ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 263

บทที่263 ความทรงพลังได้เริ่มขึ้น

เพราะหลังจากที่เฉินเกอขึ้นมา

ก็เห็นว่าคนที่มาสัมภาษณ์งานวันนี้เยอะมาก

หนุ่มหล่อสาวสวย อย่างน้อย ๆก็มีสักสามถึงสี่สิบคน

และเมื่อเดินผ่านห้องสัมภาษณ์ มีสำนักงานอยู่สำนักงานหนึ่ง

ส่วนมากที่ทำงานเป็นผู้หญิง

และทุกครั้งที่มีชายหนุ่มที่หล่อเหลาเดินออกมาจากลิฟต์ พวกเธอก็ราวกับว่าไม่เคยเจอผู้ชายยังไงอย่างงั้น

ต่างก็ร้องเสียงว้าว！ออกมาก

ไม่คิดว่าตอนที่เฉินเกอเดินออกมา เสียงว้าวนี้จะเบาลงไม่น้อย

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะว่าตัวเองไม่มีเสน่ห์หรือเปล่า

แม่งเอ๊ย！

เฉินเกอเกลียดชังและกล่าวอย่างขมขื่น

“คนที่38แล้ว วันนี้รับแค่สองคนเอง คนมากันเยอะขนาดนี้ทำไม！”

ผู้หญิงบางคนยังคงกำลังนับคู่ต่อสู้ของตัวเองอยู่

และพูดขึ้นอย่างหดหู่ในขณะนี้

“เหอะ คุณดูคนนี้สิ เขามาเองคนเดียว อย่างเขานี่ยังรู้สึกว่าตัวเองจะสัมภาษณ์สำเร็จอย่างราบรื่นหรอ？”

“นอกจากจะมีรูปลักษณ์ที่บอบบางและน่ารัก ไม่มีอย่างอื่นพิเศษเลยจริง ๆ ถ้าเทียบกับหนุ่มที่หล่อเหลาคนเมื่อกี้นะ ความแตกต่างนั้นไกลกันมาก！”

“นั่นน่ะสิ ฉันว่านะรีบกลับไปให้ไวๆเลยดีกว่า เพื่อจะได้ไม่ต้องมาเสียเวลาอยู่ตรงนี้！”

ผู้ชายบางคนก็พูดขึ้น

ช่วยไม่ได้ เพราะทุกคนส่วนใหญ่ต่างก็มาด้วยกันเป็นกลุ่ม บวกกับความสัมพันธ์ที่เป็นคู่แข่งกัน บางคนหัวเราะเยาะผู้อื่นอย่างไม่เกรงใจกันเลย

เฉินเกอหายใจเข้าลึกๆ และฟังคำเยาะเย้ยแต่ละคำ

ก็ไม่ได้มีอาการกำเริบฉับพลัน

เพราะเฉินเกอรู้ดีที่สุดว่าตัวเองมาทำอะไรที่นี่

ทันใดนั้นเอง

ประตูของลิฟต์ถูกเปิดออกอีกครั้ง และคนที่เดินออกมาจากลิฟต์เป็นหญิงสาวร่างสูง และขาเรียวยาวที่มีส่วนสูงอย่างน้อย178เซนติเมตร

เธอมีผมสีแดงไวน์ที่ยาวคลุมไหล่

และสัดส่วนรูปร่างที่X กับรูปลักษณ์ที่งดงาม และผิวขาว

กล่าวโดยสรุปก็คือบุคลิกและภาพลักษณ์ดีเป็นพิเศษ

แค่มองก็คือมาแนวเทพธิดา！

เธอกำลังเดินตรงเข้ามาทางนี้ และในอ้อมแขนของเธอก็ถือสำเนาเอกสารอยู่ เห็นได้ชัดเลยว่า เธอมาสัมภาษณ์งาน

และด้วยการปรากฏตัวของเธอ ผู้หญิงหลายคนก็หุบปากเงียบลงอย่างเสียหน้า

และผู้ชายอีกหลายๆคน ต่างก็จ้องมองเธอด้วยสายตาที่ร้อนแรง

แม้แต่เฉินเกอเองก็ไม่เว้น ที่มีสายตาเหมือนกับผู้อื่น มองดูเธอจากด้านล่างขึ้นด้านบน และจากด้านบนลงด้านล่าง

และคิดในใจว่าช่างงดงามมากจริง ๆ

ถ้าเทียบกับฉินหยาแล้วแตกต่างกันไม่มากเลย

“คนสวย คุณก็มาสัมภาษณ์หรอ ฮ่าฮ่า บังเอิญจังเลย สะดวกเพิ่มเพื่อนวีแชทหรือเปล่า พี่เขยของฉันทำงานอยู่ที่บริษัทแห่งนี้ ดำรงตำแหน่งรองผู้จัดการแผนกจัดหางาน！”

ชายหนุ่มที่หน้าตาหล่อคนหนึ่งยิ้มและเดินเข้าไปที่ด้านข้างของหญิงสาวคนสวย

“ขอบคุณค่ะ ไม่จำเป็น！”

หญิงสาวจัดระเบียบผมของเธอ และส่ายหัวอย่างเกรงใจ

ถือว่าปฏิเสธแล้ว

“กลัวอะไร ฉันเห็นว่าบุคลิกของคุณดีมาก และเหมาะสมกับเงื่อนไขของการสัมภาษณ์ครั้งนี้ และครั้งนี้รับเฉพาะชายหนึ่งคนและหญิงอีกหนึ่งคนเท่านั้น แน่นอนว่าต้องเป็นเราสองคนที่ได้เข้าบริษัทนี้ เพิ่มเพื่อนวีแชททำความรู้จักกันหน่อยดีกว่า！”

ชายหนุ่มยังคงตอแยต่อไป

เฉินเกอมองไปที่ชายหนุ่ม ที่มั่นใจในตัวเองมากขนาดนั้น

และคิดในใจของเขาว่าแม้แต่จดหมายแนะนำตัวของเขาก็ไม่มีประโยชน์หรอ？

ส่วนหญิงสาวคนนั้น เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงที่ง่ายขนาดนั้น แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ที่ผู้ชายคนนี้ยังคงตอแยเธอ ต่อหน้าทุกคนแบบนี้ ดังนั้นเธอจึงให้ไอดีวีแชทกับชายหนุ่มไป

ทำให้ผู้ชายคนอื่น ๆต่างก็อิจฉากันถ้วนหน้า

“ทุกคนเงียบก่อน ตอนนี้จะเรียกรายชื่อของคนที่มาสัมภาษณ์ และชื่อของใครที่ถูกเรียกก็ให้ตอบกลับ และจากนั้นก็เดินตามฉันมา คนแรก เฉินเฉ่า！”

“ครับ！”

“ครับ！”

เฉินเกอกำลังมองดูหญิงสาวคนนั้นอยู่ และในขณะที่ได้ยินชื่อคุณชายเฉิน เขาก็ตอบรับไปโดยไม่รู้ตัว

และสรุปผู้ชายที่รูปร่างสูงคนนั้นก็ตอบรับเช่นกัน

สถานการณ์เช่นนี้ทำให้รู้สึกอับอายมาก

เฉินเฉ่ามองไปที่เฉินเกอด้วยสายตาที่ดุดัน

“เกิดอะไรขึ้น？ฉันไม่เห็นว่ามีชื่อที่ซ้ำกันนิ？”

ในเวลานี้เอง ผู้ช่วยสาวเดินมาที่ทางของเฉินเกอ

เห็นได้ชัดว่า ผู้ชายที่ชื่อเฉินเฉ่าคนนี้ รู้จักกับผู้ช่วยแผนกจัดหางานเหล่านี้

ดังนั้นจึงมองไปที่สำเนาข้อมูลการสัมภาษณ์ของเฉินเกอ

“คุณชื่อเฉินเกอไม่ใช่หรอ ปล่อยไก่อะไรเนี่ย ฉันเรียกเฉินเฉ่าคุณตอบรับอะไร！”

“ขอโทษด้วย ฉันฟังผิด！”

เฉินเกอฝืนยิ้มและกล่าวอย่างขมขื่น

“หรือว่า เขานึกว่าสาวสวยคนนี้จะเรียกว่าคุณชายเฉิน ที่แปลว่าคุณชายเฉิน ดังนั้นเขาเลยตอบรับ！ฮ่าฮ่าฮ่า！”

ผู้ชายบางคนหัวเราะเยาะ

“บางคนที่ไม่รู้คงจะนึกว่าคุณชายเฉินแห่งเมืองจินหลิงมาแล้วนะเนี่ย！”

ทุกคนต่างก็หัวเราะ

และแม้แต่ผู้หญิงคนนั้นก็ยิ้มเล็กน้อย

ครั้งนี้เฉินเกอไม่ได้พูดอะไรสักอย่าง เพราะเขาเป็นคนปล่อยไก่เอง

หลังจากนั้นเฉินเฉ่าก็เข้าไปสัมภาษณ์

ไม่นาน เขาก็ออกมาและแสดงท่าทีอย่างภาคภูมิใจ

“พี่เฉ่าพี่เฉ่า เนื้อหาที่เขาสัมภาษณ์มีอะไรบ้างหรอ พูดให้เราฟังหน่อยได้หรือเปล่า！”

ทุกคนรวมตัวกันและถาม

“ก็ไม่ได้สัมภาษณ์เนื้อหาอะไร เพียงแค่พูดคุยกับฉัน และฉันก็ทำให้ผู้สัมภาษณ์ทั้งสามคนหัวเราะคิกคัก จากนั้นเขาก็ถามฉันประมาณว่ามาเริ่มงานได้เมื่อไหร่ ช่างน่าเบื่อ！”

เฉินเฉ่ากล่าวโดยใช้มือทั้งสองข้างของเขาไว้ในกระเป๋า

ผู้ชายกลุ่มหนึ่งต่างก็อิจฉากันมาก ดูเหมือนว่า ผู้ชายคนเดียวที่จะรับเข้าทำงานในวันนี้ ก็คือเขา

ต่อมา ทุกคนต่างก็ผลัดกันเข้าไปสัมภาษณ์

เฉินเกอยื่นสำเนาเอกสารของเขา และแน่นอนในนั้นมีจดหมายแนะนำตัวของเขายื่นขึ้นไปด้วย

หลังจากตอบคำถามสองสามข้อของผู้สัมภาษณ์เสร็จ เฉินเกอก็ออกไปแล้ว

จากนั้นก็รอผลสุดท้าย

และมีบางคนที่เขากลับไปโดยตรงแล้ว

ส่วนเฉินเฉ่า ก็ยังคงตอแยและพูดคุยกับสาวสวยคนนั้นอยู่

“ผลสรุปออกมาแล้ว！”

ไม่นาน ผู้ช่วยสาวก็เดินออกมาพร้อมกับแบบฟอร์มใบสมัครเข้างานสองใบ

“ใครเป็นผู้ถูกเลือกหรอ？”

ทุกคนต่างคาดเดากัน

“การรับสมัครพนักงานแผนกด้านการลงทุน ผู้ที่ผ่านการสัมภาษณ์ได้แก่ คุณหยางหมินเฉว่！”

และหยางหมินเฉว่ แน่นอนว่าคือผู้หญิงที่มีบุคลิกดีมากคนนั้นเอง

“ผู้ที่สัมภาษณ์ผ่านได้แก่ คุณเฉินเกอ！”

ผู้ช่วยสาวพูดขึ้นอีกครั้ง

“หมินเฉว่ไปกันเถอะ！”เฉินเฉ่ายิ้มโดยไม่รู้ตัว

และในไม่ช้ารอยยิ้มของเขาก็แข็งตัว

“หืม？เดี๋ยวก่อน ไม่ใช่ตัวเขาหรอ？”

สีหน้าของเฉินเฉ่าเต็มไปด้วยความตกตะลึง

และทุกคนต่างก็ตกตะลึงเช่นกัน

และพวกเขามองไปที่เฉินเกอ

ส่วนเฉินเกอ แน่นอนว่าเขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้น และหลังจากเขาพูดขอโทษคนเหล่านี้ในใจเสร็จ ก็เดินไปหยิบแบบฟอร์มใบสมัครเข้างาน จากนั้นเดินเข้าไปในสำนักงานเพื่อเซ็นใบสมัครงานพร้อมกับหญิงสาวคนที่ชื่อหยางหมินเฉว่

“เฉินเกอ เราสองคนอยู่ในแผนกเดียวกันเลย บ้านของคุณอยู่ที่ไหนหรอ？”

หลังจากที่เซ็นแบบฟอร์มเข้างานเสร็จ ในสำนักงานก็เหลือแค่เขาสองคน

ดังนั้นหยางหมินเฉว่จึงพูดคุยกับเฉินเกอ

“ฉันหรอ หมู่บ้านเสี่ยวกู่เขตอำเภอผิงอัน！”เฉินเกอกล่าว

“ห๊ะ？บังเอิญจัง เราอยู่ใกล้กันมากเลย ฉันมาจากหมู่บ้านเสี่ยวเฉวียนเขตอำเภอผิงอัน！”

หยางหมินเฉว่ยิ้มและกล่าว

เห็นได้ชัด แม้ว่าบุคลิกของเธอจะสง่าดั่งเทพธิดามาก แต่ว่าเธอก็ชอบพูดคุยกับผู้คน

และเวลาที่สื่อสารกันเธอใจกว้างมาก

“ที่นั่นของพวกคุณมีเวินฉวนซานใช่ไหม ค่อนข้างมีชื่อเสียงมาก ไว้วันหลังถ้ามีโอกาสฉันจะไปแช่น้ำพุร้อนที่เมืองของพวกคุณ！”

เฉินเกอยิ้มและกล่าว

“ดีเลย ถ้าอย่างนั้นฉันรอเลี้ยงต้อนรับคุณ！”

พนักงานใหม่เข้างานก็แบบนี้ ระหว่างพนักงานที่มาใหม่จะเป็นเพื่อนกันได้ง่ายที่สุด

“พนักงานใหม่ของวันนี้อยู่ด้านในหรือเปล่า？”เวลานี้เอง มีเสียงที่อ่อนหวานของผู้หญิงดังมาจากด้านนอกประตู

ถามผู้ช่วยแผนกการจัดหางาน

“อยู่ค่ะ หัวหน้าหราน！”

“โอเค พาฉันเข้าไปดูหน่อย！”

คำสนทนาที่ทั้งสองคนคุยกันด้านนอก เฉินเกอได้ยินอย่างชัดเจน

แต่ว่า น้ำเสียงของหัวหน้าหรานคนที่มาใหม่คนนี้ ถึงแม้ว่าจะยังเด็ก แต่ว่าหลังจากที่เฉินเกอได้ยินมัน ในหัวของเขาก็ส่งเสียงพึมพำสองสามครั้ง

เสียงนี่ ทำไมฟังแล้วรู้สึกคุ้นหูขนาดนี้？

คงไม่บังเอิญขนาดนั้น คือเธอหรอกมั้ง？