ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 249

บทที่ 249 บังเอิญเจอกันที่ธนาคาร

หลี่เจิ้นกั๋วโทรมาเกี่ยวกับเรื่องของหยก

เขาได้สอบถามเกี่ยวกับผู้เชี่ยวชาญที่มีประสบการณ์แล้ว ก็อยู่ในถนนโบราณในอำเภอผิงอัน

ฟังที่หลี่เจิ้นกั๋วเล่าว่าเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญที่มีชื่อเสียง ฝีมือถูกถ่ายทอดมาจากบรรพชน

จะตรวจสอบหยกโบราณแบบนี้ ก็ต้องใช้ผู้เชี่ยวชาญระดับอาจารย์

เฉินเกอก็เลยตัดสินใจให้เขาช่วยดูก่อน หากไม่ได้ความจริงๆ ตัวเองค่อยไปหาผู้เชี่ยวชาญระดับประเทศ

เพราะตัวตนของเมิ่งซินนั้น ผู้เชี่ยวชาญท่านนี้คนจะไม่รู้อย่างแน่นอน

หาไม่มีข้อมูลแล้ว จะตามหายังไงกัน?

เพราะฉะนั้น ข้อมูลที่สามารถจะสืบต่อได้ ก็คือหยกชิ้นนี้

เดิมทีหลี่เจิ้นกั๋วจะไปเป็นเพื่อนเฉินเกอ

แต่เพราะคุณพ่อได้กำชับไว้ เรื่องของเมิ่งซินคนรู้ยิ่งน้อยยิ่งดี

บวกกับหลี่เจิ้นกั๋วตอนนี้ก็ยุ่งด้วย เฉินเกอก็เลยไปคนเดียว

เพราะถนนสายนี้เฉินเกอก็รู้ยังจักด้วย

ตลาดโบราณนี้ไม่ได้ใหญ่นัก มีร้านขายวัตถุโบราณไม่กี่ร้าน

หลังจากที่ไปแล้ว รับรู้ได้ว่าหลี่เจิ้นกั๋วได้อำนวยความสะดวกไว้ให้ก่อนแล้ว

ชายคนหนึ่งที่ใส่แว่นตา มีเครายาวสีขาว สวมชุดสมัยราชวังถังกำลังรอเฉินเกออยู่แล้ว

“สวัสดีครับคุณเฉิน ข้าน้อยสวี่โม่เหนียน!”

สวี่โม่เหนียนมองเฉินเกอยิ้มแล้วพูด

“คุณฉวี่เกรงใจไปแล้ว สมคำร่ำลือจริงๆ ครั้งนี้ผมอยากจะให้ท่านช่วยตรวจสอบหยกชิ้นหนึ่ง รวมถึงอายุของหยกชิ้นนี้ และที่มาที่ไปของหยกชิ้นนี้ยิ่งละเอียดยิ่งดี!”

เฉินเกอเข้าประเด็นโดยตรง

พูดจบ ก็ได้นำหยกชิ้นนี้ออกมาอย่างระมัดระวัง

และสวี่โม่เหนียนเห็นหยกชิ้นนี้แล้ว ดวงตาได้กระตุกเล็กน้อย

จากนั้นก็รับหยกไปด้วยความระมัดระวังและสีหน้าที่เคารพ

“หยกชนิดนี้ ร้อยปีก็ไม่อาจจะได้เห็นสักครั้ง หยกชั้นเลิศ หยกชั้นเลิศจริงๆ คุณชายเฉิน คุณได้หยกชิ้นนี้มาได้อย่างไรกัน?”

สวี่โม่เหนียนมีความสนใจที่เปี่ยมล้น ได้ถามขึ้นตอนนั้นเลย

เขาสำรวจเฉินเกอจากหัวจรดเท้า ก็มองไม่ออกอะไรเลย

ต้องรู้ว่าหากมีหยกชนิดนี้ ส่วนมากฐานะจะไม่ธรรมดา

และเฉินเกอนั้นก็มองออก ถึงแม้หลี่เจิ้นกั๋วจะจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว แต่ก็ไม่ได้เปิดเผยฐานะที่แท้จริงของเขา

ก็ได้พูดในขณะนั้น: “ท่านสวี่ ท่านก็อย่าได้ถามอีกเลย ท่านจงบอกที่มาที่ไปของหยกชิ้นนี้ให้ผมเถอะ.........”

“ให้อภัยคนแก่ที่นึกไม่ออกเถอะ เวลาสั้นๆให้ข้าพูดที่มาที่ไปของหยกชิ้นนี้มันค่อนข้างที่จะยาก แต่ผิวสัมผัสของหยกชิ้นนี้ให้ความรู้สึกที่ว่า เหมือนจะมีข้อมูลที่เกี่ยวข้องอยู่ในคัมภีร์ที่บรรพชนเคยให้ไว้ คุณเฉินไม่ทราบว่าคุณจะสะดวกที่ทิ้งหยกไว้ที่ร้านหรือไม่ รอให้ผมตรวจสอบแล้ว ค่อยแจ้งคุณอีกที?”

สวี่โม่เหนียนกล่าว

“ได้ครับ หวังว่าผู้เฒ่าจะจัดการใหอย่างด่วน!”

เฉินเกอคิดดูแล้ว ในเมื่อเป็นหลี่เจิ้งกันวที่จัดการให้ คงจะไม่น่ามีปัญหาอะไร

ดังนั้นจึงพยักหน้าตกลง

แล้วคุยกันสักพัก เฉินเกอก็จากไป

จะไปทำอะไรดีละ?

หากไปดูตัวตอนนี้ก็ยังเช้าอยู่ ตอนนี้เฉินเกอต้องการจะไปถอนเงิน เพราะว่าบ้านที่เฉินเกอซื้อก็อยู่แถวนี้พอดี ในกระเป๋าของเฉินเกอก็มีเอกสารซื้อขายอยู่ ก็เลยอยากจะไปจ่ายส่วนที่เหลือให้เรียบร้อย

เพราะเฉินเกอไม่สามารถที่จะกู้เงินจริงๆนี่นา!

“เฉินเกอ?”

เวลานี้ มีหญิงสาวคนหนึ่งได้เรียกเฉินเกอไว้ ดูก็รู้ว่าค่อนข้างจะแปลกใจที่เจอเฉินเกอที่นี่

เฉินเกอหันกลับไปดูก็แปลกใจเหมือนกัน

หญิงสาวคนนี้เดินออกมาจากด้านใน

เห็นได้ชัดว่าเธอพักอยู่ที่นี่

นี่มันเพื่อนรักของเจียงหรานหรานที่ชื่อสวี่ซิน เป็นใคร........

วันนั้นครั้งแรกที่ไปบ้านเจียงหรานหรานนั้น สาวสวยสวี่ซินคนนี้ได้สร้างความประทับใจที่ลึกซึ้งไว้ให้เฉินเกอ

ก็รู้สึกว่าหญิงสาวคนนี้ช่างมีจิตใจที่ดีงาม

“สวี่ซิน ที่นี่คือบ้านของเธอหรอ?”

เฉินเกอถามอย่างยิ้มแย้ม

“อืมๆ ใช่จ้า คนนี้คือปู่ของฉัน! ใช่แล้วเฉินเกอ นายมาที่ร้านของฉันทำไมหรอ!”

สวี่ซินก็ได้เดินมาพูดอย่างยิ้มแย้ม

“เสี่ยวซิน ทำไมหลานพูดจาแบบนี้ละ ต้องเรียกคุณเฉิน!”

สวี่โม่เหนียนตกใจก่อน จากนั้นก็พูดสั่งสอนสวี่ซิน

ประวัติความเป็นมาของเฉินเกอนั้นสวี่โม่เหนียนไม่รู้แน่ชัด แต่ว่าชายวัยกลางคนคนนั้นที่ให้ตัวเองต้องฟังคุณเฉินคนนี้ คนที่สามารถรบกวนผู้ว่าของเมือง และแม้กระทั่งนายกสมาคมวิจัยโบราณวัตถุแห่งชาติได้ ต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน นั่นก็แปลว่าเฉินเกอต้องไม่ธรรมดา

ไม่งั้นสวี่โม่เหนียนไม่เคารพเฉินเกอเพียงนี้หรอก

ได้ยินสวี่ซินพูดจาแบบนี้แล้ว อดไม่ได้ที่จะตักเตือน

“ไอ้หยาคุณปู่ เฉินเกอคนนี้คือเพื่อนใหม่ของหนู ยังเป็นเพื่อนสมัยเด็กของหรานหรานด้วย!”

สวี่ซินพูดอย่างยิ้มแย้ม