น้อย ใช่แล้ว สมัยมัธยมปลาย ที่บ้านไม่มีเงิน เฉินเกอรู้สึกว่า ของที่อร่อยมากที่สุด ก็คือแพนเค้กไข่แล้ว

แม้ว่าจะไม่รู้ว่า เฉินหลิน ต้องการทำอะไร

แต่เมื่อเห็นว่าเธอกระตือรือร้นแบบนี้ และยังซื้อของให้ตัวเองมากมาย เฉินเกอสะบัดตัวออกไปเลย ก็รู้สึกผิดเล็กน้อย

นอกจากนี้ เธอเข้าไปเป็นคุณครู ในโรงเรียนประถมแห่งความหวัง ที่สร้างขึ้นโดยตัวเอง ต่อไปตัวเองก็สามารถให้ความช่วยเหลือแก่เธอ กินอาหารเธอมื้อหนึ่ง ก็ไม่ถือว่าเป็นอะไรไป

ที่สำคัญคือไม่รู้จะปฏิเสธยังไง

“มาๆๆ ไก่ย่าง แพนเค้กไข่ รีบกินตอนร้อนๆ นายวางโจ๊กลงไปก่อน หลังจากกินเสร็จ ฉันคุยกับนายเรื่องหนึ่ง!”

เฉินหลินผลักของไปตรงหน้าของเฉินเกอ

จากนั้นมือทั้งสองข้างเท้าคางไว้ มองเฉินเกอด้วยรอยยิ้มอ่อนหวาน

เฉินเกอก็ได้เริ่มกิน

“เรื่องอะไร เธอพูดเลย!”

เฉินเกอคิดในใจ หรือว่าเฉินหลิน จะเปลี่ยนนิสัยแล้ว? ถ้าหากเป็นเช่นนั้นจริงๆ น้ำใจของเพื่อนเรียน เฉินเกอยังคงรักษาอยู่ สมควรช่วยก็จะช่วย

“ฮึ่มๆๆ คือฉันอยากจะให้นายแกล้งเป็นแฟนฉันหนึ่งวัน แค่พรุ่งนี้วันเดียว บุญคุณนี้ฉันจะจดจำตลอดไป!”

“ห๊ะ!”

เฉินเกอตกใจจนแทบจะขว้างแพนเค้กทิ้ง.

แกล้งเป็นแฟนอีกแล้วหรอ

พูดตามความจริง เฉินเกอได้แกล้งทำเป็นแฟนให้กับผู้หญิงหลายคนแล้ว

ก็เพราะเหตุนี้ เฉินเกอก็ได้เย้าแหย่สาวๆ หลายคนแล้ว

เพราะท้ายที่สุดแล้ว ก็เป็นไปไม่ได้ที่ตัวเองจะคบกับพวกเธอจริงๆ แกล้งเป็นแฟนไปทำไม?

ดังนั้นเฉินเกอจึงอ่อนไหวกับเรื่องนี้มาก

เพราะเฉินเกอกลัวมากจริงๆ ในอนาคตจะมีคนมาขอให้ตัวเองแต่งงานปลอมๆด้วย มันก็จะยิ่งยุ่งยากมากขึ้น!

“โอ้ย นายกลัวอะไร เพียงแค่วันเดียว นายแค่ช่วยฉันแสดงละครฉากหนึ่ง ขอร้องนายช่วยฉันหน่อยได้ไหม?” มือของ เฉินหลินลูบไล้ที่หลังมือของเฉินเกอเบาๆ